Blackfield

Ξέρουμε κάποια πράγματα για τους Blackfield εκ των προτέρων. Όπως το ότι ο Steven Wilson είναι μουσική ιδιοφυία. Ή το ότι ο Aviv Geffen είναι πολύ συμπαθητικός τύπος. Επίσης, ότι το ομώνυμο τραγούδι από το πρώτο άλμπουμ τους έχει ακουστεί μέσω του ραδιοφώνου σε σούπερ μάρκετ, σε κομμωτήρια, σε καφετέριες, σε αμάξια άσχετων με οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτήν τη μουσική κ.ο.κ. Παρόλο που όλος ο «έξω κόσμος» ξέρει το τραγούδι, μάλλον δεν ξέρει το συγκρότημα και σίγουρα δεν ξέρει τους ανθρώπους πίσω από αυτό.

Κακά τα ψέματα, ο Steven Wilson είναι ο μαγνήτης για να ασχοληθεί ο περισσότερος κόσμος μαζί τους και δεν είναι τυχαίο πως όταν απομακρύνθηκε από τη δημιουργική διαδικασία, δίνοντας πολύ περισσότερο συνθετικό κι ερμηνευτικό χώρο στον Geffen, η ποιότητα έπεσε κατακόρυφα σε σχέση με τα δυο πρώτα καταπληκτικά άλμπουμ. Παρ' όλα αυτά κρίνω σκόπιμο να υπενθυμίσω το προφανές περί μήλων και πορτοκαλιών σε όποιον πάει να συγκρίνει τους Blackfield με τους Porcupine Tree ή τη solo καριέρα του Wilson.

Στο "Blackfield V" υπήρξε μια ευχάριστη έκπληξη για τον εξής λόγο. Έβαζα για καιρό το δισκάκι να παίζει από την αρχή ως το τέλος και η ήρεμη μουσική του μου έδινε τη δυνατότητα να κάνω παράλληλα διάφορα άλλα πράγματα. Κοινώς, το χρησιμοποιούσα ως background μουσική. Ίσως αυτό να με ωθούσε στο συμπέρασμα ότι «δεν είναι σαν τα δυο πρώτα». Κι όντως δεν είναι, αλλά είναι καλό. Ίσως και πολύ καλό.

Κι αυτό γιατί κατάφερε αβίαστα κάτι πολύ ωραίο: μετά από λίγο καιρό - και χωρίς καμία τάση αυθυποβολής - οι μελωδίες των περισσότερων τραγουδιών είχαν κολλήσει στο κεφάλι μου, και το "Blackfield V" με έκανε να επιζητώ τη μελαγχολία του και γενικά να θέλω να το «ακούσω» κι όχι να συνοδεύσει ό,τι άλλο έκανα τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Υπάρχουν αρκετές ωραίες συνθέσεις εντός. Το "Family Man" είναι ίσως και το πιο δυναμικό τραγούδι του άλμπουμ, το "How Was Your Ride?" να περνάει αυτήν την υπόγεια βρετανική κυνικότητα που λατρεύω, ενώ το "We’ll Never Be Apart" να έχει πολύ catchy μελωδία κι ωραίο κιθαριστικό θέμα. Παράλληλα, υπάρχουν οι όμορφες μελαγχολίες των "Sorrys" και "Lately", το Elton Johnικό "October", το instrumental "Salt Water" που θα μπορούσε να βρίσκεται στο "Damnation" των Opeth, οι διφωνίες στο "Undercover Heart", τα πολύ όμορφα γυναικεία φωνητικά στο "Lonely Soul" και η συνηθισμένη μίνι κατάθλιψη που ξέρει να δημιουργεί ο Wilson μέσω της μελαγχολίας στο κλείσιμο του "From 44 To 48".

Δεν είναι αυτό που λέμε «συγκλονιστικό» άλμπουμ, ούτε έχει τις επιμέρους συνθετικές κορυφές του πρώτου ή του δεύτερου άλμπουμ, αλλά μοιάζει σίγουρα καλύτερο του "Blackfield IV" (του οποίου την ύπαρξη είχα σχεδόν ξεχάσει) και μάλλον και του "Welcome To My DNA". Προφανώς κι έχει πολύ καθαρή και δυνατή παραγωγή (με τον Alan Parsons να βάζει το χεράκι του σε κάποια τραγούδια) και γενικά φέρει τη σφραγίδα ποιότητας του Steven Wilson στα περισσότερα σημεία του.

Προσεγγίστε με μικρότερο καλάθι από αυτό που κουβαλάτε όποτε ακούτε το όνομα του Steven Wilson και έχοντας κατά νου την αύρα της ποιοτικής pop που κουβαλάνε οι Blackfield, δεν βλέπω λόγο να απογοητευτείτε από αυτό το άλμπουμ.