Before The Dawn

Η περσινή αποχώρηση δύο μελών των Before The Dawn προκάλεσε κάποια δυσαρέσκεια στις τάξεις των οπαδών τους. Όταν οι Lars Eikind και Atte Palokangas άφηναν τα πόστα τους σε μπάσο και drums, αντίστοιχα, πολλοί προέβλεπαν δραματικές αλλαγές στον ηχητικό προσανατολισμό της μπάντας. Κι αυτό ενέπιπτε πρωτίστως στην απώλεια του Eikind, αφού είχε βαθμιαία εξελιχθεί σε βασικό και αναντικατάστατο κομμάτι της -μέχρι πρότινος- μορφής του ήχου των Φινλανδών, με τα καθαρά του φωνητικά να στιγματίζουν κάθε σύνθεση από ένα σημείο κι έπειτα, δικαιολογώντας κατά ένα μεγάλο ποσοστό τον προσδιορισμό «μελωδικό» που πάντα συνόδευε το death metal τους.

Η απόφαση του φυσικού ηγέτη, Tuomas Saukkonen, να προβεί στη δημιουργία του έβδομου δίσκου της μπάντας στηριζόμενος αποκλειστικά στο δικό του λαρύγγι, διατήρησε τις επιφυλάξεις, ενώ ακολουθήθηκε από δηλώσεις σχετικά με «αναγέννηση της μπάντας από τις στάχτες της», «επαναφορά της αφοσίωσης και του επαγγελματισμού», καθώς και υποσχέσεις για «το πιο γρήγορο, βαρύ και επικό υλικό της καριέρας των Before The Dawn». Εξ’ ου και το παιχνίδισμα του τίτλου του, "Rise Of The Phoenix", που δηλώνει το οφθαλμοφανές εκ των συμφραζομένων...

Αν και ελαφρώς τετριμμένη, η τιτλοφόρηση του άλμπουμ δικαιολογείται απόλυτα σ’ αυτή την περίπτωση, αφού έχουμε να κάνουμε με μία ουσιαστική μεταμόρφωση του ήχου των Φινλανδών. Μαζί με τα καθαρά φωνητικά έχει εξαλειφθεί και το ημι-dark/goth στοιχείο, δίνοντας εξ’ ολοκλήρου τη θέση του σε αγνό melodeath με συχνές ακραίες απολήξεις. Σ’ αυτό συμβάλλει τα μέγιστα το νεοσύστατο rhythm section των Hanski / Kauppinen, καθώς δεν υπάρχει σύνθεση που να μην αγγίζει την ακρότητα, είτε μέσω ενός σημείου με blastbeat είτε γενικώς με καλούπια που στρέφονται προς το ύφος των πρώτων κυκλοφοριών της μπάντας. Το "Pitch-Black Universe", που δίνει το σύνθημα της έναρξης μετά το σύντομο ακουστικό εισαγωγικό "Exordium", εξυπηρετεί με ακρίβεια τον σκοπό της εκ νέου σύστασης του ήχου της μπάντας, ενώ το "Phoenix Rising" που έπεται συνδυάζει αυτή την οπτική με στοιχεία του πρόσφατου παρελθόντος. Κάπου στο "Cross To Bear" η ενεργητικότητα έχει ήδη χτυπήσει ταβάνι, με το εισαγωγικό riff να μεταδίδει τον τρομερά heavy/χύμα/τσαμπουκαλίδικο χαρακτήρα του σε ολόκληρο το κομμάτι.

Η συνέχεια κινείται σε ανάλογα -αν και ελαφρώς φθίνοντα- επίπεδα, όπου ξεχωρίζουν οι κιθαριστικές επιδόσεις των Saukkonen / Räihä που εμβαθύνουν στις σκοτεινές «γεμάτες» μελωδίες, με αποτέλεσμα ο συγκεκριμένος τομέας να παρουσιάζεται ακόμη πλουσιότερος, καθώς απομακρύνεται από τις μανιέρες των τελευταίων δίσκων των Amorphis και έρχεται πιο κοντά στις βαριά μελαγχολικές ατμόσφαιρες των Insomnium και Dark Tranquillity. Ωστόσο, καθένα από τα "Throne Of Ice", "Perfect Storm " και "Fallen World", που ακολουθούν, υπολείπεται του απαραίτητου ειδικού βάρους ώστε να πάρει τον τίτλο της κορωνίδας του δίσκου, διάκριση την οποία αποσπά (πιθανότατα) το προτελευταίο "Eclipse".

Ένας παράγοντας λόγω του οποίου ο δίσκος φαίνεται -εκ πρώτοις- να μειονεκτεί έναντι των προκατόχων του έγκειται στη χτυπητή απουσία των ιδιαίτερα χαρακτηριστικών καθαρών αλλά και των διπλών φωνητικών. Βέβαια, το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά ως ελλιπές μπορεί να κριθεί, και βασικά πρόκειται καθαρά για θέμα συνήθειας και μόνο, όταν ακούγοντας έναν συγκεκριμένο τύπο μελωδίας περιμένεις να συνοδεύεται από τα αντίστοιχα φωνητικά.

Τελικώς, κρίνοντας με γνώμονα την υπόλοιπη δισκογραφία των Before The Dawn, το "Rise Of The Phoenix" δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τον κανόνα που θέλει τη μπάντα να κυκλοφορεί μεν συμπαθητικά άλμπουμ, χωρίς ωστόσο να προσεγγίζει εκ νέου τα ποιοτικά στάνταρ που έχουν προηγηθεί. Ακόμα κι έτσι, όμως, δεν παύει να είναι ένας όμορφα θλιμμένος δίσκος μελωδικού death metal από τους επιρρεπείς Φινλανδούς.