Baby Woodrose

Περισσότερο ως σεβάσμιος γέροντας μοιάζει πλέον ο Lorenzo για όποιον δεν τον ξέρει, παρά με τον ενσαρκωτή της σύγχρονης ευρωπαϊκής αναβίωσης του garage και της ψυχεδέλειας. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει τίποτα σε ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική του που μένει πεισματάρικα νεανική. 

Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι οι Baby Woodrose έχουν πλέον καταχωρημένο δικό τους ήχο που δεν αλλάζει από δίσκο σε δίσκο και δεν θα θέλαμε κιόλας. Από τα με echo φωνητικά του Lorenzo μέχρι τo πανταχού παρόν fuzz, τις γκαραζιάρικες κιθάρες με τα ψυχεδελικά solo και το ακουστικό υπόβαθρο, τις πιασάρικες μελωδίες στα ρεφρέν ή τις γέφυρες που έρχονται σε αντίθεση με τις φράσεις που ρυθμικά εκστομίζονται στα τραγούδια, θα ήταν αδύνατον να ακούσεις ένα τραγούδι των Baby Woodrose και να μην το αναγνωρίσεις αμέσως για δικό τους. Κι αν μπορείς να τους κατηγορήσεις για επανάληψη, σίγουρα δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις ότι έχουν βγάλει ποτέ κακό δίσκο.

Αν, όμως, βάλουμε το "Freedom" στον μεγάλο κουβά των καλών δίσκων των Δανών δεν θα πούμε μεν ψέματα, αλλά θα πούμε μισή αλήθεια αφού θα του στερήσουμε την προσωπικότητα του όπως αυτή εκφράζεται από μία σειρά καταπληκτικών τραγουδιών. Ειδικά η αρχή είναι χαοτικά καλή αφού δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις από το ένα τραγούδι πριν σε χτυπήσει στο μυαλό το επόμενο. Η απαραίτητη διακοπή έρχεται στη μέση του δίσκου με το "Peace" αρχικά να ρίχνει τους τόνους και το "Freedom" να έχει μία πιο τελετουργική χροιά. Το δεύτερο μάλιστα αποτελεί μία ελεύθερη διασκευή του τραγουδιού που έπαιξε ο Richie Havens στο Woodstock και το οποίο με τη σειρά του ήταν μία ελεύθερη διασκευή του παραδοσιακού "Motherless Child". Παρότι στη συνέχεια ο δίσκος κλείνει με το κέφι με το οποίο άνοιξε, είναι σαφές ότι οι καλύτερες στιγμές είχαν μαζευτεί στην αρχή όσο κι αν το τίγκα ψυχεδελικό "Termination" αποτελεί το jam που μας προσφέρει το πολυπόθητo τριπάρισμα που όλος ο δίσκος υπονοούσε.

Ξεκινώντας με έμπνευση το ομότιτλο τραγούδι, ο Lorenzo έγραψε σύγχρονα slave songs όπως λέει ο ίδιος, τραγούδια με θέμα τη διανοητική σκλαβιά, τον έλεγχο του μυαλού και την πλύση εγκεφάλου, θέματα που έτσι κι αλλιώς τον απασχολούν από την αρχή της καριέρας του. Προσθέτει στο σύνολο το γεγονός ότι οι στίχοι του ξεφεύγουν από τα τετριμμένα για το είδος αντικείμενα του έρωτα ή του αυτοαναφορικού rock 'n' roll.

Επιστρέφοντας στην εισαγωγική διαπίστωση, γέροντας σίγουρα δεν είναι, αλλά σεβάσμια μορφή είναι σαφέστατα ο Lorenzo. Πιστός στις μουσικές του (και όχι μόνο) Αρχές δεν μας απογοητεύει ποτέ και το "Freedom" είναι μία ακόμα επιβεβαίωση και μία απαραίτητη προσθήκη για τους θιασώτες μίας σκηνής που σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος επαναπροσδιόρισε.