Bleeding Through

Love Will Kill All

SharpTone (2018)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 07/06/2018
Παλιομοδίτικο, κατάμαυρο, trve metalcore
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Υπάρχει ένα ολόκληρο σύνολο από μετρήσιμα άπειρα πράγματα που μπορεί κανείς να καταμαρτυρήσει στο metalcore. Κι αν η έλλειψη αυθεντικότητας μπορεί να μη σηκώνει πολλές αμφισβητήσεις, για την ειλικρίνεια έχω τις ενστάσεις μου. Ιδιαίτερα μετά τα μέσα της περασμένης δεκαετίας αρκετές μπάντες πετάχτηκαν χωρίς να έχουν κάτι το ξεχωριστό να δώσουν, ηχητικά και στιχουργικά,  αλλά συνήθως έτσι πάνε αυτά· μετά την καθιέρωση ενός υπό-είδους, αναμενόμενα θα υπάρξουν εκείνοι που θα προσπαθήσουν να βγουν κερδισμένοι χωρίς απαραίτητα να έχουν κάτι να πουν. Οι Bleeding Through, ωστόσο, δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.

Ο Brandan Schieppati και η παρέα του ήταν εκεί από το ξεκίνημα των zeroes και η παρουσία τους έβγαζε πάντα κάτι το ανεπιτήδευτο. Οι προσωπικοί στίχοι, η ακραία heavy προσέγγιση, οι σκοτεινές ατμόσφαιρες και τα death-meets-core ξεσπάσματα δεν έλειψαν ποτέ. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και στις πιο εμπορικές στιγμές τους παρέμειναν πιστοί στο ύφος τους, αντί να δοκιμάσουν την προφανή λύση των υπέρ-μελωδικών ρεφραίν. Σίγουρα, υπήρξαν κάποια κι από αυτά μέσα στα χρόνια, όμως κοιτώντας από απόσταση γίνεται εύκολα σαφές, ακόμα και στον πιο καχύποπτο, ότι ήταν κάτι που απλά συνέβη και όχι μια συνειδητή κίνηση με εμπορική λογική.

Όταν στις αρχές του 2013 το σχήμα ανακοίνωσε τη διάλυσή του, το χτύπημα έμοιαζε να ερχόταν από καιρό. Η έντονα προσωπική ανοιχτή επιστολή του Schieppati ήρθε απλά για να επιβεβαιώσει την όλη κατάσταση. Η παρέα από το Orange County ποτέ δεν προσπάθησε να απευθυνθεί σε μεγάλα ακροατήρια, όπως οι Avenged Sevenfold ή σε μικρότερο βαθμό οι Killswitch Engage, αλλά ποτέ δεν είχαν το underground cult status σχημάτων σαν τους Converge ή το αντίστοιχο ακραίο των Whitechapel. Όσο ψηλά κι αν βρίσκονται στους κύκλους του χώρου, που όσοι έχουν ασχοληθεί το γνωρίζουν από πρώτο χέρι, σε τελική ανάλυση η μπάντα έμεινε παγιδευμένη σε αυτούς.

Έξι χρόνια μετά το, εξαιρετικό αν ρωτάτε εμένα, "The Great Fire", οι καλιφορνέζοι αποφάσισαν να επανέλθουν με τη σύνθεση των "κλασικών", μετά-2002 δίσκων τους και τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Τα σκισμένα φωνητικά, τα blast beats και τα χαρακτηριστικά riffs του Brian Leppke, τα breakdowns, οι δυνατοί στίχοι και τα ατμοσφαιρικά περάσματα της Marta Peterson, όλα μοιάζουν βγαλμένα από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας· με την καλύτερη δυνατή έννοια. Κι όσοι είχαν αμφιβολίες ακούγοντας για πρώτη φορά το "Set Me Free" ή από το μπάσιμο του "Fade Into The Ash", μπορούν ελεύθερα να πάνε στην τριάδα "Dead Eyes"/"Buried"/"No Friends" και να μας αδειάσουν τη γωνιά.

Πέρα από το εξαιρετικό περίβλημα τίτλου κι εξωφύλλου, το "Love Will Kill All" είναι ένας καλοδουλεμένος δίσκος και τα τριάντα εφτά λεπτά του κυλούν χωρίς αρνητικές εκπλήξεις. Σε αρκετές στιγμές το μυαλό πηγαίνει συνειρμικά στο παρελθόν, προσωπικά το σύνολο μου φέρνει σε συνδυασμό του "This Is Love, This Is Murderous" με το "Declaration", ενώ οι πειραματισμοί, χωρίς να απουσιάζουν, μένουν σε δεύτερο πλάνο. Αλήθεια, υπήρχε κανείς που να περίμενε κάτι διαφορετικό από το comeback των Bleeding Through; Σίγουρα, μιλάμε για ένα άλμπουμ που κάνει κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά το κάνει καλά και χωρίς να ακούγεται πιεσμένο ή δήθεν.

Απλό, old-school metalcore, που αν το βάλεις με ακουστικά στο δρόμο θα θες να ξεκινήσεις moshing με τους περαστικούς.

  • SHARE
  • TWEET