Billy Idol

Η punk στα όρια του pop (ή και αντίστροφα αν θέλετε) μουσική του Billy Idol ήταν πάντα ιλουστρασιόν και άπαξ το αποδεχόσουν αυτό στην πραγματικότητα μπορούσες να διασκεδάσεις μια χαρά με τα χιτάκια που σωρηδόν και προς τιμήν του αράδιαζε τη δεκαετία του '80. Η δε παρουσία του πολυτάλαντου Steve Stevens στην κιθάρα προσέφερε κάτι παραπάνω από ένα άλλοθι στο καθαρά μουσικό κομμάτι οπότε όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Το ότι ο Idol δεν μπόρεσε να ακολουθήσει τις αλλαγές των καιρών δεν είναι δα και κάτι το απίστευτο για έναν καλλιτέχνη που μεσουρανούσε στα charts της πιο ξεκομμένης από οτιδήποτε μετά και πριν μουσικής δεκαετίας. Με την ίδια λογική μάλλον δεν είναι και έκπληξη το πόσο έντονα προσπαθεί έκτοτε να ενταχθεί στο μουσικό παρόν.

Ειδικά στην αρχή του το "Kings & Queens Of The Underground" σε προκαλεί να τσεκάρεις κάμποσες φορές ότι ακούς όντως δίσκο του Billy Idol. Από τη μία τα περισσότερα τραγούδια μοιάζουν σα να βγήκαν από έναν δίσκο των Imagine Dragons ή κάτι αντίστοιχο και από την άλλη η φωνή του είναι αγνώριστη. Ακούγεται υπερβολικά νεανική, με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά και με παντελώς απόντα τα στοιχεία εκείνα που τον έκαναν ιδιαίτερο τρεις δεκαετίες πίσω, δηλαδή τα γυρίσματα της φωνής του και την Elvis-sings-the-punks εκφορά του. Φαντάζομαι ότι όσοι αρέσκονται σε τέτοιου είδους μουσική θα εκτιμήσουν ότι οι συνθέσεις είναι δουλεμένες με όλα τα sing-along κλισέ και με όλο το glitter της παραγωγής (ανάλογα με την οπτική του καθένα ο Trevor Horn έχει φτιάξει ή έχει καταστρέψει τον ήχο) αλλά από την άλλη δυσκολεύομαι να φανταστώ 20-χρονα Αμερικανάκια να παρτάρουν με τους ήχους ενός 58-χρονου (ναι τόσο είναι) Βρετανού. Συνθετικά, πάντως, για ανθρώπους που μεγάλωσαν με έναν διαφορετικό Billy Idol τα τραγούδια αφήνουν την αίσθηση ότι έχουν αδικηθεί από το τελικό αποτέλεσμα.

Υπάρχουν και καλές στιγμές, ακόμα και ακριβώς ως έχουν τα τραγούδια. Το "One Breath Away" παρά την υπερβολική του ενορχήστρωση θυμίζει κάτι από τις επικές hard rock στιγμές των Cult και αυτό δεν είναι τόσο κακό. Το "Postcards From The Past" είναι μία εξέλιξη του πώς θα ηχούσε ο παλιός Billy Idol αν είχε μία ομαλή εξέλιξη στο σήμερα ενώ ακόμα και το ομότιτλο τραγούδι με την τραγουδιστή εξιστόρηση της ζωής του από τις βρετανικές punk ημέρες του με τους Generation X μέχρι το σήμερα είναι μία απρόσμενα καλή ακουστική μπαλάντα παντελώς αταίριαστη όμως και με τον υπόλοιπο δίσκο και με το τι περιμένει κανείς από τον Idol. Έκπληξη αποτελεί και το à la Lynyrd Skynyrd "Whiskey And Pills" που ως το πιο ασόβαρο και ανέμελο όλων ίσως και να πετυχαίνει στόχο περισσότερο από κάθε άλλο.

Παρότι είναι φανερό ότι έχει δοθεί πολύ φροντίδα στο άλμπουμ αυτό και πραγματικά υπήρχε σε αρκετά σημεία έμπνευση στη δημιουργία του, κάπου τα πράγματα πήγαν στραβά και τελικά προκύπτει ένας δίσκος χωρίς προσωπικότητα, χωρίς τη σφραγίδα του Idol, χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τις περισσότερες φορές μία αίσθηση χαμένης ευκαιρίας. Το "Kings & Queens Of The Underground" μάλλον αδικεί τον εαυτό του.