Bloodbath

Οι Bloodbath, το σουηδικό death metal supergroup, επιστρέφουν τέσσερα χρόνια αργότερα με τον πέμπτο δίσκο της καριέρας τους και τον δεύτερο με τον Nick Holmes των Paradise Lost στα φωνητικά, ονόματι "The Arrow Of Satan Is Drawn". Η προηγούμενη κυκλοφορία τους, "Grand Morbid Funeral", είχε συζητηθεί ιδιαίτερα λόγω της ανάληψης των φωνητικών από τον Old Nick, όπως εμφανίζεται ο Holmes στον δίσκο, καθώς επιφορτιζόταν με το δύσκολο έργο να διαδεχθεί τον Michael Akerfeldt (Opeth) αλλά και να ανταπεξέλθει στο ιδιαίτερο αυτό στυλ φωνητικών.

Φυσικά, το να υποθέσει κανείς πως οι Bloodbath θα απασχολούσαν τους ακροατές καθαρά και μόνο λόγω των μελών τους θα ήταν πολύ άστοχο. Το σουηδικό συγκρότημα, κατά την διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, μαζί με συγκροτήματα όπως οι Kaamos, πρωτοστάτησε στην διατήρηση του ήχου της λεγόμενης σουηδικής death metal σκηνής, που καθιερώθηκε στην αρχή των '90s από θρύλους όπως οι Entombed, Dismember, Grave, Carnage κλπ. Είναι αυτό το περίφημο ευθύ και ρυθμικό death metal με τον χαρακτηριστικό ήχο στις κιθάρες, δικαιοδοσία των θρυλικών Sunlight Studios και των ΗΜ2 πεταλιών, που αντιτάχθηκε της σκηνής της Φλόριντα. Φυσικά στις αρχές της παρούσας δεκαετίας το συγκεκριμένο ιδίωμα και ήχος, εμφάνισε μια έντονη αναβίωση, ενώ κατά την διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν ο χαρακτηριστικός αυτός ήχος επηρέασε και άλλα παρακλάδια του σκληρού ήχου όπως το crust.

Στο φετινό τους πόνημα, την πρώτη του εμφάνιση κάνει ως κιθαρίστας ο Joakim Karlsson γνωστός από τους ποιοτικότατους Σουηδούς black metallers Craft. Η συγκεκριμένη προσθήκη, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο "The Arrow Of Satan Is Drawn". Ο δίσκος ξεκινάει με ένα από τα καλύτερα τραγούδια του, το "Fleischmann" το οποίο εντυπωσιάζει με την τρομερή δουλειά στις κιθάρες, έχοντας έντονο "Clandestine" άρωμα, σε συνδυασμό με την ερμηνεία του Old Nick. Επιπρόσθετος λόγος που ξεχωρίζει, είναι το κόψιμο στην μέση του κομματιού και τη μελωδία που ρίχνει τον ρυθμό και μαυρίζει τα πάντα τριγύρω της, δείγμα της black metal επιρροής που διακατέχει τον δίσκο στα 41 λεπτά που διαρκεί. Ακολουθεί κατά πόδας το δεύτερο κομμάτι του δίσκου, το "Bloodicide" το οποίο είχε δημοσιοποιηθεί καιρό πριν ως ένα πρώτο δείγμα, αποτελώντας το καλύτερο παράδειγμα του τι εστί Bloodbath. Η λεπτομέρεια όμως που αξίζει της προσοχής μας είναι πως guests στη σύνθεση αυτή, είναι οι Jeff Walker (Carcass), Karl Witters (Bolt Thrower, Memoriam) και John Walker (Cancer), που συμμετέχουν στα φωνητικά διαμορφώνοντας με τον Holmes για μερικά δευτερόλεπτα μια βρετανική death metal τετράδα.

Δυστυχώς, για τον δίσκο και το συγκρότημα, έκτοτε παρατηρείται μια πτώση στη μνημονικότητα των τραγουδιών που ακολουθούν. Αν και οι συνθέσεις ποτέ δεν γίνονται βαρετές, καθώς υπάρχουν στιγμές ποικιλομορφίας ειδικά στις κιθάρες, στα επόμενα τέσσερα τραγούδια του δίσκου με έπιασα μετά από επαναλαμβανόμενες ακροάσεις να μην μπορώ να συγκρατήσω κάποια στιγμή, όχι σαν καλή, αλλά σαν άξια να επανέλθω μετά από καιρό. Εξαίρεση αποτελεί το "Levitator" που ρίχνει ρυθμούς σε Celtic Frost επίπεδα και σέρνεται αργά και απειλητικά νικώντας την μονοτονία που εμφανιζόταν σταδιακά.

Δεν είναι παρά στο "Morbid Antichrist" που ξαναθυμάμαι πως δεν ακούω κάποιον από τους αμέτρητους μιμητές μα ένα από τα επικεφαλής συγκροτήματα. Είναι ίσως και η μοναδική στιγμή που συνυπάρχουν σε ποιοτικό βαθμό τα φωνητικά του Holmes με πιο death 'n' roll φόρμες, και όλα αυτά σε πιο σκοτεινό κάδρο. Το μίνι σερί θα συνεχιστεί για τα επόμενα δυο τραγούδια, "Warhead Ritual" και το επιβλητικό και γεμάτο "Only Dead Survive". Στα τρία συνεχόμενα αυτά τραγούδια, που συνεισφέρουν αρκετά ώστε να αποτυπώσουν μια θετική ανάμνηση στον ακροατή, καταλαβαίνει κανείς γιατί ένα τέτοιο συγκρότημα μόνο αδιάφορο δεν είναι σήμερα. Ο δίσκος κλείνει με το "Chainsaw Lullaby" που αδυνατεί να συνεχίσει στα ποιοτικά αυτά στάνταρ.

Το "The Arrow Of Satan Is Drawn" δεν είναι η καλύτερη στιγμή των Bloodbath, δεν είναι ένα "Nightmares Made Flesh", ούτε ένα "Resurrection Through Carnage" και προσωπικά παρατηρώ πως στα σημεία ηττάται από τον προκάτοχό του. Ο Old Nick εμφανίζεται πιο εξοικειωμένος με τον ρόλο του, αν και σε σημεία οι ρυθμοί και το συναίσθημα που επιδιώκονται βρίσκουν τροχοπέδη πάνω στις φωνητικές του ερμηνείες. Σε μια εποχή που καλές κυκλοφορίες αυτού του ξεχωριστού ιδιώματος σπανίζουν, ο νέος δίσκος των Bloodbath είναι μια ευχάριστη υπενθύμιση, τόσο της καριέρας τους όσο και του πως μπορεί κάποιος να παίξει old school death metal με μια υποδειγματική παραγωγή. Δυστυχώς, όμως για αυτούς, κυκλοφορεί υπό το βάρος του ονόματός τους.