BLML

Panopticon

Urban Sounds (2015)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 04/03/2015
Η δεύτερη ζωή των Blackmail συνεχίζεται με απολαυστικά τραγούδια αν και με απροσδιόριστο προσανατολισμό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η επαναφορά των Blackmail το 2012 ως το δεύτερο (και όχι δευτερεύον) σχήμα του Γιώργου Καρανικόλα υπό τη συντόμευση BLML πέρα από την αλλαγή στο όνομα επέφερε και μία αλλαγή στον ήχο όπως τη βιώσαμε στο πολύ καλό "The Gift" και την επιβεβαιώνουμε και φέτος με το "Panopticon".

Τα post punk στοιχεία, οι shoegaze με ψυχεδελικές διαθέσεις στιγμές και κυρίως η κιθαριστική ένταση της πρώτης ζωής τους ξεπηδούν και στο σήμερα  αλλά πολύ πιο συγκρατημένα. Σαν κυρίαρχη επιδίωξη έχουν πλέον αντικατασταθεί από μία πολύ πιο ιδιαίτερη προσοχή στη σύνθεση, την ενορχήστρωση και αν θέλετε και τον ρυθμό που έρχεται διαρκώς στο προσκήνιο. Και ποια καλύτερη απόδειξη για αυτό από τo ομώνυμο δίλεπτο instrumental που ενσωματώνει όλα αυτά τα στοιχεία. Ή ακόμα καλύτερα το "TM Mantra" που είναι και ένα από τα κορυφαία τραγούδια του δίσκου. Ακουστικές κιθάρες, βιόλα στο φόντο, ένα ρεφρέν για να το τραγουδάς αρκετά αφού το τραγούδι έχει τελειώσει, συμπληρωματικά γυναικεία φωνητικά... Οι Blackmail έχουν μαλακώσει αλλά αυτό, εκ του αποτελέσματος, δεν είναι καθόλου κακό.

Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι τόσο καλό που επαναλαμβάνεται στο CD σε μία ελαφρώς διαφορετική ενορχήστρωση και υπό τον τίτλο "Mula Mantra". Και κάπου εδώ πρέπει να εξηγήσουμε ότι το "Panopticon" κυκλοφορεί (μέχρι να δημοσιευτούν αυτές οι γραμμές ίσως θα πρέπει να πούμε «κυκλοφορούσε») σε μία συλλεκτική έκδοση περιορισμένων τεμαχίων με ένα βινύλιο εννέα τραγουδιών και ένα CD δώδεκα εκ των οποίων τα τρία διαφορετικές εκτελέσεις άλλων τραγουδιών.

Αλλού στο δίσκο οι BLML αγγίζουν τη μέση περίοδο των Porcupine Tree (!) ή αν θέλετε τις κοινές '80s επιρροές του Steven Wilson και του Γιώργου Καρανικόλα, όπως στα πολύ όμορφα ατμοσφαιρικά "Summerland" και "Arizona", αλλού ροκάρουν με τις πιο βασικές αρχές του rock 'n' roll όπως στο "Burning Satellite" και το "Small Town Troopers", που ευνοούμενο από τα βραχνά φωνητικά μέχρι και Motorhead μπορεί να θυμίσει.

Και εδώ μόνο μπορεί να μπει ένας αστερίσκος στην ποιότητα του "Panopticon". Γενικά με ό,τι καταπιάνονται το κάνουν καλά, η ηχητική ομοιογένεια των τραγουδιών είναι δεδομένη, όχι όμως και η κοινή φιλοσοφία τους, εκεί όπου το "Panopticon" φαίνεται να χάνει σε σχέση με το πιο σαφώς προσανατολισμένο "The Gift". Το άκουσμα από το βινύλιο η αλήθεια είναι ότι κάνει την ακρόαση σαφέστατα πιο συμπαγή και αυτή εξάλλου θα πρέπει να θεωρείται η «κανονική» κυκλοφορία και πάλι όμως κάτι τελικά κάνει τα τραγούδια περισσότερο απολαυστικά μεμονωμένα ή ανά ζευγάρια και τριάδες παρά στο σύνολο του δίσκου. Απολαυστικά nonetheless.
  • SHARE
  • TWEET