Beardfish

Mammoth

InsideOut (2011)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 25/02/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν προ τριετίας περίπου οι Σουηδοί Beardfish κυκλοφόρησαν το δεύτερο μέρος της φιλόδοξης διλογίας "Sleeping In Traffic" πολύς κόσμος έσπευσε να τους χαρακτηρίσει ως μια από τις πιο ελπιδοφόρες μπάντες του νέου προοδευτικού κινήματος του κλασικού progressive rock ήχου. Και η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που απαιτούνται για να θεωρείται πλέον ένα εκ των κορυφαίων του ιδιώματος την τελευταία δεκαετία. Από 'κει και πέρα, οι Beardfish σαφώς και δεν επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους, αλλά συνεχίζουν να προκαλούν τους εαυτούς τους και τους οπαδούς τους, προσφέροντας εντυπωσιακούς δίσκους. Εντυπωσιακούς όχι μόνον όσον αφορά την εκτελεστική τους ικανότητα, η οποία είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά και συνδυάζοντας πολλές και διάφορες επιρροές, κάνοντας κάθε φορά και ένα βήμα παραπάνω.

Το μεταβατικό -αλλά και σχεδόν 80άλεπτο- "Destined Solitaire" που ακολούθησε το "Sleeping In Traffic" ήταν ένα ομολογουμένως πολύ ωραίο, αλλά και απαιτητικό άλμπουμ. Με το ολόφρεσκο "Mammoth", έκτο αισίως άλμπουμ μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία, οι Beardfish περνούν από το στάδιο του ελπιδοφόρου, σε 'κείνο του καταξιωμένου. Εδώ όλα ακούγονται ισορροπημένα, σχεδόν τέλεια, ενώ εντύπωση προκαλεί και η ωριμότητα στα φωνητικά του ιθύνοντα νου, Rikard Sjöblom. Οι συνθέσεις, όπως πάντα, δουλεμένες μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, ώστε να ακούγονται και σύμφωνα με τις νέες ρετρό επιταγές και νεωτεριστικές για ένα συγκρότημα που πειραματίζεται συνεχώς. Τα πλήκτρα σε όλες τις εκφάνσεις τους, από το hammond, στο λατρεμένο ήχο του mellotron και στα πολύπλοκα synthesizers, χαρακτηρίζουν τον ήχο του "Mammoth" και φέρνουν στο νου κάτι από Rick Wakeman της χρυσής περιόδου των Yes και τους επίσης μεγάλους Gentle Giant. Και μιας περί Gentle Giant ο λόγος, ίσως οι Beardfish να πλησιάζουν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μπάντα του χώρου τον ήχο και τις πειραματικές διαθέσεις δίσκων σαν το "Octopus" ή το "The Power And The Glory".

Από εκεί και πέρα, όποιος έχει ασχοληθεί με το φαινόμενο Beardfish ξέρει ότι όλα, από την παραγωγή μέχρι και το artwork, είναι κάτι που η μπάντα επιμελείται από μόνη της και προσφέρει ένα αποτέλεσμα όπως ακριβώς το θέλει η ίδια. Και προφανώς μετά από έξι δίσκους, αυτός ο επικός ήχος με τις συνεχείς εναλλαγές και τις πολλαπλές ηχητικές δομές σε κάθε σύνθεση, ώστε κάθε λεπτομέρεια να γίνεται αντιληπτή, είναι κάτι που οι Beardfish ξέρουν καλά να κάνουν. Από το "The Platform", που ανοίγει το δίσκο, μέχρι και το "Without Saying Anything", ο ακροατής τίθεται αντιμέτωπος με ένα άλμπουμ που μπορεί άνετα να χαρακτηρίσει την εντυπωσιακή άνοδο του κλασικού, συμφωνικού κατα κύριο λόγο, progressive rock. Αλλά εκτός αυτού, η βόλτα από τα ψυχεδελικά '60s και το hard rock των '70s είναι ευχάριστη και μέσα σε ένα απολύτως σύγχρονο πλαίσιο. Οι Beardfish πλέον έχουν απορροφήσει μέσα από τα προηγούμενα άλμπουμ τους όλα εκείνα τα στοιχεία που τους κάνουν μοναδικούς και προσφέρουν έναν ακόμα δίσκο που έχει να δώσει πολλά.

Μετά από αμέτρητες ακροάσεις, ο οπαδός της μπάντας θα συμφωνήσει ότι το "Mammoth" αποτελεί ίσως το peak μέχρι στιγμής (μαζί φυσικά με το "Sleeping In Traffic Part Two") των Beardfish, σε μια, εξάλλου, ολοένα και πιο ανοδική πορεία. Η ένταση και τα συναισθήματα που προσφέρουν με κάθε κυκλοφορία τους και το ταλέντο φυσικά να παίζουν τόσο όμορφα πράγματα με μια ωριμότητα εντυπωσιακή τούς βάζουν αυτομάτως στους κορυφαίους εκπροσώπους της γενιάς τους. Ακόμα ένας πανέμορφος δίσκος, ο οποίος αναμένεται να πρωταγωνιστήσει και να τους κάνει ακόμα μεγαλύτερους. Δώστε του ευκαιρίες και θα σας ανταμείψει με την πολυμορφία του και την ποιότητά του. Φανταστικός δίσκος.
  • SHARE
  • TWEET