Blut Aus Nord

Οι βετεράνοι Blut Aus Nord, είναι μια διόλου αμελητέα δύναμη στον μουσικό χάρτη, ούτε φυσικά κάποιο καλά κρυμμένο μυστικό του black metal underground. Το καλλιτεχνικό όχημα του Vindsval, εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, έχει καταφέρει να ανέλθει με ένα εντελώς δικό του τρόπο στην εμπροσθοφυλακή του προοδευτικού black metal. Ο, ταυτόσημος της καλλιτεχνικής ελευθερίας, τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει ο Γάλλος mainman τα διάφορα συνθετικά πρόσωπα της μπάντας, τους έχει αναγάγει σε ένα σχεδόν άφθαρτο τοτέμ του ιδιώματος.

Πράγματι, μαζί με τους έτερους Γάλλους Deathspell Omega, οι Blut Aus Nord, ήταν από τα συγκροτήματα που μετασχηματίσανε ολάκερο το ιδίωμα. Εκπρόσωποι μιας γενιάς συγκροτημάτων που ξεπερνώντας τους κλειστούς κύκλους των μαύρων λεγεώνων της σκηνής τους, χαρτογράφησαν άγνωστες περιοχές στον εν λόγω ήχο, κυκλοφορούν αυτές τις μέρες τον νέο τους δίσκο ονόματι "Hallucinogen". Ο τίτλος, το εξώφυλλο και οι πρώτες ανακοινώσεις, προϊδέαζαν για ένα δίσκο που θα κινούταν αισθητικά και ατμοσφαιρικά κοντά σε πιο psychedelic black metal περιοχές. Δηλαδή, ήθελαν το νέο κεφάλαιο που φέρεται να ανοίγει η μπάντα, να είναι ένα εκ βάθρων νέο, όπως έχουν πράξει πολλάκις στο παρελθόν.

Η πραγματικότητα όμως στέκει αρκετά διαφοροποιημένη σε σχέση με τις προσδοκίες. Οι συνθέσεις φαντάζουν αρκετά εξωστρεφείς, οι μελωδίες δημιουργούν ένα ανυψωτικό συναίσθημα, και το αποτέλεσμα φαίνεται να ηχεί πιο προσιτό σε σχέση με τις προβλέψεις. Επαναλαμβανόμενες ακροάσεις ίσως αρχίσουν να συνηγορούν πως πολλές ιδέες ξεχωρίζουν μονομερώς έναντι των ολοκληρωμένων συνθέσεων και πως τελικά, είναι άλλη μια φορά την τελευταία δεκαετία που ο Vindsval δεν μετουσίωσε σε κάτι υπαρκτό τις ιδέες του. Τα φαντάσματα της ελαφριάς καθίζησης του "777-Cosmosophy", ή οι ενστάσεις του κλεισίματος του πιο industrial προσωπείου δια μέσου του "Deus Salutis Meae" αλλά και του Yeruselem project, που ηχούσαν εν μέρει κορεσμένα, κάνουν την εμφάνισή τους. Κάποιοι θα αναφέρουν ακόμη και το "Odinist-The Destruction Of Reason And Illumination" σε αυτήν την συζήτηση, κάτι που προσωπικά δεν ασπάζομαι.

Το "Hallucinogen" είναι μια νίκη παλαιάς κοπής έναντι στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής που αντηχούν το δόγμα: «καινοτομία σε χρόνο μηδέν»

Είναι τελικά τόσο αιρετικά πολωμένη η δισκογραφία των Γάλλων; Είναι ο νέος τους δίσκος άλλη μια χρυσή μετριότητα για τα δικά τους μυθικά στάνταρ; Είναι ο αρχικός ενθουσιασμός τόσο παραπλανητικός; Αναζητούν ιδέες στο σύγχρονο κύμα του post-black metal δημιουργώντας ένα εντελώς νέο κεφάλαιο; Η απάντηση μου σε αυτές τις ερωτήσεις είναι κατηγορηματικά αντίθετη. Το "Hallucinogen", είναι μια κυκλοφορία τόσο ώριμη, που θα κατανοηθεί εις βάθος, μόνο από όσους την προσεγγίσουν στωικά. Είναι εν τέλει, η καταλληλότερη κυκλοφορία για να εισέλθει κάποιος στον θαυμαστό κόσμο της μπάντας. Το "Hallucinogen" είναι μια νίκη παλαιάς κοπής έναντι στις απαιτήσεις της σύγχρονης εποχής που αντηχούν το δόγμα: «καινοτομία σε χρόνο μηδέν». Ο δίσκος είναι εθιστικός, όχι γιατί είναι trippy ή ψυχεδελικός, αλλά γιατί, το συναισθηματικό του ταξίδι διαπερνάει από όλα τα φάσματα που μπορεί, αναγκάζοντας τον ακροατή να το ενστερνιστεί στην ολότητά του.

Τα πνευματικά mid tempo μέρη του "777-Cosmosophy" συναντάνε τις μελωδίες που κυριαρχούν στα μέσα της δισκάρας "Memoria Vetusta III - Saturnian Poetry" με αφετηρία εκείνο το "...The Medidant (Dialogue With The Stars" του "Memoria Vetusta II". Με κοινή συνιστώσα, τα καθαρά «χαμηλά» φωνητικά, προσθέτοντας και την κομβική παραγωγή και τυμπανιστική προσέγγιση κυκλοφοριών όπως το "MoRt", το cocktail είναι αρκετά γεμάτο. Η έναρξη του δίσκου με το μεγαλειώδες "Nomos Nebuleam", πέρα από το να απαιτεί την προσοχή του ακροατή, μαζί με τις επακόλουθες συνθέσεις, εν μέρει παραπλανεί. Η μελωδία του 5:20, τα ρυθμικά μέρη των οργάνων, οι μινόρε μελωδίες, τα αιθέρια φωνητικά, τα διεστραμμένα leads, όλα συνυπάρχουν εντυπωσιακά αβίαστα.

