Blaak Heat

Shifting Mirrors

Tee Pee/Svart (2016)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 27/06/2016
Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς, αλλά σίγουρα έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον που εκτείνεται σε πολλαπλά επίπεδα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έχοντας αυτό-αναγορευθεί ως ο ειδικός του Rocking επί θεμάτων που άπτονται στο τσιφτετέλι metal, ανέλαβα να κάνω κριτική στον νέο δίσκο των Blaak Heat.

Μην γνωρίζοντας καμία πληροφορία για το συγκρότημα, αμέσως κατάλαβα ότι πρόκειται για άλλη μία μπάντα από τη Μέση Ανατολή που δεν μπορεί να ισορροπήσει τα ανατολίτικα στοιχεία με το metal. Έκανα λάθος. Σε όλα.

Πρόκειται για μια ιδιαίτερα ξεχωριστή κυκλοφορία, γιατί μπολιάζει πάρα πολλά ετερόκλητα μουσικά είδη, αλλά στα αυτιά του ελληνικού κοινού μπορεί να ακουστεί επικίνδυνα οικείο.

Το γαλλο-αμερικάνικο συγκρότημα, που δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν έχει εμφανή αραβική καταγωγή, παίρνει τον γενικότερο ήχο της California από τις ψυχεδελικές καταβολές του, μέχρι και τις πιο garage και υποδόρια surf στιγμές του και τις περνάει μια ελαφρά στρώση από progressive rock που «παίζει» με τα διάφορα time signatures.

Όλο αυτό το πακέτο μπαίνει σε μια μουσική διάσταση γεμάτη διάσπαρτες stoner/desert πινελιές (είπαμε California) και καλύπτεται ολοκληρωτικά στο τέλος με ένα ανατολικό - φουλ τσιφτετέλι - μανδύα. Επίσης, αν και ως επί το πλείστον, είναι ένας instrumental δίσκος, έχει κάποια περιοδικά φωνητικά -που δεν μπορώ, όμως, να πω ότι με συγκλόνισαν συθέμελα- να εμπλουτίζουν ακόμα περισσότερο τον ήχο.

Δεν νομίζω ότι μπορεί να προσδιοριστεί πιο συγκεκριμένα το ηχητικό αμάλγαμα των Blaak Heat, που πραγματικά είναι ιδιαίτερο, ειδικά αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι πιο παραδοσιακές μπάντες από τη Μέση Ανατολή, όπως οι Orphaned Land ή οι Myrath, είναι πιο συγκρατημένες με τα oriental στοιχεία στη μουσική τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ορισμένα τραγούδια του δίσκου να έχουν μια αόρατη φωνή του Καρβέλα να τα στοιχειώνει, γιατί απλά είναι πιο Βίσση από Δύση.

Όμως αυτό θα ήταν άδικο να αποτρέψει κάποιον επίδοξο ακροατή από να του δώσει μια ευκαιρία, γιατί είναι ένας πολυεπίπεδος και μελετημένος δίσκος. Για παράδειγμα σε μερικά τραγούδια στρατολόγησαν τον καθηγητή Jim Grippo από Ventura College της California, ο οποίος παίζει με ούτι και κανονάκι, ενώ η μπάντα διασκευάζει με το "Mola Mamad Djan" ένα παραδοσιακό τραγούδι του Αφγανιστάν, που ίσως να είναι πιο πολύ ανατολίτικο από όσο μπορεί να αντέξει ο μέσος ακροατής.

Από το Mastodon-ικό "Black Hawk" στο prog "The Peace Within" και στις Χίλιες και Μία Νύχτες του "Anatolia", ο δίσκος κρατάει το ενδιαφέρον, την περιέργεια αλλά και ενδεχομένως την ανοχή κάποιων, σε υψηλά επίπεδα.

Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς, αλλά σίγουρα έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον που εκτείνεται σε πολλαπλά επίπεδα.

  • SHARE
  • TWEET