Blackberry Smoke

The Whippoorwill

Southern Ground (2012)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 04/12/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν προέρχεσαι από μια μεγάλη πόλη του Αμερικάνικου Νότου με παράδοση στη μουσική όπως η Ατλάντα της Georgia, σίγουρα ξεκινάς από μια καλή αφετηρία. Αν συστήνεσαι στο κόσμο ως Blackberry Smoke, το όνομα αυτό στο πρότεινε ο Chris Robinson των Black Crowes και διαθέτεις μαλλιά και μούσια, τότε μάλλον είσαι ταγμένος στο southern rock. Από τη στιγμή δε που έχεις περιοδεύσει με θρυλικά ονόματα όπως Lynyrd Skynyrd και ZZ Top, τότε κάτι θα πρέπει να αξίζεις. Ακόμη και «μπλεξίματα» όπως αυτά που έχεις εσχάτως με τους Sons Of Anarchy, μονάχα επιπλέον πόντους στη φήμη σου μπορούν να προσφέρουν.

Μιας που μιλάμε για φήμη, δύο πράγματα έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο στη μέχρι τώρα πορεία των Blackberry Smoke. Το πρώτο είναι η συνειδητή τους επιλογή να ποντάρουν σε αυτό το πραγματάκι που λέγεται live. Αντιλαμβανόμενοι προφανώς πως το καλύτερο σχολείο για μια μπάντα που θέλει να πετύχει είναι οι συνεχόμενες συναυλίες, επέλεξαν να κάνουν όσα περισσότερα live αντέχουν. Και το δεύτερο, συνέπεια προφανώς του πρώτου, είναι η συναναστροφή τους «στον δρόμο» με την μπάντα του super star της country, Zac Brown, η οποία τους έδωσε την ευκαιρία να ενταχθούν στο δυναμικό της δισκογραφικής εταιρίας των Zac Brown Band, Southern Ground. Χωρίς πλέον την πίεση μιας επερχόμενης τουρνέ και με τις δυνατότητες που προσφέρει ένα καλό στούντιο, ετοίμασαν με τις καλύτερες προοπτικές το τρίτο τους full-length άλμπουμ.

Το αποτέλεσμα λοιπόν των προσπαθειών της πεντάδας τιτλοφορείται "The Whippoorwill", οφείλει το όνομά του στο πτηνό που απεικονίζεται στο εξώφυλλο και αποδεικνύει ότι οι Smoke βρίσκονται στη καλύτερή τους φάση. Σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους, ο ήχος και το ύφος των συνθέσεων διαφέρουν σημαντικά. Με τη παραγωγή να είναι πολύ καλύτερη, ο ήχος είναι επιτέλους λιγότερο μοντέρνος και περισσότερο vintage, οι ενορχηστρώσεις είναι πιο πλούσιες και η country διάθεση εμφανής όσο ποτέ άλλοτε, χωρίς βέβαια να αλλοιώνεται ο rock χαρακτήρας του group. Οι δύο κιθάρες παίζουν φυσικά πρωταγωνιστικό ρόλο, τόσο με τα κλασικά riff, όσο και με τα μεστά και περιεκτικά solo. Πιάνο ή hammond χρωματίζουν σωστά τα κομμάτια, ενώ το rhythm section και τα φωνητικά, χωρίς να εντυπωσιάζουν, στέκονται με άνεση στο ύψος των περιστάσεων που απαιτεί το southern ιδίωμα.

Καταλληλότερος τρόπος για να μπεις στο κλίμα από το "Six Ways To Sunday" που ανοίγει τον δίσκο δεν θα μπορούσε να υπάρξει, με τις Skynyrd επιρροές να γίνονται εύκολα αντιληπτές. Κατόπιν οι τόνοι θα πέσουν για να αναδειχθούν οι υπέροχες southern μελωδίες. Η Pink Floyd ατμόσφαιρα που δημιουργείται στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου ξαφνιάζει ευχάριστα, με τις κιθάρες να ακούγονται λες και είναι παιγμένες από τον Gilmour. Το πράγμα αλλάζει κάπως στο "Leave A Scar". Βluegrass και banjo αναμειγνύονται μαεστρικά με το hard rock στο πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου. Ακόμη και αν δεν αντέχετε παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα τα «καουμπόικα», αυτό θα σας αρέσει! Riff εμπνευσμένα από Mountain και ZZ Top χαρακτηρίζουν τα "Crimson Moon" και "Shakin' Hands With The Holy Ghost", αντίστοιχα, ενώ στο ενδιάμεσο το σχεδόν roots blues του "Ain't Got The Blues" φανερώνει μια διαφορετική πτυχή του συγκροτήματος. Το παζλ συμπληρώνεται με ένα πραγματικό μάθημα ζωής στο υπέροχο "Up The Road", με τις κιθάρες να χαρίζουν δύο ακόμη ξεχωριστά solo.

Γενικότερα οι στίχοι σε αρκετά σημεία συγκινούν και προβληματίζουν, έχοντας κι άλλα πράγματα να πουν εκτός από το κλασικό «αγόρι αγαπάει κορίτσι». Για παράδειγμα, στο "One Horse Town" περιγράφεται με τρόπο αφοπλιστικό η ζωή στις μικρές πόλεις της αμερικάνικης επαρχίας, με τους νέους να μην έχουν δυνατότητα διαφυγής από ένα μέλλον προδιαγεγραμμένο. Ο στίχος «Swallow your pride just to make your family proud» είναι παραπάνω από ενδεικτικός. Επειδή όμως οι Smoke είναι και αλητάκια που δεν μασάνε τα λόγια τους, επιτρέψτε μου να προτιμήσω τα πρώτα λόγια του "Lucky Seven": «I ain't never been to prison / But I probably should've gone / 'Cause I broke the law twelve dozen times / but I never did get caught».

Οι Blackberry Smoke κατάφεραν αφομοιώνοντας διαφορετικές επιρροές να παρουσιάσουν έναν θαυμάσιο και αμιγώς southern rock δίσκο. Σεβόμενοι τον ακροατή και τη μουσική που υπηρετούν, δεν αναλώθηκαν σε εφήμερους εντυπωσιασμούς, κατέθεσαν την ψυχή τους και απέδειξαν το ταλέντο τους. Το "The Whippoorwill" έχει όλα τα φόντα να καταξιωθεί στη συνείδηση του κοινού ως ένα διαχρονικό southern διαμάντι, ικανό να σε συντροφεύει στα πάνω και τα κάτω του δρόμου. «Μπορεί να μην αλλάξει τον κόσμο, αλλά θα αφήσει το σημάδι του».

  • SHARE
  • TWEET