Blueneck

King Nine

Denovali (2014)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 22/01/2015
Ακόμα ένας σπαραξικάρδιος δίσκος από τους Βρετανούς, όμως δείχνουν να έχουν απολέσει αυτό το «κάτι» που τους έκανε ξεχωριστούς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τους Blueneck τους ερωτευτήκαμε παράφορα με το ντεμπούτο τους, το "Scars Of The Midwest" του 2006, όταν και μας ταξίδεψαν σε κλειστοφοβικά γκρίζα δάση με έναν από τους πιο ενδιαφέροντες post-rock δίσκους της τότε δεκαετίας. Έκτοτε, περιέλιξαν το αβάσταχτο της μοναξιάς στο υπέροχο "The Fallen Host" του 2009, μεταφέρθηκαν στην πόλη με το καλό "Repetitions" του 2011, μας άφησαν αδιάφορους με το "Epilogue" του 2012 και με το "King Nine" συνεχίζουν την αστικοποίησή τους.

Ο Duncan Attwood, με κύριο όπλο την αιθέρια φωνή του και τις ατμόσφαιρες που δημιουργούν το πιάνο και τα πλήκτρα, εκμοντερνίζει λίγο περισσότερο τον ήχο των Blueneck. Το συναίσθημα δεν προέρχεται πια σχεδόν καθόλου από το επιβλητικό προσωπείο των Godspeed You! Black Emperor, αλλά περισσότερο από τις τελευταίες δουλειές των Anathema. Άλλες μπάντες που θα έρθουν στο μυαλό είναι οι Pineapple Thief, οι Junius και οποιοσδήποτε άλλος αφήνει progressive υπόνοιες μέσα σε πολυεπίπεδα ηχοστρώματα.

Ωστόσο, αισθητή γίνεται η απουσία πραγματικά αξιομνημόνευτων μελωδιών, καθώς επίσης και ξεσπασμάτων / κορυφώσεων που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον του ακροατή και θα αποσπάσουν το βλέμμα από την μόνιμα γαλήνια λίμνη που δημιουργούν οι ατμόσφαιρές τους. Οι Blueneck, βέβαια, δεν έχουν χάσει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους. Από το "Father, Sister" και για τα υπόλοιπα τρία κομμάτια που μένουν μέχρι το τέλος, τα πράγματα βελτιώνονται. Εξέχον όλων το πραγματικά ανατριχιαστικό "Mutatis", την καλύτερη με διαφορά σύνθεση ενός δίσκου που κατά τα άλλα, δυστυχώς, μένει σε ρηχά νερά και δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας. Τι κρατάμε, λοιπόν; Το "Mutatis" και την πιθανή ευκαιρία να τους δούμε σε ακόμα μια εμφάνιση στη χώρα μας - είναι φοβεροί live ε, σας το εγγυώμαι.
  • SHARE
  • TWEET