Bon Jovi

The Circle

Universal (2009)
03/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
30 Οκτωβρίου 2019: Επέτειος δέκα ετών από την κυκλοφορία του “The Circle”. Ο Jon ακόμα ξετρελαίνει τις γυναίκες παρόλο που πλησιάζει τα 60. O Richie έχει ξεπεράσει κάθε επιθυμία για αλκοόλ και βγάζει ακόμα ένα solo album βασισμένο στις jazz επιρροές του που αναδύθηκαν μέσα από τη νηφαλιότητά του. O David Bryan παλεύει να βρει τί είναι αυτό που θα κάνει το πιάνο του να μοιάζει με διαστημόπλοιο στα live και ο Tico περνά ατέλειωτες ώρες χτυπώντας με μανία την μπότα του μέχρι να βρει την καινούρια εισαγωγή που θα οδηγήσει τους Bon Jovi σε ακόμα ένα πολυπλατινένιο album.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν οι Βon Jovi σταματούσαν κάπου τώρα, εν έτη 2009 να ανησυχούν για τον ήχο τους και την αποδοχή τους. Προϊόν αυτής της ανησυχίας; Ένα απλό γεωμετρικό σχήμα συνώνυμο της ολοκλήρωσης. Ο κύκλος, λοιπόν, σημαδεύει τη μουσική του group. Ένας τίτλος διόλου τυχαίος, σύμφωνα με το ομορφόπαιδο, καθώς έρχεται σε μια στιγμή που οι Bon Jovi θέλουν να αποδείξουν ότι κάποια πράγματα δεν τελειώνουν έτσι απλά, αλλά συνεχίζουν μέχρι να ανανεωθεί και πάλι το σχήμα αυτό. Μια κλειστή κάστα ανθρώπων που θέλουν να ξανακατακτήσουν τον κόσμο. Μια παρέα που δεν μεγαλώνει ποτέ, μια παρέα που διχάζει, μια παρέα που αγαπά τη λάμψη, τον φακό και ότι έχει να κάνει με προβολή και επιβεβαίωση.

30 Οκτωβρίου 2009: δέκα χρόνια πριν την επέτειο των δέκα ετών από το “The Circle” aka ημέρα κυκλοφορίας του 11ου studio album των Αμερικανών. Η ιστορία δεν περίμενε κάτι για να τους κατατάξει ανάμεσα στους σπουδαιότερους rockers αλλά περίμενε μια επιβεβαίωση του τίτλου αυτού, μια απλή αναζωπύρωση των στοιχείων που έχουν κάνει τόσα εκατομμύρια ανθρώπων να ζουν μέσα από την μουσική τους. Είναι το “The Circle” το σπίρτο αυτό;

Μετά το “Have A Nice Day” οι Bon Jovi έβγαλαν πολλά ασφαλή συμπεράσματα για το μέλλον τους. Κατάλαβαν και οι ίδιοι ότι το κοινό τους αγαπάει τη ροκ μουσική και θέλει από τους Bon Jovi να την νιώθουν και να την πηγαίνουν με κάθε τους δουλειά ένα βήμα πιο μπροστά. Το “Lost Highway” αποτελεί σαφέστατα μια παρένθεση σε αυτή την σκέψη, καθώς τα μέλη της μπάντας ενσυνείδητα θέλησαν να βγάλουν από μέσα τους τόσο αυτή την Pop Rock αισθητική (που αποτελεί μέρος ασφαλώς του χαρακτήρα της μουσικής τους, από τις πρώτες μέρες που ξεκίνησαν το εγχείρημα αυτό που ονομάζεται Bon Jovi), όσο και την country αντανάκλασή τους και να δώσουν στην αμερικάνικη κοινωνία ένα δίσκο που αποτελεί σημάδι ωρίμανσης για τους καλλιτέχνες της απέναντι όχθης. Μέσα από αυτή την αναζήτηση λοιπόν φτάνουμε να τετραγωνίσουμε τον “The Circle”, δίσκο που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο απολογισμός της δεκαετίας για την μπάντα, ο επίλογος μιας ακόμα επιτυχημένης δεκαετίας για αυτούς.

Στοιχεία παρμένα από όλα τα 00’s συνοψίζονται σε δώδεκα κομμάτια που κανένα δε μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Στοιχεία που ξεκινούν από την συνταγή του single (“We Weren’t Born To Follow”), έχουν έντονο τον συναισθηματισμό και την soundtrack αισθητική (“When We Were Beautiful”) , μοντέρνα προσέγγιση στις κιθάρες (“Thorn In My Side”) αλλά και αγαπησιάρικες για κάποιους, νερόβραστες ίσως για άλλους στιγμές (“Love’s the Only Rule”).

