Bombus

Όντας εθισμένος στους Burst, ομολογώ ότι η προ τετραετίας διάλυσή τους μου έχει προκαλέσει σοβαρό σύνδρομο στέρησης. Πόσο μάλλον όταν ανήκω ανάμεσα σ' αυτούς που αναγνωρίζουν το "Lazarus Bird" σαν το δισκογραφικό ταβάνι της μπάντας. Αυτός είναι και ο λόγος που, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πιάνω τον εαυτό μου να ψάχνει για τυχόν δραστηριότητες των μελών τους σε νέα project. Κάπως έτσι, λοιπόν, αντιλήφθηκα την ύπαρξη των Bombus, οι οποίοι αντικατέστησαν πρόσφατα τον μπασίστα τους με τον κιθαρίστα των Burst, Jonas Rydberg.

Η μουσική των Bombus, βέβαια, μηδαμινές ομοιότητες φέρει με το post / prog / -core μείγμα των Burst, με μοναδικό κοινό τους στοιχείο την εξίσου δύσκολη κατηγοριοποίησή τους. Σαν βάσεις της θα μπορούσες να θέσεις τόσο το stoner / desert rock των Kyuss όσο και το αρχετυπικό punk των Motörhead, με sludge πατημασιές να αφήνουν τα ίχνη τους και με μία γενική επιμετάλλωση να βαραίνει αρκετά τον ήχο τους, φτάνοντάς τον στα όρια ενός heavy doom. Το φετινό "The Poet And The Parrot" είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά τους, με το single "Enter The Night" να προηγείται της κυκλοφορίας. Πρώτη εντύπωση θετική, λοιπόν, οπότε συνεχίζουμε με τον υπόλοιπο δίσκο...

...όπου θα διαπιστώσουμε την προτίμησή τους να κατεβάζουν τις ταχύτητες, με την ανάπτυξη των συνθέσεων να μοιάζει σαν να προέρχεται από «ακουσμένα» στουντιακά τζαμαρίσματα. Ακούστε το "Into The Fire" που κλείνει το άλμπουμ και θα καταλάβετε τι εννοώ. Παρόμοια αργόσυρτα μοτίβα διατηρούν και τα "Liars", "Master The Reality" και "Let Her Die", με το τελευταίο να «ψυχεδελοποιεί» μία (δανεική) μελωδία από το "Phantom Of The Opera". Οι τάσεις προς την ψυχεδέλεια όμως παραμένουν και στα γρηγορότερα "The Poet And The Parrot", "A Safe Passage" και "Apparatus", παρότι εκεί μπλέκονται με άλλα, πιο κλασικομεταλλικά, πράγματα. Την ιδιαιτερότητα του ήχου τους σφραγίζουν οι μονίμως συγχρονισμένες φωνές των δύο κιθαριστών, Matte και Feffe, αλλά και η ανάλογη «μοντέρνα βρώμικη» παραγωγή.

Σαν σύνολο, το "The Poet And The Parrot" είναι ένας άρτιος δίσκος με κανένα κομμάτι του να περισσεύει, παρ' όλο που ίσως στερείται μιας πραγματικά «μεγάλης» σύνθεσης (λεφτά θα πόνταρα μόνο στο "Liars"). Ποιός νοιάζεται όμως; Άλλωστε, η μουσική δεν χρειάζεται παρουσία σε λίστες, βραβεία και airplay για να αξιολογηθεί σωστά. Και στην περίπτωση των Bombus, όσο ακούς, τόσο εκτιμάς κι άλλο τόσο γουστάρεις. Απλά πράγματα.