Black Rebel Motorcycle Club

Beat The Devil's Tattoo

V2 (2010)
Από την Εριφύλη Παναγούλια, 13/05/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ύστερα από την μουσική αναζήτηση των τελευταίων instrumental δουλειών τους, οι Black Rebel Motorcycle Club επιστρέφουν ξανά στα rock 'n' roll μονοπάτια, συνεχίζοντας την ενδοσκόπηση για το τι τελικά αυτό απέγινε. To θέμα με το "Beat The Devil's Tattoo" είναι αν τελικά δίνουν μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ή αν επαναλαμβάνουν απλά τους εαυτούς τους.

Για τις ανάγκες του άλμπουμ οι BRMC επέστρεψαν στο ίδιο στούντιο που ηχογράφησαν το "Howl" το 2005. Ίσως οι «χωροταξικές» αναμνήσεις να τους οδήγησαν στην παραγωγή ενός άλμπουμ, που είναι σαφέστατα πιο κοντά στο blues και ευκρινέστατα πιο μακριά από τον instrumental, alternative ήχο του "Baby 81" και του "The Effects Of 333". Τα φωνητικά του διδύμου των Peter Hayes και του Robert Levon Been δείχνουν πολλά στοιχεία  ανανέωσης και ίσως να είναι ένα επίπεδο πάνω, από πλευράς ενδιαφέροντος, σε σύγκριση με τις προηγούμενες δουλειές τους. Αυτό γίνεται γρήγορα αντιληπτό από το εναρκτήριο και ομότιτλο κομμάτι του "Beat The Devil's Tattoo", που θέτει και τον κεντρικό μουσικό άξονα που θα κινηθεί το άλμπουμ. Με αρκετή εύηχη παραμόρφωση και αρκετές δόσεις κυνισμού, ο γλυκός θρήνος της κιθάρας κολλάει αρκετά με τον γενικότερο concept, που θέλουν να προσδώσουν στον ήχο τους. Και ποιος είναι αυτός; Κάτι ανάμεσα σε blues και ψυχεδελικό rock των 70s, Strokes και Jesus And Mary Chain.

Γενικά το άλμπουμ προσπαθεί να δημιουργήσει ένα είδος ηχητικής ισορροπίας, ανάμεσα σε γρήγορα και πιασάρικα riff, όπως στα "Conscience Killer" (το αντίστοιχο "Whatever Happened To My Rock And Roll" του άλμπουμ) και "Mama Taught Me Better" και σε πιο μακρόσυρτες, blues-οειδείς, folk στιγμές των "Warmachine" και "Evol". O συνδυασμός από ακουστικές μπαλάντες, space rock πινελιές και δυνατές ηλεκτρικές κιθάρες, δείχνει την μάχη των BRMC με το σκοτάδι, που τελικά βγαίνει νικητής. Η προσπάθεια τους όμως αυτή, πολλές φορές δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα στον ακροατή, αφού σε πολλά σημεία αφήνεται να χαλαρώσει με τον κίνδυνο να χάσει το ενδιαφέρον του. Μόνο αυτό μπορεί κάποιος να φανταστεί βλέποντας το "Aya", φανερά την καλύτερη στιγμή του άλμπουμ, κάπου προς το τέλος του. Ίσως οι δημιουργοί του να είναι  σαν την Aya , όπως αυτή περιγράφεται στους στίχους , «patient killers», παίρνοντας όμως και το ανάλογο ρίσκο των επιλογών τους.

Τελικά ποια είναι η ετυμηγορία για το "Beat The Devil's Tattoo"; Η διαρκής αναζήτηση για την διατριβή τους με τίτλο  «Τι απέγινε (ή κατάντησε) το  rock 'n' roll», τους βάζει σε πιο σκοτεινά μονοπάτια, με αρκετές δόσεις ρομαντισμού αλλά και κυνισμού, μπλεγμένες με άγριες στιχουργικές διαθέσεις. Άλλωστε κάπως πρέπει να δικαιολογήσουν και την φήμη των «κακών παιδιών». Αν αυτές οι αντιπαραθέσεις τούς κάνουν να γίνουν καλύτεροι, παραμένει αμφισβητούμενο, γιατί αυτή τους η διατριβή και έρευνα δεν δείχνει βήματα εξέλιξης, ίσως όχι με τον ρυθμό που περιμέναμε. Ευτυχώς όμως δεν δείχνει  ούτε και σημάδια οπισθοδρόμησης. "It's a cruel world that lets us go"...
  • SHARE
  • TWEET