Η δουλειά του παραγωγού John Shanks είναι ότι καλύτερο έχουν να προβάλλουν οι Bon Jovi στην παρούσα δεκαετία. Κάθε νότα φωτίζεται όπως ακριβώς της αξίζει ενώ οι εντάσεις και η συνύπαρξη των Jovi και Sambora στα μικρόφωνα ισορροπεί χωρίς κανένα κίνδυνο πτώσης ανάμεσα στην καταπληκτική δουλειά που έχει γίνει στο ρυθμικό μέρος του “The Circle”. Τα drums του Tico Torres ακούγονται τόσο ζωντανά που χτυπούν ρυθμικά μέσα στο μυαλό, ειδικά όταν ψάχνεις να μάθεις ποιά είναι τελικά η απόσταση ανάμεσα σε μια σφαίρα κι ένα όπλο (“Bullet”).

Ειδοποιός διαφορά με τα  albums που προηγήθηκαν στην παρούσα δεκαετία από το group είναι η πολύ προσεκτική δουλειά που έγινε στον τομέα των στίχων. Αν αυτό ήταν το βασικότερο κριτήριο για την σύγκριση των albums τότε το “The Circle” δεν θα είχε κανένα αντίπαλο πραγματικά μετά την εποχή του “These Days”. Εκεί κάπου όμως εισέρχεται το προσωπικό κριτήριο του καθενός για να επαληθεύσει η να απορρίψει αυτή την άποψη. Ο Bon Jovi ακούγεται ιδιαίτερα συνειδητοποιημένος στον έλεγχο της φωνής και την ερμηνεία των στίχων και κινείται άλλη μια φορά άψογα πάνω στις μελωδικές γραμμές του Richie Sambora ο οποίος ασφαλώς και δεν προσπαθεί σε κανένα σημείο να εντυπωσιάσει, γεγονός που αποδεικνύεται από την πρώτη μορφή του “We Weren’t Born To Follow” που στερούνταν έστω κι ενός υποτυπώδους solo, αλλά μετά από τόσα χρόνια δείχνει ότι αναζητεί καινούριες ιδέες στον ήχο του με αποτέλεσμα να «δανείζεται» κάποιες στιγμές το σκουφάκι του Edge αλλά και το μουσάκι του Chad Kroeger των Nickelback.

Δεν θα ήθελα να μείνω στο γεγονός ότι και πάλι οι Bon Jovi αθέτησαν την υπόσχεσή τους για έναν δίσκο βασισμένο αποκλειστικά στις ρίζες τους και δεν το κάνω γιατί σε καμία περίπτωση δεν είμαι υπέρμαχος μιας τέτοιας ιδέας. Ο κύκλος των Bon Jovi των 80’s κλείνει με το “New Jersey”, ο μικρός κύκλος των Bon Jovi των 90’s κλείνει με το “These Days” και ο κύκλος των Bon Jovi των 00’s κλείνει με το “The Circle”. Η μουσική τους ταυτίζεται με τους ομόκεντρους αυτούς κύκλους που συναντάμε στο εξώφυλλο οι οποίοι απέχουν πολύ ακόμα από το να «πνίξουν» την ίδια την μπάντα μέσα τους.

Η γραφικότητα της μουσικής που λατρεύουμε εντοπίζεται κυρίως στο θέμα των συγκρίσεων γι’ αυτό και θα τολμήσω να υπερβώ την συνήθειά μου στο να βλέπω κάθε album σαν αυτόνομο έργο και θα τολμήσω να μιλήσω για την καλύτερη συνολικά κυκλοφορία των Bon Jovi μετά το 1995 και το “These Days”. Αποκλείεται πραγματικά στην 10η επέτειο από την κυκλοφορία του album να ακούω το “We Weren’t’ Born To Follow” όπως ακούω σήμερα το “You Give Love A Bad Name” αλλά σίγουρα θα θυμάμαι ότι οι Bon Jovi ξέρουν πώς να ανάβουν και πάλι ένα καμένο σπίρτο και πώς μπορούν να κλείσουν ένα κύκλο ανοίγοντας έναν άλλο…

Δημήτρης Μπάρμπας



Κλασσική περίπτωση δίσκου «ναι μεν, αλλά...». Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που διαρκώς αναιρείς τον εαυτό σου, από εκείνες τις στιγμές που δεν ξέρεις αν ο οπαδός πρέπει να είναι πιο συγκαταβατικός με το συγκρότημα ή αν πρέπει να είναι ακόμα πιο αυστηρός από τον αντικειμενικό παρατηρητή, αφού για να τοποθετεί έναν καλλιτέχνη ψηλά σημαίνει ότι έχει απαιτήσεις από αυτόν.

