Belphegor

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής σχετικά με το παρόν review. Τους Belphegor δεν τους έχω και σε μεγάλη υπόληψη. Δεν τους έχω καθόλου σε υπόληψη για να είμαι απολύτως ακριβής και ως εκ τούτου δεν τους έχω παρακολουθήσει καθόλου πέρα από κάποια σκόρπια κομμάτια. Και όταν πήρα στα χέρια μου το νέο τους δίσκο, είδα το ελεεινό εξώφυλλο και τον τίτλο “Bondage Goat Zombie” δε μπόρεσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να αναφωνήσει: «αυτό πρέπει να είναι χοντρή πατάτα» (ok, άλλη λέξη χρησιμοποίησα αλλά η λογοκρισία βλέπετε...).

Έλα όμως που οι Αυστριακοί φρόντισαν να με διαψεύσουν και μάλιστα με περισσή άνεση. Ο δίσκος κινείται στα γνωστά death/black πλαίσια που χαρακτηρίζουν τη μπάντα τα τελευταία χρόνια. Πιασάρικα και ευκολομνημόνευτα thrashy riff, με ωραία mid tempo μελωδικά περάσματα γεμίζουν τις εννέα συνθέσεις του δίσκου, ενώ φυσικά δε λείπει το full blast beat-ατο αλλά ουσιώδες drumming, που γεμίζει τα κομμάτια και βομβαρδίζει ευχάριστα τα αυτιά μας. Τις στιχουργικές εμμονές με το Σατανά και τη σεξουαλική διαστροφή τις αφήνω απ' έξω, αφού έχουν καταντήσει πλέον κοινότυπες και βαρετές.

Στα μείον του δίσκου, η εμμονή στις ίδιες, επαναλαμβανόμενες μανιέρες που θα συναντήσετε με μικρές παραλλαγές και στα εννιά τραγούδια. Στα συν του δίσκου και με άμεση σχέση με το προαναφερθέν μείον, η μικρή διάρκεια του δίσκου, σχεδόν σαράντα λεπτά, που δε θα σας επιτρέψει να βαρεθείτε. Δε θα προλάβετε βασικά.

Γενικά ο δίσκος είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Ακούγεται πολύ ευχάριστα και κάποια τραγούδια, όπως το ομώνυμο, το "Stigma Diabolicum" (καμία σχέση με Thorns, μη χαίρεστε άδικα) ή το "Sexdictator Lucifer", είναι ανέλπιστα καλά. Αν έλειπαν και κάποια άλλα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έναν τοπ δίσκο στο είδος για φέτος. Οπότε όσοι πιστοί προσέλθετε και δοκιμάστε άφοβα. Αξίζει τον κόπο.