Bigelf

Ξέρετε ποιόν δίσκο επέλεξε ο Mike Portnoy για την κορυφή της λίστας του με τα καλύτερα άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας; Το "Cheat The Gallows" των Bigelf. Προηγουμένως, αφού είχε μαγευτεί από την μοναδική ικανότητα του Damon Fox και της παρέας του να αναπαράγουν τόσο πιστά και τόσο φρέσκα την 70s κληρονομιά της rock μουσικής, τους είχε συμπεριλάβει στο πακέτο της Progressive Nation περιοδείας ως support των Dream Theater. Η περιοδεία αυτή, αλλά και οι συνεχείς αναφορές του Portnoy συνετέλεσαν σημαντικά στο να γίνουν ευρύτερα γνωστοί στον progressive χώρο και ενώ τα πράγματα έδειχναν να εξελίσσονται θετικά για τους Bigelf, τελικά η μπάντα οδηγήθηκε στην (σιωπηρή) διάλυσή της.

Οι τριβές ανάμεσα στα μέλη της και το οικονομικό κομμάτι, το οποίο πολλοί από εμάς συχνά επιλέγουμε να αγνοούμε, αρνούμενοι να αποκοπούμε από το ρομαντισμό που μας δένει με τη μουσική που αγαπάμε, ήταν οι κύριοι λόγοι που οδήγησαν τον Damon Fox (ηγέτη, κύριο συνθέτη και τραγουδιστή) στο να δώσει ένα -έστω προσωρινό- τέλος στο ταξίδι των Bigelf. Για μια ακόμα φορά, ήταν ο Mike Portnoy που επέμενε πως η οριστική διάλυση της μπάντας θα ήταν λάθος και τον παρακίνησε να συνεχίσει. Μάλιστα, όταν του ζητήθηκε, με μεγάλη χαρά δέχτηκε να συνεισφέρει, παίζοντας τύμπανα στο νέο άλμπουμ, καθώς το μόνο μέλος που απέμεινε στο πλευρό του Fox ήταν ο μπασίστας Duffy Snownhill και κάπως έτσι προέκυψε το "Into The Maelstrom". Φυσικά, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο κατάλληλη στέγη από αυτή της Inside Out.

Στο "Into The Maelstrom" ο ήχος των Bigelf παραμένει άμεσα αναγνωρίσιμος, παρόλο που το άλμπουμ προέρχεται από μια διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με τους προκατόχους του, όντας περισσότερο προσωπική δουλειά του Fox, παρά ομαδική προσπάθεια. Κυρίως, κατάφερε να διατηρήσει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στοιχείο της μπάντας, που σου προσφέρει στο πιάτο όλες του τις επιρροές, αλλά επεξεργασμένες με τρόπο τέτοιο ώστε το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται κάτι δικό του. Αναμιγνύοντας μαεστρικά τους Beatles, τους Sabbath, τους Floyd, τους Queen και μερικά ακόμα ονόματα, αυτό που καταφέρνει είναι να αποδώσει πειστικά το 70s συναίσθημα χωρίς να αναμασάει ιδέες και ήχους.

Κυρίαρχη στο άλμπουμ είναι μια sci-fi θεματολογία, με αρκετή δόση ψυχεδέλειας τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά. Κάθε τραγούδι μοιάζει να είναι ένα μικρό «τριπάκι», που ξεκινάει από αλλού και καταλήγει αλλού, μένοντας όμως πάντα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Πολλές φορές δεν αντιλαμβάνεσαι το πώς καταφέρνει να περνάει από ακουστικές εισαγωγές, σε spacey πλήκτρα, πως από Sabbathικά riff καταλήγει σε πολυφωνικά μέρη, κι όλα αυτά μέσα σε μια σύνθεση. Επίσης, για όσους προβληματίζονται αναφορικά με το πόσο κολλάει το στυλ του παιξίματος του Portnoy στο ύφος των Bigelf, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, καθώς δείχνει έμεινε αρκετά πιστός στις ιδέες που του παρουσίασε ο Fox, ενώ παράλληλα περνάει το στίγμα του σε επιμέρους σημεία και μέσα από εντυπωσιακές λεπτομέρειες. Παραδείγματος χάριν, είναι ενδεικτικό (και απολαυστικό) το πως βρίσκει τον χώρο και τον χρόνο να ξεσαλώσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στο τρίτο λεπτό του τετράλεπτου "Alien Frequency", χωρίς να αναγκάζει τη σύνθεση να αποκλίνει από την κεντρική της ιδέα.

Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό, διαθέτοντας πολλά σημεία που θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει. Από την ένταση του "Hypersleep" με τα τρομερά riff του, ως το "Vertigod" με την μελωδία του και το καταπληκτικό multi singing a capella τελείωμα, κι από το ψυχεδελικό "High" με το καταπληκτικό keyboard driven riff του, ως το κλείσιμο του "Into The Maelstrom". Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στο "Theater Of Dreams", όχι μόνο γιατί πρόκειται για μια ωραία σύνθεση αλλά και επειδή ο τίτλος του δεν είναι καθόλου συμπτωματικός. Ο Fox, μέσω των στίχων, επιλέγει να πάρει θέση για το θέμα της φυγής του Mike Portnoy από τους Dream Theater, βάζοντάς τα με αυτούς που του προσάπτουν πράγματα τα οποία δεν ισχύουν. Περιέργως, ο Portnoy όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά ήταν αυτός που ήθελε να μπει το εν λόγω τραγούδι στο άλμπουμ.

Θα μπορούσα να πω πως λείπει κάποια σύνθεση σαν το "Money, It's Pure Evil" που να ξεχωρίζει με τη μια, κάτι που είναι εμφανές κι από τη διαφορά του με το "Control Freak", το οποίο επιλέχθηκε ως προπομπός του άλμπουμ. Παράλληλα, φαίνεται να υπάρχει και μια μικρή υστέρηση στα lead κιθαριστικά μέρη που χωρίς να είναι άσχημα, δεν καταφέρνουν να προσδώσουν το κάτι παραπάνω στις συνθέσεις. Αμφότεροι, πάντως, αυτοί οι δύο παράγοντες δεν επηρεάζουν σημαντικά το τελικό αποτέλεσμα που κινείται σε υψηλά επίπεδα, χωρίς όμως να προσεγγίζει το "Cheat The Gallows".

Το "Into The Maelstrom" είναι ομοιογενές, περιπετειώδες και ποιοτικό, πιστοποιώντας πως ο Damon Fox είναι ακόμα εδώ και θα συνεχίσει να προσφέρει την διεστραμμένα ωραία, οπισθοδρομικά προοδευτική μουσική του μέσω των Bigelf, προς τέρψιν όλων ημών.