Blackfield

Οι Blackfield είναι το συγκρότημα μέσω του οποίου ο Steven Wilson μας έδωσε τη δυνατότητα να ακούσουμε απενοχοποιημένα λίγη ποιοτική, μελαγχολική pop-rock μουσική. Ειδικά, με το πρώτο άλμπουμ αποτελεί ένα μικρό benchmark του πως πρέπει να ακούγεται αυτός ο ήχος, το δεύτερο συνέχισε στην επιτυχημένη συνταγή εξίσου καλά και το τρίτο κινήθηκε σε αξιοπρεπή επίπεδα παρά την αλλαγή του ύφους. Στο τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ, ο Wilson λόγω υποχρεώσεων αφήνει τον Aviv Geffen σχεδόν μόνο του, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε τι ψάρια πιάνει μόνος του ο Ισραηλινός.

Όσο και να ισχυρίζεται ο Wilson πως τον πρώτο λόγο στις συνθέσεις τον είχε ο Geffen , είμαι πεπεισμένος πως χωρίς το (συνήθως μαγικό) άγγιγμα του Βρετανού, οι Blackfield θα πολύ μικρότερη αναγνωρισιμότητα και επιτυχία σε διεθνές επίπεδο, παρά το γεγονός ότι ο Geffen έχει μια αξιοπρόσεκτη καριέρα στη χώρα του. Το "IV" έρχεται να επιβεβαιώσει σε ένα βαθμό αυτή μου την πεποίθηση.

Εδώ, έχουμε το πιο αδιάφορο και γλυκανάλατο άλμπουμ των Blackfield με διαφορά, σε ένα δίσκο που δύσκολα θα συγκινήσει οποιονδήποτε. Κι αν η ικανότητα του Geffen να γράφει κάποιες ομολογουμένως όμορφες γραμμές είναι ορατή στο εναρκτήριο "Pills" ή στα "Springtime" (με τη συμβολή του Wilson) και "X-Ray" που το ακολουθούν, από εκεί και πέρα το όποιο θετικό στοιχείο χάνεται μέσα σε μια συνεχή αδιαφορία και μετριότητα, που λήγει μετά από 30 περίπου λεπτά. Τουλάχιστον, η μικρή διάρκεια σε αποδεσμεύει γρήγορα από την υποχρέωση του να ακούσεις όλο το δίσκο, μην τυχόν και τον αδικήσεις.

Ο Wilson βοήθησε στην μίξη του άλμπουμ, προσφέροντας επίσης μερικές κιθάρες και φωνητικά εδώ κι εκεί, αλλά είναι εμφανής η ελάχιστη παρουσία και συμβολή του συνθετικά και ερμηνευτικά. Ο Geffen προσπάθησε να καλύψει το κενό του με μερικούς guest τραγουδιστές όπως ο Vincent Cavanagh των Anathema, ο Brett Anderson των Suede και ο Jonathan Donahue των Mercury Rev. Το "X-Ray" με τον πρώτο είναι σχετικά συμπαθητικό, αλλά τα "Firefly" και "The Only Fool Is Me" με τους άλλους δυο είναι από τα χειρότερα τραγούδια του άλμπουμ, τουλάχιστον απάλευτα.

Γενικά, το άλμπουμ είναι «ανάλαφρο» και λόγω της μικρής διάρκειας δεν προφταίνει να κουράσει ιδιαίτερα, αλλά δεν προσφέρει τίποτα το ουσιώδες. Ούτε καν το "Pills" -που είναι η καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ- θα είχε θέση σε κάποιο από τα δύο πρώτα άλμπουμ και το "IV" είναι ο ορισμός του δίσκου που και να μην τον ακούσει κάποιος δεν θα έχει χάσει τίποτα. Ακόμα κι αν μπει στη διαδικασία, το πιο πιθανό είναι να το ξεχάσει γρήγορα, όντας άνοστο και άνευρο.