Bill Ward

Ο θρυλικός drummer των Black Sabbath, πλέον και γνωστός από το πρόσφατο ξεκατίνιασμα με τον Ozzy, επιστρέφει με τον τρίτο προσωπικό του δίσκο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Μπιλάκος δεν στερείται δημιουργικότητας, όπως οι διάφορες ασχολίες του αποδεικνύουν. Το "Accountable Beasts" είναι ότι πιο heavy έχει κυκλοφορήσει ο Ward στην solo καριέρα του. Αναμενόμενα άλλωστε πολύ θα περίμεναν κάτι πιο λουλουδάτο με αναφορές στους Beatles. Οι Beatles φυσικά υπάρχουν και σε αυτό το album και στην μουσική αλλά και στο τρόπο που τραγουδάει ο Ward, αλλά εμφανίζονται πολύ πιο διακριτικά και αραιά.

Ο δίσκος έχει αρκετά θέλγητρα, εκτός του γεγονότος ότι αποτελεί την ξαφνική δισκογραφική επιστροφή ενός τόσο συμπαθούς καλλιτέχνη. Για παράδειγμα περιλαμβάνει και το εξαιρετικό τραγούδι "Straws" από ένα υπέρ-σπάνιο πλέον CD single που κυκλοφόρησε το 2002 για φιλανθρωπικό σκοπό, που λίγοι κατέχουν. Άλλο ένα μεγάλο ατού του δίσκου είναι ότι στα 7 από τα 9 τραγούδια του άλμπουμ ο Bill κάθεται πίσω από το drum kit, οπότε δίνεται μια σπάνια ευκαιρία να τον ξανακούσεις να παίζει τύμπανα μετά από πολύ καιρό και σε τραγούδια που δεν είναι των Sabbath πάλι.

Πριν 18 χρόνια που κυκλοφόρησε το προηγούμενο προσωπικό του album έδωσα τότε το αστρονομικό, για CD, ποσό των 8.000 δραχμών σε ένα τρισκατάρατο δισκοπώλη να μου το φέρει. Τώρα θα το έπαιρνα με μεγάλη χαρά μόνο αν ήταν μαζί με κάποια εφημερίδα.

Την δεκαετία του ‘70 Bill Ward ήταν ένας εξαιρετικός drummer με προσωπικό ύφος και με αγγελική φωνή, αλλά το 2015 δεν μπορεί να επιδείξει επ’ ουδενί τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα. Τα τραγούδια αν και σχετικά heavy δεν προσφέρονται για να δείξει ο Ward ότι το «έχει» ακόμα είτε κάθεται πίσω από τα τύμπανα, είτε πίσω από το μικρόφωνο. Και μην με παρεξηγείτε, ο Bill Ward είναι παιδικός μου ήρωας (μαζί με τον Cozy Powell) αλλά σε μερικά τραγούδια, όπως στο ομότιτλο του δίσκου, που υπάρχουν κάποιες έντονες εξάρσεις και απαιτείται προσπάθεια, η φωνή του πασχίζει να ακουστεί και δίνει την εντύπωση ότι δεν μπορεί να φωνάξει.

Στο Wagner-ικό "D.O.T.H." προκαλεί θλίψη, αφού ακόμα δεν μπορεί καν να πετύχει και την σωστή νότα σε σημεία. Η παραγωγή ακούγεται πρόχειρη και χύμα με τα drums και την φωνή αρκετά μπροστά και γενικά το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου ρεφιναρισμένο και έχει μια τελείως απρόσωπη '80s κατεύθυνση στο σύνολο του.

Ο οπαδοί του Ward θα πρέπει να το ακούσουν, αφού έχει και συμβολική σημασία ως κυκλοφορία και να υποθέσω ότι δεν θα το βρίσκεις και εύκολα στο μέλλον.

Ο Bill Ward είναι ένα ασθενικό γεροντάκι που μάλλον δεν πρέπει να βγάζει δίσκους πια, αλλά να αράξει σε καμιά βίλλα να βλέπει την θάλασσα. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του καθενός να εκφραστεί καλλιτεχνικά και φυσικά ο καθένας λέει και κάνει ότι θέλει. Ο Ward όμως κυκλοφορεί ένα δίσκο, που όπως έτσι ξαφνικά κυκλοφόρησε από το πουθενά -σαν της Beyonce- έτσι και θα εξαφανιστεί στον απύθμενο πάτο του νεκροταφείου των δίσκων που δημιουργούν οίκτο και απορία για τον δημιουργό τους.