Balance

Σίγουρα θα θυμάστε την ιστορία της ανάστασης του Λαζάρου από την Αγία Γραφή. Τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουμε το ίδιο θέμα, αλλά στη μουσική, αφού πολλά συγκροτήματα που ήταν πραγματικά θαμμένα ξαφνικά σηκώθηκαν από τον τάφο τους και κυκλοφορήσαν album, άλλοτε καλά και άλλοτε μέτρια ή και άσχημα. Οι Balance λοιπόν, γιατί περί αυτών ο λόγος, 27 χρόνια μετά την προηγούμενη κυκλοφορία τους σκέφτηκαν να κυκλοφορήσουν και αυτοί ένα νέο δίσκο.

Έκαναν καλά; Μάλλον όχι. Το group με το δίσκο αυτό ίσως θέλει να κερδίσει ένα μικρό κομμάτι τη πίτας που έχουν ήδη φάει συγκροτήματα όπως Journey, Survivor, Toto και Foreigner. Όταν όμως προϋπάρχουν τέτοια μουσικά θηρία, δε νομίζω ότι κανείς έχει τύχη, ειδικά μετά από τόσα χρόνια και όταν οι προαναφερθέντες έχουν λαμπρότατες καριέρες. Οι Balance θα ήθελαν να μοιάσουν σε αυτούς, αλλά μάταια.

Το album έχει μουσικά ό,τι ψάχνει ένας οπαδός που έχει γαλουχηθεί με τέτοια groups. Δεν έχει όμως κάτι βασικό: Ψυχή. Οι συνθέσεις, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά, ηχούν πολύ επίπεδες, άχρωμες και χωρίς αυτό το κάτι που θα σε συγκινήσει. Τα αδιάφορα ρεφρέν εναρμονίζονται σαφώς με τις μέτριες συνθέσεις. Φυσικά η μελωδία παίζει πρωταρχικό ρόλο σε όλα τα τραγούδια, αλλά δυστυχώς αυτά ακούγονται περισσότερο pop παρά aor / hard rock. Ευτυχώς που υπάρχει και ηλεκτρική κιθάρα για να θυμίζει κάτι. Χαρακτηριστικά θα αναφέρω ότι το album θα μπορούσε να είναι άνετα soundtrack ταινιών στυλ Top Gun (για όσους το θυμούνται).

Δυστυχώς, παρόλο που ο δίσκος έχει συνολική διάρκεια περίπου 49 λεπτά, δε σου «μένει» κανένα τραγούδι στο τέλος. Ίσως σε αυτό να έχει συμβάλλει και η παραγωγή, που όντας πολύ επίπεδη δε βοηθάει τις συνθέσεις. Το τελικό αποτέλεσμα μου έκανε αρνητική εντύπωση, αφού τα τρία μέλη των Balance μετά τη διάλυση τους, το 1982, δούλεψαν με μεγαθήρια της μουσικής, όπως Diana Ross, Kiss, Michael Bolton, Rod Steward, Cher, Bon Jovi, Sinead O' Connor, Aerosmith, Wasp, Meat Loaf, κάτι που θα μπορούσε να τους οδηγήσει, με τόσες εμπειρίες πλέον, να γράφουν τραγούδια με πιο πολύ τσαγανό. Την ικανότητα να σου ταρακουνήσουν την καρδιά και να σε πιάσει σύγκρυο από τη συγκίνηση την έχουν λίγοι. Οι Balance με τέτοια τραγούδια δε σου προσφέρουν κανένα συναίσθημα. Το να θες να γίνεις κάτι από το να μπορείς απέχει παρασάγγας.

Το aor / hard rock κίνημα έχει τρελή άνθηση πια. Νομίζω λοιπόν ότι κάποιοι νεκροί πρέπει να παραμένουν κάτω από το χώμα όταν δεν έχουν να προσφέρουν κάτι. Γιατί άλλωστε να είναι στην επιφάνεια; Για να μας κουράζουν τα αυτιά ή μήπως γιατί οι τσέπες τους θέλουν λίγο γέμισμα;