Τους Bon Jovi συνήθως δεν τους παίρνεις αψήφιστα, είτε τους λατρεύεις, είτε τους μισείς. Η μουσική τους είτε σε ταξιδεύει στην παιδική αθωώτητα της μουσικής αυτής, είτε συγκετρώνει εκείνα τα στοιχεία που σε κάνουν να απεχθάνεσαι τη lifestyle πλευρά της. Προσωπικά ανήκω στην πρώτη κατηγορία, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορώ να αντιληθφώ και τη δεύτερη. Αλλά ναι, οι Bon Jovi είναι ένα κομμάτι του rock ψυχισμού μου, ένας συνδετικός κρίκος με το πως αντιλαμβανόμουν την μουσική πιο μικρός, πιο περιορισμένα αλλά και πιο αθώα.

Για να είμαι ειλικρινής σε δισκογραφικό επίπεδο πίστευα πως οι Bon Jovi τα είχαν φάει τα ψωμιά τους από το “Crush”. Σε αυτό υπήρξαν τα πρώτα δείγματα τεράστιων μετριοτήτων, που καλύφθηκαν εντέχνως από το super hit “It’s My Life” αλλά και από λίγα συμπαθητικά ακόμα τραγούδια. Τo “Bounce” μου επιβεβαίωσε αυτή την υποψία και εκεί που ήμουν σίγουρος, έσκασε η κεραμίδα του “Have A Nice Day” που προσωπικά με έκανε να επαναπροσδιορίσω την άποψή μου και να επανατοποθετήσω τους Jovi στο μουσικό χάρτη. Η μετάβαση στις country φόρμες του “Lost Highway” ήταν μια ανώμαλη προσγείωση που με έκανε να αναθεωρήσω ξανά και να σκεφτώ πως το “Have A Nice Day” ήταν τελικά η εξαίρεση. Σε αυτό το σημείο αποκτά σημαντικότητα η κυκλοφορία του “The Circle”.

Οι ίδιοι οι Jovi είχαν προαναγγείλει την επιστροφή σε πιο rock φόρμες, αλλά δεν πείστηκα ποτέ ιδιαίτερα. Έχοντας πλέον έναν ικανοποιητικό αριθμό ακροάσεων για πρώτα ασφαλή συμπεράσματα, το στοίχημα χάθηκε, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον. Η επιστροφή στον ήχο είναι «προβλεπόμενη», δεν φαίνεται να προήλθε φυσικά όπως στο “Have A Nice Day”. Με χάλασε αρκετά και το πρώτο single που κυκλοφορεί εδώ και καιρό, το “We Weren’t Born To Follow” αφού στο refrain του τραγουδάς άνετα το “Born To Be My Baby”. Πρόκειται για μια «ευνουχισμένη» version, ενώ όταν άκουσα τη μπασογραμμή του “Livin’ On A Prayer” στην εισαγωγή του “Work For The Working Man” εκνευρίστηκα ακόμα περισσότερο. Δυστυχώς, ο δίσκος είναι άνευρος και τα τραγούδια από ένα σημείο και μετά ακολουθούν ένα παρόμοιο μοτίβο που τα κάνει να ακούγονται λίγο βαρετά στα αυτιά μου. Το “Fast Cars” π.χ. έχει έναν ήχο που παραμπέμπει στο “Destination Anywhere”, αλλά δεν πιστεύω ότι θα ξεχώριζε ούτε σε εκείνο το δίσκο. Το μόνο τραγούδι που μου άρεσε πραγματικά είναι το “Superman Tonight”, μακάρι να έγραφαν περισσότερα αντίστοιχα. Να πω ότι βρήκα συμπαθητικό το “BrokenpromisedLand”, αλλά πείτε μου, κάποιος δεν ζήλεψε στη μέση το “Viva La Vida” των Coldplay;

Σκεφτείτε το κι αλλιώς για να πάμε στο σημαντικό της υπόθεσης με την περίπτωση του Bon Jovi. Σε ένα ενδεχόμενο live, δεν πιστεύετε ότι τα τραγούδια που θα παιχτούν από το “The Circle” μόνο χώρο θα πιάσουν και θα εκτοπίσουν κάποια άλλα τραγούδια που θα έπρεπε να ακουστουν; Δυστυχώς, έτσι είναι. Κάτι που συμβαίνει με τραγούδια από το “Lost Highway, αλλά όχι με τραγούδια του “Have A Nice Day”. Και όσοι δεν τους έχετε δει, πιστέψτε με, θέλετε να τους δείτε. Οι ζωντανές εμφανίσεις είναι αυτές που κρατάνε την μπάντα στην κορυφή ακόμα και σήμερα. Είναι το καλύτερο rock πάρτι που μπορείτε να πάτε και αξίζει κάθε λεπτό που θα ξοδέψετε. Ακόμα και για το ταξίδι. Αν το “The Circle” αποτελεί το λόγο για να βγουν οι Bon Jovi στο δρόμο, ας έχει θα το αντέξουμε. Αλλά μην εθελοτυφλούμε, ο δίσκος δεν προσεγγίζει καν τις απαιτήσεις που θα έπρεπε να έχουν οι οπαδοί της μπάντας.

Χρήστος Καραδημήτρης
  • SHARE
  • TWEET