Η δυάδα των "Nebeleste" και "Sybelius" είναι οι δυνατότερες στιγμές του δίσκου. Εφόσον το αρχικό σοκ έχει ξεπεραστεί, και το συγκρότημα έχει καταστήσει σαφές πως θα παίξει με τους δικούς του όρους κόντρα στις προκαταλήψεις, τότε όλα μπαίνουν στην θέση τους. Καταγιστικοί ρυθμοί, συναισθηματικές εναλλαγές, εκ νέου εντυπωσιακά ρυθμικά, ο κιθαριστικός τόνος του Vindsval είναι ίσως ο πιο εθιστικός που είχε ποτέ, και ένα αστρικό ταξίδι είναι καθοδόν. Αν υπάρχουν κάποια παρασιτικά στοιχεία που καρφώνονται στο θυμικό του ακροατή, αυτά είναι οι διάσπαρτοι οξείς ήχοι, που όμως πετυχαίνουν το πραγματικό τους έργο μόνο όταν κάποιος αφουγκραστεί την κρισιμότητα των πιο mid tempo μερών. Το χωρίο από το τρίτο λεπτό του "Nebeleste" και έπειτα, είναι η ψυχεδέλεια που αναζητά ο δίσκος. Αν κάποιος ενδώσει σε αυτές τις στιγμές προσπερνώντας τα leads-ογκόλιθους, τότε θα δει το πραγματικό προσωπείο του δίσκου.

Το "Hallucinogen" είναι πιο πειραματικό από όσο η αμεσότητα των μελωδιών του αφήνει να εννοηθεί, και προτρέπει σε ψυχολογικές ακροβασίες περισσότερο από ότι εννοεί το μεγαλείο των συνθέσεων του

Οι Blut Aus Nord, παρά τις εμφανείς ηχητικές ομοιότητες με πρωτίστως την "Memoria Vetusta" τριλογία τους, συνθέτουν ένα ως επί το πλείστον εσωστρεφές έργο τέχνης. Το "Hallucinogen" είναι πιο πειραματικό από όσο η αμεσότητα των μελωδιών του αφήνει να εννοηθεί, και προτρέπει σε ψυχολογικές ακροβασίες περισσότερο από ότι εννοεί το μεγαλείο των συνθέσεων του. Με prog και post rock στοιχεία να διανθίζουν τις ευθείς black metal αναφορές, το "Hallucinogen" είναι μια ολοκληρωμένη αισθητική και μουσική εμπειρία. Μπορεί το "Anthosmos" να μοιάζει να έχει ξεφύγει από την "Memoria Vetusta" τριλογία και να φαντάζει ελαφρώς εκτός τόπου παρά την ποιότητά του, το "Mahagma" που ακολουθεί όμως, φροντίζει να επαναφέρει το ιδιαίτερο συναίσθημα που αποπνέει ο δίσκος, με σαφείς αναφορές στο "Metaphor Of The Moon" επιτρέποντας εντονότερες όμως τις συνθετικές ακροβασίες.

Η νέα εποχή των Blut Aus Nord, αν ακολουθήσει τον δρόμο του "Halluciogen", είναι μια εποχή όπου πλέον, χωρίς να έχουν να αποδείξουν τίποτα, αφουγκράζονται το παρελθόν τους και δημιουργούν ένα συμπαγές και αδιάτρητο μείγμα των δικών τους στοιχείων. Εκεί που στερείται σε πρωτοτυπία και άμεσο εντυπωσιασμό ο δίσκος, κερδίζει τουλάχιστον τα διπλάσια όσον αφορά τις λεπτομέρειες μεταξύ των riff και των εναλλαγών των ταχυτήτων. Το ταξίδι, σε ομόκεντρους κύκλους, κοιτάει ταυτόχρονα μπροστά και ψηλά. Ο τρόπος δε που παρόμοια συναισθήματα, επανέρχονται, με διαφορετική σειρά κατά μήκος των επτά συνθέσεων, είναι και αυτός που θα εθίσει τον ακροατή.

Η νάρκωση, επιτυγχάνεται, εξαιτίας της επίδρασης που έχει ο δίσκος πάνω σε όποιον τον «δοκιμάσει» και όχι εξαιτίας κάποιου «ασυνήθιστου» προαπαιτούμενου. Αν το πρώτο μισό είναι εντυπωσιακά εξωστρεφές, είναι στις δυο τελευταίες συνθέσεις που οι παρενέργειες γίνονται αντιληπτές, με το φινάλε του "Cosma Procyiris" να επικαλείται μέχρι και μια θρησκευτική εκδοχή των Tool. Το "Hallucinogen" είναι μια από τις κορυφές της πολυσχιδούς δισκογραφίας των Γάλλων, ακριβώς επειδή διατηρεί ανέπαφο το όραμα και την διαχρονικά υψηλή αισθητική του δημιουργού του.

Youtube
Bandcamp