Battle Beast

«Είπαμε. Όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος των δουλειών τους αλλά και από το πόσο διαχρονικοί μπορούν να γίνουν. Η πρώτη κίνηση των Battle Beast είναι πολύ καλή, αξίζει της προσοχής μας και του οβολού μας. Μέχρι στιγμής όλα καλά. Εν ευθέτω χρόνο θα δούμε αν όλα αυτά είναι φούσκα ή πραγματικά είναι μια μπάντα που ήρθε να μείνει και να μας γεμίσει με άπλετη χαρά. Ίδωμεν.»

Κάπως έτσι τελείωνε η κριτική της πρώτης δουλειάς των Battle Beast που κυκλοφόρησε πέρυσι. Δεν σας κρύβω ότι περίμενα με αρκετή ανυπομονυσία την όποια νέα προσπάθειά τους για να δω αν η παρθενική κίνηση ήταν ένα πυροτέχνημα ή όντως αξίζουν της προσοχής μας. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια οι εταιρίες κατασκευάζουν μουσικούς ήρωες και τους προωθούν έτσι ώστε να έχουν έσοδα. Οι Battle Beast με το "Steel" έναν χρόνο πριν ήταν από τα ονόματα που ακούγονταν παντού και συχνά, έχοντας ένα άλμπουμ πολύ καλό. Ό,τι λοιπόν κατάφεραν με αυτό, φέτος θα το γιγαντώσουν περισσότερο μιας και το "Battle Beast" που κυκλοφόρησε λίγο καιρό πριν θα χαροποιήσει όλους όσους θέλουν να ακούνε ποιοτικό heavy metal αποδιδόμενο με τρόπο που να σε ξεσηκώνει κάθε στιγμή.

Η δεύτερη δουλειά τους παίρνει τη σκυτάλη από την πρώτη και συνεχίζει την όλη καλή εικόνα που έχουν δημιουργήσει. Όλα τα τραγούδια τους ακολουθούν εντέχνως τη γερμανική φόρμουλα τευτονικού metal και συγκροτημάτων όπως οι Grave Digger και οι Accept, με πολλά στοιχεία από όλη την ευρωπαϊκή power και κλασική μοντέρνα / νεότερη metal σκηνή. Οπαδοί των Nightwish, Hammerfall και συναφών συγγενικών μουσικών αν δεν τους ξέρουν θα ανακαλύψουν άλλη μια αγαπημένη μπάντα. Ειδικά οι επιρροές που έχουν από τους Accept έχουν την τιμητική τους. Οι Battle Beast έχουν τηρήσει ευλαβικά όλα τα ηχητικά κλισέ των προαναφερθέντων αλλά δεν κοπιάρουν ασυναίσθητα όπως άλλοι, έχοντας βάλει και τη δικιά τους πινελιά σε ό,τι ακούγεται. Έστω και αν αυτό είναι μικρές λεπτομέρειες μέσα σε κάθε τραγούδι διατηρώντας την συνταγή της παρθενικής τους προσπάθειας.

Οι Battle Beast δεν πρωτοτυπούν μουσικά. Ό,τι ακούγεται όμως από τα ηχεία είναι καλοπαιγμένο, ξεσηκωτικό και πάνω από όλα heavy metal. Δυο λέξεις, μια έννοια που λόγω μουσικού ρεύματος είναι πια μειοψηφία στην υφήλιο. Οι συνθέσεις είναι γεμάτες μελωδία, ωραία εναλλασσόμενες lead και ρυθμικές κιθάρες τραγουδισμένες από την Noora Louhimo που έτοιμη είναι να βγάλει τα σωθικά της από το μικρόφωνο. Ενώ άλλες ηχούν σαν αιθέριες σειρήνες που σου σιγοψιθυρίζουν στο αυτί, εκείνη στριγκλίζει συνεχώς από μικροφώνου. Για μια ακόμη δουλειά η Yvonne Durand, τραγουδίστρια των Zed Yago, θα είναι περήφανη για την νέα γενιά. Ό,τι παίζουν σίγουρα δεν είναι προϊόν μιας εταιρίας για να πουλήσει αλλά δείγμα μεγάλου ταλέντου. Άλλωστε αφού πια σχεδόν κανείς δεν γίνεται να παίξει κάτι καινοτόμο, ας διατηρηθεί ευλαβικά και με άπλετο σεβασμό το πνεύμα και η ηχητική που είχε το heavy metal πολλά χρόνια πίσω. Το πολύ σημαντικό τουλάχιστον για μένα είναι ότι το "Battle Beast" θα σε διασκεδάσει σε κάθε δευτερόλεπτο που θα σου κάνει παρέα. Είναι η ιδανική συντροφιά για μπύρες με φίλους και νύχτες άκρατου πάθους με το άλλο φύλο.

Όπως ήταν το motto της μουσικής τους έναν χρόνο πριν, έτσι είναι και τώρα. Απλό και ουχί απλοϊκό, καλοδουλεμένο metal από μια μπάντα που βγάζει φλόγες. Ένα σχήμα που έχει συνδέσει αρμονικά τα πλήκτρα, άκρως cyber ηλεκτρονικά σε αρκετά σημεία, με κοφτά κιθαριστικά riff που ανά σύνθεση είτε είναι σε mid tempo mood είτε σε πιο γρήγορο. Ένα σύνολο που σε κάνει να είσαι συνεχώς σε κίνηση καθ' όλη τη διάρκεια που ακούς το άλμπουμ. Ευτυχώς που υπάρχει και το μικρής διάρκειας instrumental "Golden Age" στη μέση του δίσκου και παίρνεις μια ανάσα. Και το «δυστύχημα» γίνεται μεγαλύτερο μια και θες να ξαναακούσεις και τα 13 τραγούδια μετά το πέρας της πρώτης ακρόασης. Κάτι αναμενόμενο αφού τα "Let It Roar", "Out Of Control", "Neuromancer", "Raven", "Fight, Kill, Die" (δεν ξέρω ποιό από τα δύο είναι το "Fast As A Shark" της τωρινής metal γενιάς), "Kingdom", "Over The Top", "Black Ninja" και "Rain Man" (με riff που πιο Accept δεν γίνεται!) σίγουρα θα χαρίσουν πολλά χαμόγελα στους οπαδούς.

Τώρα πια είμαι σίγουρος. Το συγκρότημα χρήζει της προσοχής όλων όσων θέλουν ένα group να παίζει παραδοσιακό metal όντας ηχητικά λόγω παραγωγής στο σήμερα. Ένα σχήμα που κατάφερε να κυκλοφορήσει σε δύο χρόνια, δουλειές που η πρόσφατη είναι καλύτερη από την προηγουμένη. Δεν ξερώ αν για κάποιους θα είναι το άλμπουμ της χρονιάς, σίγουρα σε εμένα τουλάχιστον θα έχει λογικά θέση στα καλύτερα της χρονιάς. Εκτός αν υπάρξουν στο εγγύς μέλλον τόσες καλές κυκλοφορίες. Δεν νομίζω όμως τέτοιου επιπέδου.