Bon Jovi

Ότι και να πει κάποιος για την ιστορία των Bon Jovi θα είναι πραγματικά πολύ λίγο για να περιγράψει την επιτυχία που γνωρίζουν εδώ και 21 χρόνια περίπου. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι κάπου εκεί στα μέσα των '80s και αρχές '90s δεν υπήρχε γυναικείο δωμάτιο που να μην έχει αφίσα του Jon Bon Jovi, όπως επίσης και δεν υπήρχε κιθαρίστας που να μην έχει παίξει κάτι από τις συνθέσεις του Richie Sambora.

Σήμερα βέβαια τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά αφού το όνομα των Bon Jovi μοιάζει να είναι συνυφασμένο με το παρελθόν και μόνο. Σ' αυτό βέβαια δε φταίει ούτε η σύγχρονη τάση της μουσικής αλλά ούτε και η επιλεκτική προβολή συγκροτημάτων από τα media. Δε θα μπορούσε άλλωστε να φταίει το δεύτερο τη στιγμή που οι Bon Jovi σε κάθε νέο album προβάλλονται όσο πολύ λίγοι, ακόμα και σήμερα. Η βασική αιτία είναι οι πολύ μέτριες δουλειές "Crush" και "Bounce".

Επιστρέφουν, λοιπόν, οι Αμερικανοί με το "Have A Nice Day", το ομώνυμο single του οποίου όπως ήταν αναμενόμενο κατέκλεισε όλα τα ραδιόφωνα και τα μουσικά κανάλια παγκοσμίως. Αυτό αποδεικνύει ότι οι Bon Jovi έχουν ακόμα τεράστια δύναμη στο χώρο της προώθησης με αποτέλεσμα να εναλλάσσονται στο ελληνικό ραδιόφωνο με κομμάτια Ελλήνων λαϊκών τροβαδούρων σε σταθμούς που θεωρούν βαρύ rock τον Στέλιο Ρόκο.

Όπως και να έχει πάντως, το "Have A Nice Day" αποτελεί για μένα το καλύτερο singlaki που κυκλοφόρησαν από το "These Days" και μετά, αφού σαφέστατα έχει ρίζες σε δίσκους όπως το "Slippery When Wet" αλλά ταυτόχρονα είναι εμφανής η τάση αλλαγής που υιοθέτησαν με το "Crush". Ο χαρακτήρας αυτός είναι διάχυτος και σε όλο το album άλλωστε.

Όποιος ήλπιζε σε μια απόλυτη στροφή του group σε πιο hard ύφος ή έστω στο μελωδικό rock που τους έκανε γνωστούς μάλλον θα πρέπει να σταματήσει να ελπίζει... Είναι αλήθεια ότι το "Have A Nice Day" έχει αρκετές τέτοιες στιγμές που χάνονται στο γενικότερο σύνολο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα "πιο rock" κομμάτια του album είναι το "Dirty Little Secret" και το "Unbreakable", το πρώτο εκ των οποίων είναι bonus track στη βασική έκδοση του album και το δεύτερο μόνο στη limited edition μαζί με μια αρκετά καλή μπαλλάντα σαν το "These Open Arms". Ενώ λοιπόν δεν το κρύβω ότι τα ακούσματα μου δεν κινούνται παράλληλα με τις σύγχρονες τάσεις της rock, το "Have A Nice Day" δεν παύει να είναι ένα ώριμο και προσεγμένο album που δίνει ακριβώς το στίγμα των Bon Jovi σήμερα. Μπορεί το album να μην τοποθετείται στο ράφι δίπλα σε συγκροτήματα όπως οι Europe αλλά μάλλον δίπλα στην Avril Lavigne και τους Nickelback, χωρίς βέβαια να τίθεται καν θέμα σύγκρισης. Κομμάτια όπως τα "I Want To Be Loved", "Who Says You Can't Go Home" και "Story Of My Life" δένουν πολύ πετυχημένα με slow συνθέσεις σαν το "Bells Of Freedom" που αποτελεί και φόρο τιμής στον Bob Dylan και το δικό του "Chimes Of Freedom".

Στη συνολική πολύ επιτυχημένη εικόνα του "Have A Nice Day" βασικότατο μερίδιο δικαιούται και ο κύριος Desmond Child στο ρόλο του executive producer που δε θα μπορούσε να λείπει ασφαλώς από το πλάι των Bon Jovi. Η παραγωγή του album αποδεικνύει άλλη μια φορά την τεράστια εμπειρία του Jon Bon Jovi και του Richie Sambora στο συγκεκριμένο τομέα, ενώ το εξώφυλλο του album είναι ακόμα μία πολύ επιτυχημένη εμπορικά ιδέα του συγκροτήματος, αφού προκαλεί η απλότητα του και αποτελεί το βασικότερο στοιχείο της προώθησης του album.

Ότι γνώμη και να έχει κάποιος για τους Bon Jovi, από "φλώροι" της rock μέχρι και το σπουδαιότερο group μελωδικού rock, δε μπορώ παρά να σέβομαι την ιστορία τους, τη μαζικότατη αποδοχή τους, την εμπορική τους σκέψη και ασφαλώς το μουσικό τους ταλέντο. Το σημαντικό όμως είναι ότι και οι ίδιοι δείχνουν να σέβονται τον εαυτό τους με το "Have A Nice Day" που αποτελεί σαφέστατα "must buy" για τους οπαδούς των Βon Jovi και πολύ καλή επιλογή για τους υπολοίπους.

"Have A nice Day"...