Battleroar

Τι διάολο γίνεται με την ελληνική metal σκηνή φέτος; Όχι ότι δεν είμαστε αποδεδειγμένα σε υψηλό επίπεδο τα τελευταία χρόνια, μα φέτος γίνεται κάτι πραγματικά εντυπωσιακό: βγαίνουν ελληνικοί δίσκοι που ποιοτικά ανήκουν εύκολα στην κορυφή του εκάστοτε είδους που ανήκουν. Δεν είναι ανάγκη να τους αναφέρουμε όλους, αν και κάποιους εξ' αυτών μπορείτε να βρείτε στο άρθρο «Τα δέκα καλύτερα metal άλμπουμ για το πρώτο μισό του 2014». Ευλογούμε τα γένια μας και παινεύουμε το σπίτι μας μην πέσει να μας πλακώσει; Κάθε άλλο. Μιλάω με κάθε αντικειμενικότητα που μου επιτρέπουν τα υποκειμενικά μου κριτήρια. Το "Blood Of Legends" ανήκει στην κατηγορία των προαναφερθέντων δίσκων. Βασικά, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, το "Blood Of Legends" είναι από τους καλύτερους δίσκους επικού μετάλλου που έχουν κυκλοφορήσει διεθνώς εδώ και αρκετά χρόνια.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα αυτό από τους Battleroar, δεδομένου ότι η πορεία τους είναι σταθερά και προοδευτικά ανοδική. Η ιστορία μου μαζί τους ξεκίνησε όταν επρόκειτο να ανοίξουν την ιστορική πια εμφάνιση των Blind Guardian στο Σιλό το 2003. Κάτι που δεν συνέβη ποτέ, δίχως κάποια ανακοίνωση. Την ίδια χρονιά, κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους, ένα συμπαθητικό heavy metal δισκάκι που άφηνε υποσχέσεις, αλλά σίγουρα δεν έκανε τη διαφορά. Οι υποσχέσεις που έδωσε εκπληρώθηκαν με το σημαντικά καλύτερο "Age Of Chaos" του 2005, μα ευοδώθηκαν κυρίως στη δισκάρα "To Death And Beyond" του 2008, ένα άλμπουμ που κάθε λάτρης του κλασικού heavy metal οφείλει να έχει στη δισκοθήκη του.

Από το 2008 μέχρι σήμερα μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι. Πολλές αλλαγές στο line-up με σημαντικότερη αυτήν πίσω από το μικρόφωνο: Αντί για τον Marco Concoreggi (Dexter Ward) του "To Death And Beyond", τα φωνητικά αναλαμβάνει ο Gerrit P. Muntz των Sacred Steel, ο οποίος έχει σαφώς μικρότερες φωνητικές δυνατότητες, όμως δείχνει να ταιριάζει στο ύφος που θέλουν πια να βγάλουν οι Battleroar. Ούτως ή άλλως, με τέτοιες συνθέσεις που ετοίμασε ο Κώστας Τζώρτζης, δεν θα γινόταν να μην αναδειχτεί και ο Muntz, μεταξύ άλλων.

Το "Blood Of Legends" είναι γεμάτο κομματάρες από την αρχή μέχρι το τέλος του. Τι να πρωτοπιάσεις; Το ανατριχιαστικό "Poisoned Well"; (το οποίο ακουγόταν στους τίτλους τέλους της ταινίας «Αδάμαστος», ο σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της οποίας δημιούργησε το εξώφυλλο του δίσκου - διαβάστε τη συνέντευξή του εδώ) Το Manowar-ικό "Blood Of Legends" που σε στέλνει σε απάτητες βουνοκορφές; Το doom-ίζον, ανατολίτικο και άκρως συναισθηματικό "The Curse Of Manea"; Μάλλον θα σταθώ στην απίστευτη εννιάλεπτη σύνθεση "Valkyries Above Us" με το φοβερό intro/outro, τις πολεμικές ιαχές και το χορωδιακό ρεφρέν που δίνει νόημα στην έννοια πώρωση, παρόμοιο με αυτό που μας έχουν παρουσιάσει οι μεγάλοι του είδους.

Το "Blood Of Legends" είχε δύσκολο έργο: να συγκριθεί με το προ-εξαετίας "To Death And Beyond". Ο πήχης ήταν ψηλά, μα οι Battleroar όχι μόνο έφτασαν τα ποιοτικά στάνταρ που είχαν θέσει οι ίδιοι, αλλά -ανάλογα τα γούστα σου- τα ξεπέρασαν κιόλας. Οι διαφορές είναι δύο: Καταρχάς, ο δίσκος αποτελείται αποκλειστικά από αγνό, ανόθευτο ατσάλι (δεν υπάρχουν στιγμές τύπου "Born In The '70s", άσχετα αν ήταν και αυτές πολύ καλές). Κατά δεύτερον, το βιολί του Αλέξη Παπαδιαμάντη κυριαρχεί πια σε όλες τις συνθέσεις. Δεν είναι απλά το ωραίο έξτρα, μα δομικό και πρωτεύων στοιχείο των κομματιών. Πρέπει να ψάξει κανείς πραγματικά πολύ για να βρει τόσο καλή ενσωμάτωση του βιολιού στο metal (My Dying Bride;).

Αναζητούσατε παθιασμένο επικό heavy metal που έχει διαβάσει τις περγαμηνές των πατέρων του είδους αλλά ταυτόχρονα να ακούγεται φρέσκο και φετινό; Δεν χρειάζεται να ψάξετε μακριά...

Υ.Γ.: Ακούτε το άλμπουμ εδώ.