Black Lips

Τρία χρόνια μετά από τη συνεργασία τους με τον Mark Ronson και την κυκλοφορία του "Arabia Mountain", η «flower punk» μπάντα από την Ατλάντα επιστρέφει δισκογραφικά με την κυκλοφορία του "Underneath The Rainbow". Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μερικώς στο New York's Dunham Studio σε συνεργασία με τον Tom Brenneck (The Budos Band) και μερικώς στο Nashville με τον Patrick Carney (The Black Keys). Ονόματα που σίγουρα δεν μας αφήνουν αδιάφορους, τη στιγμή που ο Brenneck ήταν κιθαρίστας των Sharon Jones, Amy Winehouse, Cee-Lo Green και ο Carney είναι βασικό μέλος της δημοφιλέστερης μπάντας των τελευταίων χρόνων. Ενδιαφέρουσα είναι και η συμμετοχή του Brent Hinds των Mastodon, ο οποίος παίζει κιθάρα και pedal steel σε κάποια σημεία του άλμπουμ.

Φανερή είναι η επιρροή των παραπάνω κύριων, αλλά τίποτα το ακραίο και σ' αυτό το άλμπουμ. Είναι μία από τις πιο συνεπείς rock μπάντες όσον αφορά τις κυκλοφορίες και αυτό που κάνουν, το κάνουν καλά. Υπάρχει η αίσθηση ότι προσπαθούν να επαναπροσδιοριστούν ή μάλλον να ξανά ορίσουν τις ρίζες τους...

«It's roots music» - Jared Swilley

...κάτι που τις περισσότερες φορές είναι κωδικός ότι θέλουν να μπουν στο εμπορικό παιχνίδι. Το θέμα είναι ότι οι Lips πάντα θα ακούγονται σαν τους Lips, όσο κι αν προσπαθούν να κλέψουν λίγη απ τη λάμψη των '60s - '70s.

Το εναρκτήριο "Drive By Buddy" περιέχει όλα τα στοιχεία της πρώιμης δουλειάς τους, ενώ αυτή η ηλεκτρική γρατζουνιά θυμίζει  το "Last Train To Clarksville" των Monkees. Το "Smilling" θα μπορούσε να μπερδευτεί με κομμάτι απ' το ντεμπούτο των Strokes. Καθαρά βιωματικό, καθώς αφορά την περσινή φυλάκιση του Swilley, Μια μελωδία τόσο ευχάριστη και πιασάρικη που σχεδόν δεν παρατηρείς τους λεπτομερείς στίχους για την εμπειρία του, όπως το ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τις λάμπες φθορίου ή το ότι η νοσοκόμα μάζευε το αίμα και τα ούρα του. Το "Make You Mine" είναι ένα επιδέξια εκτελεσμένο power pop κομμάτι και πιθανώς το μεγαλύτερο throwback του δίσκου στα '60s . Ακολουθεί το "Funny", ή αλλιώς το «μαύρο πρόβατο» όπως το αποκάλεσε η μπάντα, το οποίο μπορεί να έχει τους πιο χαζούς στίχους σε όλο το άλμπουμ («come suck some milk from my titties»), αλλά η ανεβαστική μελωδία του σε συνδυασμό με το synth που ακούγεται στο βάθος, το δικαιώνει.

Τα "Dorner Party", "Justice After All" και "Dog Years" πρέπει να τα ακούσεις πολλαπλές φορές ώστε να έχουν κάποιον αντίκτυπο και πάλι δεν θα σου αφήσουν κάτι παραπάνω από ένα απλό μουρμουρητό της μελωδίας. Έπειτα, ίχνη των Stones εντοπίζονται ανάμεσα στα σφυρίγματα του "I Don't Wanna Go Home" και των Yardbirds στο "Waiting". Ενώ, το "Dandelion Dust" ωσότου να ακούσεις τα φωνητικά των Lips, θα μπορούσες εύκολα να νομίζεις ότι είναι κομμάτι των Keys. Τέλος, το "Boys In The Woods" αποτελεί «μια ωδή στους Lynyrd Skynyrd και στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, την Atlanta», σύμφωνα με τον Swilley, ενώ το "Do The Vibrate" ξεχωρίζει για το μπάσο του και την σκοτεινή ενέργεια που υποβόσκει.

Συνοψίζοντας, το "Underneath The Rainbow", αν και δεν κατάφερε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες μας, δεν απέτυχε. Αν μη τι άλλο, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τους Black Lips από κοντά, στις 7 Ιουνίου στο Plissken Festival.

Γιατί θα πάμε να τους ακούσουμε; Επειδή αυτή η -παιδιαριώδης- φλόγα τους που μας παρακίνησε να τους ακούσουμε την πρώτη φορά, μπορεί να τρεμοπαίζει, αλλά δεν έχει σβήσει.

Bonus το ότι έχουν σταματήσει να ξερνάνε ή να κατουράνε ο ένας τον άλλον (πάνω στην σκηνή τουλάχιστον).