Black Stone Cherry

Folklore And Superstition

Roadrunner (2008)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 11/02/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το ντεμπούτο των Black Stone Cherry είχε εντυπωσιάσει πολύ κόσμο πριν λίγα χρόνια με την κυκλοφορία του. Είχε τα ιδανικά φωνητικά, βαριά και ασήκωτα riffs, μελωδιάρες αμερικανικού νότου που μύριζαν Allman Brothers και γενικώς ήταν ένα άλμπουμ, το οποίο από την πρώτη ακρόαση έδινε κατευθυντήριες οδηγίες για το από που προέρχονται οι συγκεκριμένοι τύποι και τι θέλουν να πουν. Αυτό που και οι ίδιοι προφανέστατα ήθελαν να πουν είναι ότι το καθαρόαιμο hard rock με μια μεγάλη δόση ρετρό κουταλιάς φαίνεται να έχει περάσει σε ένα ακόμα σημαντικό στάδιο αναβίωσης και επιβολής στα παγκόσμια μουσικά δρώμενα. Τα παραδείγματα πολλά και δε χρειάζεται να αναφερθούν.

Δυο χρόνια λοιπόν μετά την κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου τους, οι Black Stone Cherry κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο "Folklore And Superstition" και παρουσιάζονται ανανεωμένοι και με σαφώς χαμηλωμένες ταχύτητες, σε σύγκριση με το πρώτο. Δε λείπουν οι παραπομπές της hard rock περιόδου των Metallica, ενώ αντιθέτως οι γλυκές μελωδίες των Zeppelin και riffs που φωνάζουν Soundgarden έχουν πάρει και αυτά τη θέση τους στη νέα δισκογραφική προσπάθεια των Αμερικανών.

Με την πρώτη ακρόαση, όσοι λάτρεψαν το ντεμπούτο ίσως παραξενευτούν λιγάκι με την κάπως πιο «ώριμη» και κεφάτη απόδοση της μπάντας. Λείπει, η αλήθεια είναι, η τσαμπουκαλεμένη διάθεση και οι συνειρμοί με άλλες μπάντες του σύγχρονου αμερικανικού ήχου είναι λογικό να υπάρξουν. Για παράδειγμα οι πρώτοι που έρχονται είναι οι Nickelback ή οι Shinedown. Από την άλλη πλευρά, το "Folklore And Superstition" περιέχει αρκετές ενδιαφέρουσες στιγμές, όπως για παράδειγμα το "Revered Wrinkle", με το πολύ ωραίο σόλο, ή το "Soulcreek" και το "Please Come In". Επίσης, υπάρχει και η mainstream πινελιά με τη μπαλάντα "Things My Father Said", η οποία αποτελεί το κλασικό κομμάτι που αποβλέπει σε ραδιοφωνική επιλογή και το πιανάκι βοηθάει στην πιο εμπορική προσέγγιση. Καταπληκτικό είναι και το "Peace Is Free", το οποίο είναι το κομμάτι που αποδίδει φόρο τιμής στη μουσική του αμερικανικού νότου, ενώ το "Devil's Queen" είναι ίσως το πιο ευκολομνημόνευτο κομμάτι του άλμπουμ, με ωραίες κιθάρες και παθιασμένη ερμηνεία.

Συνολικά, το "Folklore And Superstition" σίγουρα δεν προξενεί την εντύπωση που προκάλεσε το πρώτο άλμπουμ, αλλά οι Black Stone Cherry δεν παύουν να δείχνουν ότι το κατέχουν το άθλημα, γράφοντας ένα πολύ καλό δίσκο. Σίγουρα λείπει η ταχύτητα και η πιο χύμα προσέγγιση του ντεμπούτο, αλλά τα κομμάτια που περιέχονται και σε αυτό είναι ενδιαφέροντα και ειλικρινή και αυτό είναι που καθιστά το "Folklore And Superstition" απαραίτητο, τουλάχιστον σε όσους αρέσκονται σε ακούσματα του σύγχρονου αμερικανικού hard rock.

  • SHARE
  • TWEET