Bad Religion

True North

Epitaph (2013)
Από τον Nτίνο Παυλίδη, 25/01/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν μία μπάντα με τριάντα τέσσερα χρόνια επιτυχίας στο βιογραφικό της εξακολουθεί ακόμη να παίζει σαν έφηβη, τότε το μόνο που με κάνει να κατανοήσω είναι πώς η παρουσία της σε αυτόν τον πλανήτη δεν είναι τυχαία. Μιλάμε για έναν πλανήτη στα πρόθυρα της καταστροφής. Για έναν κόσμο εντελώς ξοφλημένο, νεκρό στο εσωτερικό και ετοιμοθάνατο στο εξωτερικό του. Για μία κοινωνία που τα μόνα δεκανίκια της είναι αυτοί οι λιγοστοί άνθρωποι που, είτε ατομικά είτε συλλογικά, καταφέρνουν να σε αγγίξουν, να σε συγκινήσουν, να σε προβληματίσουν, αλλά και να σε ξεσηκώσουν. Για μένα, μία πολύ σημαντική κατηγορία ανθρώπων που τα κατορθώνουν όλα αυτά μέσα από το δημιουργικό πρίσμα φυσικά, είναι οι αγαπημένες μου μπάντες, τα συγκροτήματα δηλαδή των οποίων η μουσική με συντροφεύει καθημερινά, των οποίων οι στίχοι αντικατοπτρίζουν και τις δικές μου σκέψεις, των οποίων ο λόγος γίνεται ολόδικός μου, των οποίων η παρουσία είναι αναμφισβήτητα απαραίτητη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Για να πετύχεις κάτι τέτοιο δε χρειάζεται μονάχα να πιάσεις ένα όργανο και να ουρλιάξεις -αν και αυτό είναι ένα βήμα-, αλλά να δώσεις σε αυτό που κάνεις το «κάτι παραπάνω», πείτε το ψυχή, πείτε το αφοσίωση, πείτε το όπως εσείς θέλετε.

Οι Bad Religion λοιπόν, εν έτει 2013, ξεπερνούν για τα καλά τους εαυτούς τους και δίνουν το «κάτι πολύ περισσότερο», σε σχέση με όλους αυτούς τους δίσκους που μας χάρισαν και αγαπήσαμε τα τελευταία δέκα με δεκαπέντε χρόνια. Ο νέος τους δίσκος ονομάζεται "True North" και ναι παιδιά, είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό, φέρνοντας στο μυαλό αναμνήσεις από τα μεγαλειώδη άλμπουμ των 90s. Κατ' αρχάς πριν από οποιαδήποτε ακρόαση, όταν πληροφορήθηκα για το track listing της κυκλοφορίας και είδα ότι οι διάρκειες κυμαίνονται μεταξύ του ενός λεπτού και του δίλεπτου, τότε πραγματικά ένα χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπο μου. Διότι στο "True North" η μπάντα, με πολύ απλά λόγια, αποφάσισε να παίξει τη μουσική που αγαπάει με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Ασταμάτητα, γρήγορα, χωρίς πολλές ανάσες ενδιάμεσα και πάντα με τα στοιχεία που την χαρακτηρίζουν και την έχουν καθιερώσει, όπως τα solo και τα πανέμορφα κιθαριστικά lead που φωνάζουν από μακριά «Κακή Θρησκεία», τα μελωδικά backing vocals που σε παρασύρουν και σένα να φωνάξεις, και φυσικά η φωνή του Greg Graffin, μία φωνή τόσο οικεία που σε κάνει να πιστέψεις ότι τραγουδάει ο πατέρας σου, ή τέλοσπάντων κάποιο πολύ κοντινό σου -και κάπως σοφό- πρόσωπο.

Με το που ξεκινάει το άλμπουμ και ηχεί το ομώνυμο κομμάτι αναρωτιέσαι κάθε φορά αν βρίσκεσαι στη σημερινή εποχή ή στο μακρινό 1990, ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνει μία τετράδα τραγουδιών, όπου κάθε ένα κονταροχτυπιέται με το επόμενο για το ποιό θα εντυπωθεί περισσότερο στο θυμικό σου. Με νικητή το έπος "Robin Hood In Reverse" ακολουθούν τα "Dharma And the Bomb" και "Hello Cruel World", τα οποία από τη μία είναι όμορφα κομμάτια, αλλά από την άλλη ρίχνουν κάπως τους ρυθμούς, με αποτέλεσμα να μη με πείραζε και πολύ η υποτιθέμενη απουσία τους. Εάν κάποιος μου έλεγε ότι τα γουστάρει διότι εξομαλύνουν το ταχύτατο σύνολο, τότε φυσικά και δε θα διαφωνούσα. Η σημασία βρίσκεται στην μπόρα που επανέρχεται ευθύς αμέσως, με κομμάτια όπως τα "Vanity", "My Head Is Full Of Ghosts" και "The Island" να μου υπενθυμίζουν πόσο γαμάει το punk rock και γιατί είμαι ερωτευμένος παράφορα μαζί του. Κομμάτια μαγικά, χαρακτηριστικά, που ελάχιστα έχουν να ζηλέψουν από τα μνημεία του παρελθόντος. Είναι πραγματικά απίστευτο, με όλη την σημασία της λέξεως, που οι Bad Religion κατάφεραν να ξαναγράψουν τέτοια μουσική. Ένα γιγαντιαίο μπράβο από τα βάθη της καρδιάς μας.

Δεν έχω τελειώσει ακόμα. Η μουσική των Bad Religion σίγουρα ακούγεται κάπως χαρούμενη, κάπως ανέμελη, και φαινομενικά κάπως αισιόδοξη και, δυστυχώς, πολλές φορές τα λεγόμενά τους περνούν σε δεύτερη μοίρα. Αυτό όμως είναι μέγα λάθος, διότι με μία καλύτερη ματιά στους στίχους τους, θα παρατηρήσετε με ευκολία ότι τα κομμάτια αυτά πραγματεύονται -όπως πάντα- κοινωνικό πολιτικά ζητήματα, αλλά με μεγάλη πικρία, και ταυτόχρονα τεράστιο ρεαλισμό, ειρωνία και αυτοκριτική, αποδεικνύοντας ότι οι μέρες που διανύουμε είναι πραγματικά δύσκολες. Ας αφήσουμε τουλάχιστον τους Bad Religion να είναι το soundtrack αυτών των ημερών.

  • SHARE
  • TWEET