Bad Wolves

Οι Bad Wolves με το καλησπέρα έπαιξαν όλα τα χαρτιά τους σωστά. Έσκασαν από το πουθενά με ένα κομμάτι τεραστίων διαστάσεων και μία συνοδευτική ιστορία από εκείνες δεν γίνεται να μην σου τραβήξουν την προσοχή. Το κομμάτι βέβαια δεν το έγραψαν οι ίδιοι, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Ή μάλλον, στον γενναίο νέο κόσμο, έχει σημασία από την ανάποδη. Ο κόσμος περιμένει τα πάντα στο πιάτο· στον σκληρό ήχο αυτό μόνο εύκολο δεν είναι, ακόμα και σε πιο εμπορικά παρακλάδια, όπως εκείνο που σε τούτες τις σελίδες λέμε modern hard & heavy. Όπως έχουν αποδείξει ο Manson, οι Disturbed και πολλοί ακόμα, η λύση των διασκευών δουλεύει καλά. Το "Zombie" ήρθε ως μια ακόμα υπενθύμιση.

Ο ήχος του κουιντέτου από το Los Angeles είναι βαρύς όσο και πιασάρικος. Η φωνή του Tommy Vext είναι χαρακτηριστική, η προσέγγιση απολύτως σύγχρονη, και τα ρεφραίν έτοιμα για ραδιόφωνα. Εκείνα που δεν φοβούνται τα χαμηλά κουρδίσματα και τα σκισμένα φωνητικά, τέλος πάντων. Το σουξέ των Cranberries ταίριαξε ιδανικά. Η συγκυρία του χαμού της Dolores O'Riordan έδωσε ένα γερό σπρώξιμο στον παράγοντα της νοσταλγίας, και η διαχείριση της όλης κατάστασης σε επικοινωνιακό επίπεδο δεν ξέφυγε προς άσχημα μονοπάτια. Ακόμα καλύτερα, το ντεμπούτο του σχήματος είχε στιγμές (βλ. "Officer Down", "No Masters") που στέκονταν πραγματικά αξιόλογα και έδειχναν ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα του ενός τραγουδιού/διασκευής.

Έχοντας κερδίσει την πρώτη παρτίδα, οι Αμερικάνοι θα ήταν παράλογο να αφήσουν το πόδι από το γκάζι ή να αλλάξουν απότομα κατεύθυνση. Με κεκτημένη ταχύτητα από το "Disobey", το δεύτερο πόνημα της μπάντας έχει ακριβώς ό,τι θα περίμενε κάποιος έστω κι ελάχιστα υποψιασμένος. Οι κοφτές κιθάρες βρίσκονται ακόμα στη θέση τους, μαζί με το απαραίτητο metal drumming, και την προβλέψιμα υπέρ-γυαλισμένη παραγωγή. Το μπάσιμο με τα "I'll Be There" και "No Messiah" βγάζει μάτια από χιλιόμετρα, κουβαλώντας single material που πολλοί θα ζήλευαν. Προς έκπληξη κανενός, οι μεγάλοι προβολείς παραμένουν καρφωμένοι στο μικρόφωνο, ενώ hooks πετάγονται απροειδοποίητα από παντού, με το τσιτωμένο "Killing Me Slowly" και το νικελμπακικό "Sober" να οριοθετούν τα δύο άκρα.

Το "Nation" μοιάζει με ένα τίμιο χολιγουντιανό sequel. Η βιομηχανία θα στηρίξει, το ευρύ κοινό θα ετοιμάσει το ποπ-κορν, και το όνομα των δημιουργών του θα παραμείνει στην επικαιρότητα. Οι οπαδοί θα βρουν όλα όσα περιμένουν, οι προσκείμενοι στον χώρο δύσκολα θα περάσουν άσχημα, και στη λίστα με τα απαραίτητα για περαστικούς στοιχεία υπάρχουν κάμποσα τικ. Η επιλογή του Vext και της παρέας του να αφήσουν στην άκρη τα δάνεια είναι γενναία. Μία κραυγαλέα μπαλάντα-ντουέτο και λίγο περισσότερο από το περίφημο bigger-and-better στις συνθέσεις θα έδιναν μερικούς επιπλέον πόντους στο τελικό το αποτέλεσμα. Όπως και να έχει, ο κανόνας που λέει ότι το πρωτότυπο κερδίζει δεν σπάει, ωστόσο το συνολικό πρόσημο παραμένει θετικό.