Beach House

Πριν ακόμα πατήσω το play μέσα στο μυαλό μου γεννήθηκε η πρώτη μεγάλη απορία: «Τι σκατά σημαίνει Depression Cherry;!». Εντάξει, έχουμε δει πολύ χειρότερους τίτλους, συνηθισμένους και ανέμπνευστους, ασυνάρτητους, επιτηδευμένα μακροσκελείς με τρεις τέσσερις άγνωστες λέξεις στη σειρά. Αλλά αυτός είναι τουλάχιστον περίεργος. Η ακρόαση δε ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο. Η δεύτερη και τελευταία απορία (ή μάλλον σειρά αποριών) ήρθε μετά το τελευταίο κομμάτι : «Για ποιόν ηλίθιο λόγο έκραξα τον τίτλο; Ποιός νοιάζεται για τον τίτλο; Πού βρίσκομαι;»

«I'll go anywhere you want to / You should see, there's a place I want to take you.» Μ' αυτόν τον στίχο ξεκινά το "Levitation", το πρώτο κομμάτι του δίσκου, και δεν έχω ιδέα πού θέλουν οι Beach House να μας πάνε. Σίγουρα όμως θα φτάσουμε εκεί με το γνώριμο μέσο της dream pop των δύο προηγούμενων δίσκων, "Bloom" και "Teen Dream". Δεν είναι κατακριτέο, ποιός άλλωστε θέλει να αλλάξει μία τόσο πετυχημένη συνταγή που τον έκανε γνωστό σε ένα τεράστιου εύρους κοινό; Το στοίχημα ήταν αν οι Beach House μπορούν να εξελίξουν την μουσική τους προσθέτοντας κάποια επιπλέον στοιχεία στην μαγική φόρμουλα. Κι απ' ό,τι φαίνεται το πέτυχαν.

Η μουσική συνεχίζει να είναι ελκυστική, ονειρική και μυστηριώδης, χωρίς όμως τις pop κορυφώσεις των "Bloom" και "Teen Dream". Το "Depression Cherry" είναι λιγότερο εκλεπτυσμένο και περισσότερο μελαγχολικό, όπου το σκοτάδι αναδεύεται με το φως και μας δίνει μία πρωτόγνωρη χαρμολύπη. Γύρω από τον πυρήνα του κλασικού ήχου του ντουέτου χτίζεται η στοιχειωτική μελωδική ατμόσφαιρα με τα φωνητικά της Victoria Legrand να παραμένουν στον ίδιο αργό τόνο και τα λεπτά synth και drum machines του Alex Scally να δίνουν μία απόκοσμη νότα.

Ίσως η μεγαλύτερη καινοτομία των Beach House στο "Depression Cherry" να είναι τα shoegaze στοιχεία που εμφανίζονται για πρώτη φορά στην -πολυποίκιλο- μουσικό τους χάρτη. Πιο έντονα στο single "Sparks", ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, μαζί με το εναρκτήριο "Levitation", που χτίζεται σταδιακά με έναν ιδιοφυή τρόπο και τελειώνει σχεδόν εκστατικά, και το επίσης κιθαριστικό "Beyond Love". Ένω τα τέσσερα πρώτα κομμάτια (τα παραπάνω μαζί με το "Space Song") είναι εξαιρετικά, τα υπόλοιπα πέντε φαίνεται να ακολουθούν απλώς το ρεύμα που δημιουργήθηκε στην αρχή. Όχι, δεν σημαίνει πως είναι κακά ή μονότονα, συνθέτουν ένα όμορφο σύνολο χωρίς όμως κάποια στιγμή να ξεχωρίζει ιδιαίτερα.

Με λίγα λόγια, το "Depression Cherry" βρίσκεται στο ίδιο -εξαιρετικό- επίπεδο με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, πηγαίνοντας την μουσική των Beach House, αν όχι ολόκληρο τον χώρο της indie pop, ένα βήμα παραπέρα, με το shoegazing και τις παραμορφωμένες κιθάρες να πηγαίνουν χέρι χέρι με την ambient. Με το play μπαίνουμε σε ένα υπνωτικό, άλλοτε ευφορικό και άλλοτε μελαγχολικό, καλειδοσκοπικό ταξίδι που μας οδηγεί στο εξώτερο διάστημα. Αν όχι στο διάστημα, σίγουρα κάπου μακριά, πολύ μακριά. Όπως και οι ίδιοι οι Beach House μέσα στον χαζοχαρούμενο και πλαστικό κόσμο της pop βιομηχανίας, έτσι και το "Depression Cherry" είναι ένα ζεστό μεθυστικό αεράκι στην καρδιά του χειμώνα. Οι Beach House ξεδιπλώνουν επιδεικτικά γι' ακόμα μία φορά τις απέραντες δυνατότητές τους και δημιουργούν τους τέλειους οιωνούς για το επόμενο μεγάλο βήμα τους.