Blank Pages

Υπάρχει κάτι καλύτερο από ένα χαλαρό καλοκαιρινό βραδάκι με συντροφιά την δροσιά της μπύρας και όμορφους punk rock δίσκους; Ναι θα μου πείτε, υπάρχουν πολλά καλύτερα, αλλά ποιός νοιάζεται; Για μένα και αυτό γαμάει. Πόσο μάλλον όταν ανάμεσα σ' αυτούς τους punk rock δίσκους το χέρι μου πέφτει σ' ένα νέο απόκτημα της συλλογής μου, ανοίγει στα δύο την πανέμορφη gatefold συσκευασία του, αφαιρεί από το εσωτερικό το μαύρο ιερό αντικείμενο και το τοποθετεί εν συνεχεία στο pick-up, για να το χτυπήσει τελικά απαλά η μυτερή βελόνα. Ιεροτελεστία ολόκληρη ε;

Ναι θα σας πω, ιεροτελεστία ολόκληρη. Γιατί σε κάτι τέτοιους δίσκους, όπως το ντεμπούτο άλμπουμ των Γερμανών Blank Pages, πρέπει να φέρεσαι με τρυφερότητα και γλύκα. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Ακούς pop punk. Ακούς μελωδίες. Ακούς υπερπιασάρικες συγχορδίες και γέφυρες που σου μένουν στο μυαλό. Διαβάζεις στιχάρες για προσωπικά ζητήματα που χαλαρά ανάγονται σε ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα. Τα φωνητικά; Τι να πω. Τέτοιον τόνο, τέτοια προφορά και εκφορά, είχα πραγματικά καιρό να ακούσω από τραγουδιστή punk rock μπάντας. Ο τύπος αξίζει σαφέστατα τα εύσημα.

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να πάρω ένα ένα τα κομμάτια. Η πρώτη πλευρά έχει κάτι το εκπληκτικό με το τρομερό σερί των "Shelter", "White Lies" και "We're All Broken". Η δεύτερη, αμυδρά κατώτερη, καταφέρνει στο τέλος να σε κερδίσει και να σε βάλει να την ξαναχτυπήσεις μόνο και μόνο για να ακούσεις ξανά το "Do Not Resuscitate". Άντε χτυπήστε καμιά μπύρα κι εσείς, και κανένα παρόμοιο βινύλιο. Ή και το ίδιο. Γιατί όχι;