Babymetal

Όσοι είστε πραγματικά trve απομακρυνθείτε τώρα από τις οθόνες σας. Η παρακάτω κριτική απευθύνεται σε ανήλικους, σε χαβαλετζήδες άντε και στη μερίδα εκείνων των μουσικόφιλων που δεν απορρίπτουν τα πάντα επειδή δεν ταιριάζει στο image που έχουν πλάσει στο μυαλό τους για το metal και το rock γενικότερα. Χωρίς απαραίτητα να θέλω να αναλάβω το ρόλο του δικηγόρου των κοριτσόπουλων από τη μακρινή Ιαπωνία, δεν δέχομαι όμως κάθε είδους δογματισμό ή απόρριψη μόνο και μόνο από την ιδέα που μπορεί να έχουμε για κάτι χωρίς να αφιερώσουμε ούτε πέντε λεπτά να το ακούσουμε μόνοι μας και να διαμορφώσουμε τη δική μας άποψη.

Και ναι θα παραδεχτώ ότι οι Babymetal είναι μια δύσκολη και ιδιάζουσα περίπτωση. Παιδιά ενός Fox God σύμφωνα με το μάρκετινγκ του παραγωγού τους αλλά στην πραγματικότητα παράγωγα ενός γιαπωνέζικου idol (アイドル) δηλαδή ενός κατασκευασμένου γκρουπ, μιας μηχανής παραγωγής τραγουδιστών, ένα X-Factor ή ένα Pop Idol χωρίς κάμερες. Είναι μέρος της κουλτούρας τους να παράγουν συγκροτήματα και τουλάχιστον το κάνουν φανερά και συνειδητά όχι με πλύση εγκεφάλου όπως προσπαθούν να μας πασάρουν τον κάθε ατάλαντο τα εδώ ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Οι Babymetal λοιπόν είναι οι Su-Metal και η Moametal (Suzuka Nakamoto και Moa Kikuchi) και αυτό που παίζουν (και δημιούργησαν στην ουσία) είναι kawaii metal. Δηλαδή cute metal στα αγγλικά και ελληνιστί, γλυκανάλατες ποπ μελωδίες διανθισμένες με metal. J-pop μελωδίες, σκληρό metal και Γιαπωνέζικη αισθητική. Σκεφτείτε Hello Kitty να ακούει Slayer.

Αν δεν έχετε ιδέα σε τί αναφέρομαι τότε το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι ότι και ο υπόλοιπος κόσμος, όταν το 2014 έσκασε στα αυτιά μας το single "Gimme Chocolate!!" από το ντεμπούτο δίσκο τους "Babymetal". Ήταν κάτι πρωτοποριακό, πρωτόγνωρο και το ντεμπούτο τους έκανε πάταγο και δημιούργησε αρκετούς θαυμαστές, πολλές συναυλίες σε όλο το κόσμο και γενικά οι Babymetal έδειξαν ότι πίσω από τις γλυκές φατσούλες που κουνιούνται και τραγουδούν τόσο γλυκά ενώ από πίσω μεταλλάδες Γιαπωνέζοι σκίζουν κιθάρες και τσακίζουν τα ντραμς σαν να μην υπάρχει αύριο, υπάρχει μια καλοκουρδισμένη μηχανή marketing. Και αν το πρώτο άλμπουμ είχε όλα εκείνα τα στοιχεία της έκπληξης, της καινοτομίας, της φρεσκάδας που έστω σου κινούσαν τη περιέργεια, το δεύτερο "Metal Resistance" μάλλον έδειξε πως ότι είχαν να πούν οι Babymetal το είπανε στο ντεμπούτο και ας το λήξουν εδώ να μην διασυρθούν.

Και όμως το "Metal Galaxy" είναι μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη και είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ με δυνατές φρέσκιες ιδέες. Οι Babymetal κατάφεραν να φτιάξουν το magnus opus του kawaii metal και φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι αν σιχαίνεσαι αυτή τη μουσική ξαφνικά θα σε κάνουν να το αγαπήσεις αλλά αντικειμενικά αυτόν που κάνουν είναι κάτι μοναδικό, έχει την πλάκα του και προσωπικά μου αφήνει μια θετική επίγευση. Ο βραβευμένος με grammy κιθαρίστας Tak Matsumoto συνεισφέρει στο Dragonforce-μπολιασμένο "DA DA DANCE", έχουμε το ινδικό "Shanti Shanti Shanti", ένα folk "Oh! MAJINAI" με τον Joakim Brodén (Sabaton) στην ίσως πιο γελοία-διασκεδαστική στιγμή του δίσκου και γενικά μουσικά είναι ένα πολύπλευρο άλμπουμ με έμφαση στο J-Pop αλλά υπάρχουν και ‘σκληρές’ στιγμές ("Distortion", "Kagerou") σε ένα άλμπουμ που μπορεί να το ρίξεις στην πυρά μόνο και μόνο αυτού που αντιπροσωπεύει αλλά πώς να το κάνουμε αν το βάλεις να παίζει δεν θα πατήσεις skip ούτε μια φορά είτε από περιέργεια είτε επειδή γουστάρεις. Κρίμα που το "BxMxC" της γιαπωνέζικης έκδοσης δεν έφτασε στη διεθνή έκδοση γιατί μπορεί να είναι και το καλύτερο κομμάτι που έβγαλαν ποτέ.

Προτείνω να αφήσετε ότι προκαταλήψεις και ιδεοληψίες έχετε για τις Babymetal και να δώσετε μια ευκαιρία σε ένα νέο είδος που ανατέλλει στον μουσικό ορίζοντα και που πάω στοίχημα θα βρεί πολλούς μιμητές. Είναι χαζοχαρούμενο; Χωρίς αμφιβολία Αλλά «διάολε, διάολε είναι πολύ διασκεδαστική η μουσική τους» που θα έλεγε και ο Kabamaru Igano.