Black Juju

Τους Black Juju τους είχα μόνο ακουστά. Δεν ήξερα καν τι είδος μουσικής παίζουν. Βέβαια μάντευα, αλλά έκανα λάθος.

Αν και αρχικά δυσκολεύτηκα να ξεκαθαρίσω γρήγορα κάποια πράγματα, αφού το EP δεν συνοδευόταν από ένα press pack και τα mp3 που έλαβα δεν είχαν καν τίτλους στα τραγούδια, σαν hacker που είμαι βρήκα στο internet τις βασικές και απαραίτητες πληροφορίες.

Οι Έλληνες Black Juju λοιπόν, έβγαλαν το 2012 ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ (έκατσα και το άκουσα) με το όνομα "Letters From My Brother Cain". Με το φετινό ΕΡ τους "I Prophesy Disaster" σημειώνουν μια μικρή μεταστροφή στο ήχο τους, στην οποία ο τίτλος του ΕΡ, μπορεί να αποδειχθεί προφητικός αν δεν προσέξουν.

Κάποτε έδινα εξαιρετικά μεγάλος βάρος στην ποιότητα της παραγωγής. Μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας και γερνώντας αντιλήφθηκα -πολύ καθυστερημένα- ότι πρέπει να βλέπω πίσω από την επιφάνεια του ήχου και να κρίνω κυρίως βάσει των συνθέσεων και της έμπνευσης. Στην προκειμένη περίπτωση οι Black Juju από την Λάρισα δεν με βοηθάνε καθόλου, αφού σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ τους, το "I Prophesy Disaster" ακούγεται συνθετικά και - κυρίως- παραγωγικά κάπως κατώτερο.

Αν και η μουσική τους περνάει από πολλά μονοπάτια για να τους βάλεις μια ταμπέλα σε γενικά γραμμές κυκλοφορούν σε stoner, hard rock και doom γειτονιές. Με τα γενικώς mid-tempo groove τους, τις καμπάνες και τα Sabbath-ικα riff τους δεν διεκδικούν κανενός είδους δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά προσφέρουν μια ολοκληρωμένη καλοδουλεμένη προσπάθεια, για την οποία είμαι σχεδόν βέβαιος ότι στα live θα λειτουργεί ευεργετικά.

Η φωνή με την καθαρότητα της έχει δίνει ένα χαρακτήρα από αμερικάνικης σχολής doom και φλερτάρει γενικά και αόριστα και με πιο μελωδικά hard rock σχήματα της δεκαετίας του ‘80, αλλά όταν η εκφορά των στίχων το επιτρέπει, βγαίνει στην επιφάνεια η βαλκανική προφορά των Αγγλικών και με επαναφέρει άτσαλα στην πραγματικότητα.

Από τα πέντε κομμάτια του χορταστικού ΕΡ, ξεχωρίζω το επικό και μακροσκελές "Let Devil Sleep" (αξίζει την προσοχή σας η δουλειά του μπάσου σε αυτό το τραγούδι), ενώ βρίσκω ως πιο αδύναμη στιγμή το... "And There Be Blood", αν και παραδόξως σε ένα σημείο που μου θύμισε τρελά προσωπικά άλμπουμ Ozzy, αντί να ξινίσω, ψιλό-γούσταρα. Αλλά δεν κράτησε πολύ αυτό.

Συνοπτικά το ΕΡ, "I Prophesy Disaster", χωρίς να έχει την ικανότητα να μας σταματήσει από αυτό που κάνουμε για να το προσέξουμε καλύτερα, είναι κατά πολύ πιο πάνω από το μέσο όρο και σίγουρα είναι ανώτερο από πολλές μπάντες, της οποίες στην χώρα μας τις δοξάζουμε, ενώ παίζουν μόνιμα στην τρίτη εθνική.