Belphegor

Είναι σχεδόν συγκινητική η επιμονή που δείχνουν ορισμένες μπάντες σε ένα στυλ-πατέντα που τους χαρακτηρίζει, τόσο μουσικά, όσο και αισθητικά / εικαστικά και η προσκόλληση σε αυτό με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια. Μία από αυτές τις μπάντες, που έχουν σχεδόν πατεντάρει τη μουσική τους, είναι και οι βετεράνοι στον ακραίο ήχο Belphegor.

Δύο δεκαετίες στο κουρμπέτι είναι πολλές και μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα δύσκολα αλλάζεις χούγια. Όχι ότι στις αρχές τις καριέρας του συνήθιζαν να ξεφεύγουν από τον ήχο τους και να προσθέτουν ποικιλομορφία στην μουσική τους. Με τακτική δισκογραφική παρουσία, οι Αυστριακοί «σερβίρουν» ανά δύο-τρία χρόνια το ίδιο, πάνω κάτω, death / black metal «πιάτο», όπως ξεκίνησαν να κάνουν από το μακρινό 1993 και την κυκλοφορία του "Bloodbath Ιn Paradise". Με μικρές, αλλά δυσδιάκριτες ως επί το πλείστον, διαφοροποιήσεις κάθε φορά. Έτσι και φέτος κυκλοφορούν τον νέο τους δίσκο, "Conjuring The Dead", ο οποίος μουσικά δεν νομίζω να εκπλήξει κανέναν. Ο Helmuth και ο Serpenth στην καινούργια τους δημιουργία δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο death metal κομμάτι της μουσικής τους, παραμερίζονταν ελαφρώς την black metal οπτική η οποία ανέκαθεν συνυπήρχε μέσα στα τραγούδια τους. Κοινότοπο μεν, στιβαρό δε death metal κοπάνημα, με κάποια thrash ξεσπάσματα και διπλoφωνητικά για μεγαλύτερη έμφαση στον brutal χαρακτήρα του δίσκου. Φυσικά δεν λείπει και λίγο «eerie» ακουστική κιθαρούλα, πεταμένη από 'δω και από 'κει παρέα με μερικά sample, έτσι για το ατμοσφαιρικό του πράγματος, αλλά αυτά αποτελούν ισχνή μειοψηφία μέσα στο πληθωρικό death ξέσπασμα του "Bloodbath Ιn Paradise".

Κάπου εδώ δεν πρέπει να παραλείψω να αναφερθώ στο "Legions Of Destruction", στο οποίο κάνουν guest φωνητικά οι Glen Benton και Attila Csihar. Συμπαθητική προσθήκη, αλλά δύο -φημισμένα- λαρύγγια δεν φέρνουν την άνοιξη, ειδικά εν μέσω μίας γενικευμένης συνθετικής ανομβρίας, που περισσότερο καλοκαίρι θυμίζει. Στο ίδιο μήκος κύματος και η παραγωγή του δίσκου από τον Erik Rutan -ο οποίος φαντάζομαι ότι επιλέχθηκε ειδικά για αυτήν την κυκλοφορία ώστε να δώσει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στο death metal στοιχείο, μέσα στο στούντιο- ξερή και αρκούντως «πλαστική» για να καλύπτονται τα στάνταρ που μας έχει συνηθίσει τόσο ο ίδιος, όσο και η Nuclear Blast, αφαιρεί και την τελευταία ελπίδα ακόμα και του πιο καλοπροαίρετου ακροατή να βρει τον δίσκο έστω και στοιχειωδώς ενδιαφέροντα.

Φυσικά οι εμμονές των Belphegor δεν περιορίζονται μόνο στον τρόπο που γράφουν μουσική, αλλά και στην τακτική επιλογή ακαλαίσθητων εξώφυλλων για να την συνοδεύσουν. Τραγοκεφαλές σε συνδυασμό με γυναικείες φιγούρες δίνουν και φέτος το παρόν στο εξώφυλλο του "Conjuring The Dead", που οι πιο ψαγμένοι θα μυριστούν αμέσως ότι αποτελεί δημιούργημα του «δικού μας» Seth Siro Anton, καθότι η τεχνοτροπία αποπνέει ένα έντονο vibe από τις δουλειές του και είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζεται με το συγκρότημα. Ευτυχώς οι τραγελαφικές S/M αναφορές παλαιότερων εξώφυλλων απουσιάζουν, αλλά και πάλι δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το πεδίο του οριακά ακαλαίσθητου.

Συνδυασμένο αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι δίσκοι σαν το "Conjuring The Dead". Δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός, δεν θα σε αναγκάσει δηλαδή να κλείσεις το στερεοφωνικό (ή το winamp τέλος πάντων για τους λάτρεις των mp3) για να γλιτώσεις την ηχορύπανση. Είναι όμως απελπιστικά κοινότοπος σε βαθμό που μετά από κάποια στιγμή ξεχνάς ότι τον ακούς. Και επειδή ως επί το πλείστον η απόδοση και οι δυνατότητες των Belphegor εκεί κυμαίνονται, δεν θα καταφέρουν (μάλλον) ποτέ να ξεφύγουν από το στάτους της μπάντας Β' διαλογής που τους χαρακτηρίζει.