Blame Kandinsky

Στις μέρες μας δεν υπάρχει τόσο συχνά παρθενογένεση στη μουσική. Αν αυτό συμβαίνει πρόκειται για κάτι πραγματικά πρωτότυπο ή καινοτόμο που συνταράσσει τα νερά. Νισάφι με την επιτηδευμένη επιμονή ότι οι Blame Kandinsky μοιάζουν ηχητικά με τους The Dillinger Escape Plan. Χαρήκαμε!!!

Ακούστε ρε καλύτερα. Ναι, έχουν επιρροές. Ποιος δεν έχει. Προφανώς και σε παρεμφερή σκληρά μουσικά είδη όλοι με κάποιους μοιάζουν. Αν ακούσεις το κομμάτι "Where The Sun Is Silent" θα βρεις πολλά κοινά στοιχεία με τους DEP, σύμφωνοι. Αλλά στις δέκα συνθέσεις θα μπορούσες κάλλιστα να πεις ότι διακρίνεις επιρροές και από τους Converge, τους Βotch και τους Every Time I Die. Αυτό δεν είναι κακό. Στο κάτω κάτω όλοι οι παραπάνω μοιάζουν και μεταξύ τους. Δεν θα υπηρετούσαν καν παρόμοια είδη όπως το mathcore και γενικότερα το metalcore, εάν δεν έμοιαζαν. Το να έχεις επηρεαστεί από τέτοιες συγκροτηματάρες είναι μάλλον θεμιτό, πόσο δε να καταφέρεις να μοιάζεις κιόλας, διατηρώντας τον ανάλογο σεβασμό προς αυτούς.

Η τεχνική και η μοντέρνα πλευρά της πεντάδας από την Αθήνα, ξεπερνάει όμως όλα τα παραπάνω. Είναι ορεξάτοι και αρκετά σκληροί στον ήχο τους. Έχουν μια προσωπική αισθητική η οποία διαταράσσει την ομαλότητα. Όσο απλοί κι αν ακούγονται στο "Hope", δεν παύουν να σε ξεγελούν, καθώς η τεχνική τους είναι αρκετά υψηλού επιπέδου. Δεν υπάρχει ίχνος αντιγραφής και κάθε μία σύνθεση, εκτός της γέφυρας "Goya's Polaroid", έχει πολύ σωστή δομή και ενορχήστρωση. Όσο συνταγογραφούμενο κι αν σου φανεί το "Consuming Angels Breeding Demons", το μπλέξιμο αλητείας και τέχνης που πρέπει να παρατηρήσεις το κάνει πολύ δυνατό. Αλλαγές, μεταλλάξεις, ρυθμοί και πειραματισμοί. Βρίσκω το "Years Of The Vulture" εξαιρετικό. Αφήνει με τη μελωδία και την προοδευτικότητά του μια τρομερή αίσθηση. Έχει λίγο απ' όλα και πολλά από τίποτα. Προσωπικά πωρώνομαι με την καφρίλα του "Where The Sun Is Silent". Είτε γρήγορο, είτε αργό, καταφέρνει να παραμείνει βαρύ σε κάθε του έκφανση. Άκου και το "Motivation", να δεις ότι έχουν κι άλλη μια πλευρά, με περίσσιο ρυθμό και punk εντάσεις! Ε, άκου και το "Brenda", να καταλάβεις μέχρι που μπορεί να φτάσει η metal πλευρά τους. Τα "Cowboys Are Devout" και "Glasgow Smile", η αρχή και το κλείσιμο του δίσκου αντίστοιχα, παίρνουν το βραβείο παράνοιας. Αυτό το επιπλέον ζητούμενο που κάνει ακόμα πιο μοντέρνο και τρελό το όποιο -core παρακλάδι τελοσπάντων πλησιάζουν.

H μπάντα είναι ζωντανή, δραστήρια και γεμάτη ενέργεια. Ο δίσκος βγάζει όλα τα παραπάνω και ξεχειλίζει από μανία, διάθεση, καφρίλα, σαπίλα και τιμιότητα. Δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξανακούσει, αλλά μπορεί ξεκάθαρα να σε πωρώσει και να σε διασκεδάσει.

Bandcamp