Blur

Οι Blur είναι μοναδικοί. Δεν μοιάζουν με καμία άλλη μπάντα στα 25 τελευταία χρόνια. Θυμάστε καμιά άλλη να τους έχει διασκευάσει; Δεκαέξι χρόνια μετά το "13", την τελευταία φορά που μαζεύτηκαν και οι τέσσερις μαζί, το ξανάκαναν στο Χονγκ Κονγκ. Φώναξαν και το «πέμπτο μέλος» Stephen Street, και η επιστροφή ήταν γεγονός.

Το "Τhe Magic Whip" θα αρέσει σε κάθε αληθινό φαν τους. Σε όσους τους θυμούνται για το "Girls & Boys" και "Song 2", χλομό. Οι πιο «γρήγορες» στιγμές του δίσκου, είναι στη μισή ταχύτητα των παραπάνω hit. «Ψυχεδελική folk» είπε ο Grahan Coxan. Θα μπορούσαν, για πλάκα, να γράψουν τέσσερις-πέντε σίγουρες επιτυχίες. Υπάρχουν και τέτοιες, αλλά όχι με την ευρύτερη έννοια της εποχής μας. Οι Blur έκαναν, όπως σχεδόν πάντα, έναν δίσκο για αυτούς. Τον «γέμισαν» περίεργους ήχους, αλλά σε καμία στιγμή δεν ακούγονται ως επιδειξίες. Η βάση, ήταν και είναι, μια καλή μελωδία. Όλοι κοντεύουν τα 50, δεν θέλησαν να γράψουν τραγούδια για να «χοροπηδάμε». Έχουν ένα σωρό τέτοια.

O δίσκος ξεκινά με το "Lonesome Street", κατευθείαν από το... παρελθόν τους, με το απλό και χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας του Coxon να δίνει έναν up tempo ρυθμό. Στο "New World Towers", ο Albarn τραγουδά σχεδόν θλιμμένα, για μια αγάπη που είναι «so far away», σε έναν όμορφο νωχελικό ρυθμό, που χρωματίζουν λίγο η κιθάρα, λίγο το όργανο, και πάνω απ' όλα η χημεία των τεσσάρων μελών.

Το "Go Out" ήταν το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε και είναι το ιδανικό για να χορεύεις μόνος, όπως λέει και ο Albarn, να κουνιέσαι και να τραγουδάς βαριεστημένα «uh-uh-ohs», με θέμα την αποξένωση του σύγχρονου κόσμου, κυρίαρχο των στίχων. Όσο το ακούω, τόσο «εθίζομαι». Οι cool Blur, στο πιο cool τους...

To "Ice Cream Man" ξεκινά με περίεργους electronica ήχους, αλλά μη σας ξεγελά, είναι ένα απλό δείγμα, το πως pop τραγούδια βγαίνουν αβίαστα από αυτούς. Το εξάλεπτο "Ι Thought I Was A Spaceman", γίνεται ενδιαφέρον από τη μέση και μετά, όταν η μπάντα λες και θέλει να χωρέσει κάθε ηλεκτρονικό ήχο που άκουσε τα τελευταία χρόνια. Πάντα με στιλ. Οι Blur πάντα έπαιρναν τα ρίσκα τους, πείτε τα και «πειραματισμούς», αναζητώντας νέους δρόμους σε αυτό που ήδη κάνουν. Στο "I Broadcast" με το που ξεκινά να τραγουδά ο Albarn, μου 'ρθε στο μυαλό το προ 23ετίας "Popscene", και έτσι θες να «μεγαλώνουν» οι τότε 25-άρηδες. Σε 50-άρηδες που δεν σκίζονται να γράψουν το sequel του "Song 2".

Η slide κιθάρα του Coxon ξεχωρίζει στο "My Terracotta Heart", ένα από τα ομορφότερα τραγούδια του δίσκου, γραμμένο -πιθανότατα- για τη σχέση του κιθαρίστα με τον Albarn, με την φωνή του τελευταία να ακούγεται τρυφερή και μελαγχολική, την ίδια στιγμή. Ο Albarn γράφει τραγούδια που ακούγονται τόσο προσωπικά, ακόμα και όταν δεν είναι τις περισσότερες φορές, και μπορεί να τα τραγουδήσει μόνο αυτός. Ουδείς άλλος.

Το "There Are Too Many Of Us" στα 6 λεπτά του είναι σίγουρα ένα από τα highlight. Με έναν σταθερό ρυθμό που ακούγεται σαν επίθεση από βιολιά (;), μιλά άμεσα για αυτό που λέει ο τίτλος, σου αφήνει μια μικρή γεύση πως θα μπορούσε να «χωρέσει» ένα κρεσέντο. Αλλά είπαμε, το "Τhe Magic Whip" φτιάχτηκε από τέσσερις chill τύπους...

Το "Ghost Ship" στηρίζεται σε μια απλά reggae-soul μελωδία, αλλά διαρκεί λίγο παραπάνω, απ' όσο... αντέχει. Το Pyongyang (η πόλη της Β. Κορέας) είναι εξαιρετικό, με ένα ρεφρέν που θυμίζει παλιότερες «βουνοκορφές» τους, μέσα από ένα συνεχές χτίσιμο ατμόσφαιρας. Το «μπητλικό» "Ong Ong" ξεκινά με μερικά la la είναι εκνευριστικά απλό, σαν να το έγραψαν σε μισή ώρα. Πριν αναφωνήσετε, «ok, όλοι μπορούν να το κάνουν» η απάντηση είναι απλή: και γιατί δεν το κάνουν; Στο τραγούδι που κλείνουν τον δίσκο, το «σκονισμένο» "Mirrorball" η κιθάρα του Coxon, έχει (επιτέλους) και λίγο reverb.

Ουδείς γνωρίζει αν αυτός θα είναι τελικά ο τελευταίος δίσκος τους, ή θα έχουμε μια νέα πορεία. Αν είναι, θα προστεθεί δίπλα σε άλλες μεγάλες στιγμές των μακρινών 90s, αν όχι, καλώς τα παιδιά!