Belgrado

Το 2013 φτάνει δειλά δειλά προς το τέλος του και νομίζω πως ήρθε επιτέλους η ώρα να γράψω λίγα πραγματάκια για μία από τις πιο ποιοτικές κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς. Πρόκειται για το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Ισπανών DIY μαχητών Belgrado, μίας μπάντας που έτυχε να την παρακολουθώ από το ξεκίνημά της, και η οποία έχει -μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα- ξεχωρίσει μέσα στην καρδιά μου, για το πάθος που τρέφει για το post-punk και την θαυμάσια μανία «του να τα κάνεις όλα μόνος σου».

Οι Belgrado ξεκίνησαν ως ένα κλασσικό σχήμα από αυτά που τελευταία κυκλοφορούν στην πιάτσα και αναβιώνουν τον 80s dark punk / post-punk ήχο -πάσας σκηνής και εθνικής προελεύσεως-, και μολονότι, από το ξεκίνημά τους, ανήκουν στην ειδική εκείνη κατηγορία όσων αυτό επιτυγχάνουν υποδειγματικά, κατάφεραν με το φετινό τους album "Siglo XXI" να κάνουν ένα βήμα μπροστά, να προπορευτούν, και να αποδείξουν πως δεν δίνουν μονάχα το φιλί της ζωής σ' ένα ιδίωμα που για καιρό βρισκόταν σε λήθη, αλλά αντιθέτως να προσθέσουν το δικό τους προσωπικό στίγμα, εκείνο που ενδεχομένως ν' ανοίξει μία νέα σελίδα σ' ένα punk που ποτέ δεν θα πεθάνει.

Παρά το γεγονός ότι μεμονωμένα ο δίσκος έχει κάποια γνώριμα χαρακτηριστικά, το πρόσωπο που τελικά και συνολικά παρουσιάζει είναι ίσως ό,τι πιο φρέσκο μπορεί να ακούσει κάποιος αυτή την στιγμή στον συγκεκριμένο ήχο. Πατώντας σε καθαρά post-punk αισθητική και τεχνοτροπία, οι Belgrado δομούν τα κομμάτια τους με ένα εξαιρετικό rhythm section που καθιστά πάνω απ' όλα την μουσική τους χορευτική. Το μπάσο ως βασικό όργανο χτίζει τα κομμάτια με τα riff και τις γραμμές του, συνοδευόμενο καθ' όλη την διάρκεια του άλμπουμ από την επανάληψη άτακτων beat και γυρισμάτων που σε επαναφέρουν στον αρχικό ρυθμό.

Η πολωνικής καταγωγής τραγουδίστρια της μπάντας, Patrycja, ψέλνει ασταμάτητα, είτε στα αγγλικά, είτε στα ισπανικά, είτε ακόμη και στα πολωνικά, χαρίζοντας με την απόκοσμη φωνή της ένα ιδιαίτερο και ψυχρό κλίμα στο μουσικό αυτό σύνολο, το οποίο τελικά και καθορίζεται από τα delay της κιθάρας, τα lead και τις ευφυέστατες -σκλαβωτικές θα έλεγα- μελωδίες, οι οποίες όποτε αυτές το αποφασίσουν προσφέρουν μία διέξοδο στα κομμάτια, ένα φανταστικό άπλωμα που ειλικρινά σε ταξιδεύει σε ονειρικούς ηχητικούς ορίζοντες.

Δεν έχω και πολλά να προσθέσω ακόμη. Εδώ οι έννοιες διαφέρουν. Μιλάμε για ένα εκπληκτικό χορευτικό ταξίδι, στις πιο σκοτεινές γωνιές και τα ψυχρότερα βάθη της μουσικής. Πείτε το post-punk, πείτε το dark punk rock, πείτε το cold-wave, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Με δεδομένο ότι η μπάντα έχει αναλάβει εξ' ολοκλήρου το έργο της στα σκοτεινά υπόγεια και τις καταλήψεις της Βαρκελώνης, και κατορθώνει τελικά να παρουσιάζει από κάθε άποψη κάτι τόσο άρτιο, εκφράζω τον σεβασμό μου και δηλώνω ένας από τους μεγαλύτερους οπαδούς της.