Bon Iver

i,i

Jagjaguwar (2019)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 13/11/2019
Ο πρώτος δίσκος των Bon Iver που δεν εκπλήσσει είναι, καθόλου συμπτωματικά, το πρώτο τους καλλιτεχνικό ατόπημα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η πορεία των Bon Iver είναι ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα success stories στη βιομηχανία της indie μουσικής. Φτάσαμε αισίως στον τέταρτο full-length δίσκο της μπάντας και το πρώτο της καλλιτεχνικό ατόπημα, για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους που θα αναφέρουμε στην πορεία. Ο τίτλος του άλμπουμ, "i,i", είναι ένας ευφυής αντικατροπτρισμός του εγώ, μια ενδοσκόπηση που αναλύεται στους στίχους των, ομολογουμένως, εξαιρετικά δουλεμένων και πειραματικών κομματιών του.

Η ουσία είναι πως ο Justin Vernon παγειώνει τους Bon Iver σαν μια ενιαία οντότητα, παραπάνω από τον εαυτό του και τους πολυάριθμους συνεργάτες του, αρκετοί εκ των οποίων είναι διόλου αμελητέα ονόματα. Μοιάζει να έχει αποδιώξει μια για πάντα κάθε singer/songwriter αίσθηση, πάλαι ποτέ κραταιά στο ντεμπούτο "For Emma, Forever Ago". Δεν υφίσταται πια ο μοναχικός καλλιτέχνης που κλείνεται σε μια καλύβα στο βουνό να ηχογραφήσει τους folk, βροχερούς σκοπούς του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα team ταλαντούχων μουσικών που πειραματίζεται με ήχους, έχοντας ως στόχο να διαμορφώσει κάτι ολόδικό του. Ανάμεσα στους συνεργάτες του για το "i,i", συναντάμε τον James Blake, τα αδέρφια Dessner των The National, τον Wheezy, τον Bruce Hornsby, τον Ryan Olson των Poliça και καμιά ντουζίνα ακόμα.

Μέχρι και φέτος, οι Bon Iver είχαν τρεις κυκλοφορήσει τρεις φοβερούς full-length δίσκους, ο καθένας καλύτερος και πιο πρωτοποριακός από τον προηγούμενο. Σύμφωνα με την οπτική του Vernon, το "For Emma...", το οποίο τον εισήγαγε εμφατικά στο μουσικό γίγνεσθαι, ήταν, φυσικά, ο χειμώνας. Το εντυπωσιακά όμορφο "Bon Iver, Bon Iver" αποτέλεσε τη φρενήρη άνοιξη. Το "22, A Million" - δίσκος που χρόνο με το χρόνο φουσκώνει στην υπόληψή μου - ήταν το καλοκαίρι, βγαλμένο και επηρεασμένο από τη δική μας off-season Σαντορίνη. Το φετινό "i,i" μας προσφέρεται ως το φθινόπωρο των Bon Iver. Αν ρωτάτε εμένα, ανέκαθεν ήταν φθινοπωρινό άκουσμα οι συνθέσεις τους. Ωστόσο, ως τύποις παραφωνία, πρόκειται για τον πρώτο δίσκο των Bon Iver που δεν εκπλήσσει. Πιο πολύ μοιάζει να είναι μια επανάληψη, ένα λιγότερο εμπνευσμένο "22, A Million". Έχει, βέβαια, τις στιγμές του και το όραμά του. Σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί μια ποιοτική καλλιτεχνική απόπειρα και επ’ ουδενί κάποιο ξεπούλημα.

Τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι κυρίαρχα και μπλέκονται με τρόπο μοναδικό με τις υψηλού τόνου φωνητικές ερμηνείες του Vernon και κάμποσους φυσικούς ήχους που ξεκινούν από κιθάρα και φτάνουν μέχρι μπάντζο. Η αίσθηση κολάζ ήχων είναι κυρίαρχη στον ακροατή, όμως οι στιγμές που οι Bon Iver θα σου επιτρέψουν να πιαστείς πάνω από μια πιο προσιτή μελωδία είναι λίγες (βλέπε "Hey Ma"). Αντίθετα, όσες ακροάσεις και να περάσουν, τα κομμάτια εξακολουθούν να ακούγονται ξένα και αποστασιωποιημένα. Κάτι τέτοιο κανονικά θα ήταν παράσημο. Αν είναι κάτι που μας αρέσει, αυτό είναι οι δίσκοι που είναι δυσεπίλυτοι, ωστόσο έχει προηγηθεί το λυσάρι του "22, A Million" που έδειξε πώς γίνεται να το κάνεις αυτό και να κρατήσεις το ενδιαφέρον χτίζοντας το απαραίτητο συναίσθημα.

Οι στίχοι τις περισσότερες φορές εμπνέονται από τις ίδιες τις έντονες gospel επιρροές της μουσικής και μιλούν για πνευματικές αναζητήσεις ή στηλιτεύουν κοινωνικές ανισορροπίες. Σε σημεία που επιχειρούν να ωθήσουν τον ήχο τους στα άκρα, το αποτέλεσμα μοιάζει ημιτελής αυτοσχεδιασμός ("Jelmore", "Holyfields"), ενώ αλλού χρησιμοποιούν αυτούσια τα ευρήματα του παρελθόντος ("Faith", "Naeem") όχι με την πιο ευφάνταστη αναπαραγωγή. Με τον τρόπο που δομούνται πια οι δίσκοι των Bon Iver μπορούν να κρίνονται μόνο στην ολότητά τους και μόνο έπειτα από αρκετές ακροάσεις ώστε να χονευθούν. Ως εκ τούτου, το σύνολο του "i,i" μπορεί είτε να σου αρέσει για τον ομόρρου του είτε όχι. Αν προσπαθείς να το κόψεις για να βρεις καλά στοιχεία, τότε καταλαβαίνεις τους λόγους γιατί απέτυχε και δεν ανταποκρίθηκε στις υψηλές προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί.

  • SHARE
  • TWEET