Awolnation

Angel Miners & The Lightning Riders

Better Noise Music / Rockarolla (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 27/05/2020
​Στο τέταρτο άλμπουμ ο Aaron Bruno επιχειρεί να πείσει περισσότερο από τον φλύαρο προκάτοχό του "Here Come The Runts"
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

530 εκατομμύρια ακροάσεις μόνο στο Spotify. Ασύλληπτο νούμερο για ένα τραγούδι ενός καλλιτέχνη που οτιδήποτε άλλο έχει κυκλοφορήσει μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε φανερώνοντας ξανά αυτόν που όλοι γνωρίζουμε ότι ποσότητα και ποιότητα σπάνια συσχετίζονται. Προσωπικά απορώ γιατί αλλά μια ακρόαση του "Sail" του 2011 και θα πείτε και εσείς ‘α κάπου το έχω ακούσει!’. Ο Aaron Bruno -ιθύνων νους- των Awolnation προσπαθεί έκτοτε να μας πείσει ότι σαν καλλιτέχνης και σαν μπάντα έχουν παραπάνω να πουν, ότι η αστρονομική επιτυχία που γνώρισε το 2011 είναι δικαιολογημένη και πως αξίζει μια υψηλή θέση στο πάνθεον των electronic indie rock charts, πχ σαν τον Tame Impala με τον οποίο θα έλεγα έχει χτυπητές ομοιότητες ως προς το στυλ μουσικής και γενικότερο attitude αλλά ο Tame είναι σε κορυφές μάλλον απάτητες για τον Aaron.

Τέταρτο album λοιπόν και επιχειρεί να πείσει περισσότερο από τον φλύαρο προκάτοχό του "Here Come The Runts" Φωνάζοντας με το πρώτο κιόλας κομμάτι "The Best" ότι ο Aaron θέλει να είναι ο καλύτερος. Ωραίο, αεράτο και καλοκαιρινό μπορώ να το φανταστώ να παίζει σε ραδιόφωνα, beach bar και γυμναστήρια. Στα χνάρια του "Sail" και το avant-garde "Slam (Angel Miners)" με στίχους "Me and my angel we can do the twist" που μου θύμισαν ταινία μιούζικαλ των 60s και προσπαθεί -ματαίως- να ακουστεί σοβαρότερος από όσο είναι, κάτι που φαίνεται και στο χαλαρά διασκεδαστικό και χορευτικό "Mayday!!! Fiesta Fever" το οποίο όμως χαρακτηρίζεται και αυτό από το πρόβλημα που εν τέλει διέπει ολόκληρο το album. Ξεκινά με υποσχέσεις, λες ωραία θα γουστάρουμε και μετά μπερδεύεται, αναμιγνύει πράγματα και ήχους και καταντά ένας αχταρμάς που στο τέλος χάνονται και τα όποια θετικά συναισθήματα αρχικά δημιουργούνται. Το πιό καλό κομμάτι είναι μάλλον και αυτό που ευελπιστούσε να είναι το album, "Radical", ρηξικέλευθο. Εδώ δεν προσπαθεί να δείξει κάτι άλλο, είναι αυθεντικό, απλό και όμορφο και μάλλον σε τέτοια μονοπάτια θα έπρεπε να κινείται, μαζί ίσως και με τη συνεργασία με τον Rivers Cuomo των λατρεμένων Weezer στο "Pacific Coast Highway in the Movies", μια Καλιφορνέζικη μπαλάντα κάτι σαν μοντέρνοι Beach Boys που ίσως κάνει περισσότερο κλικ σε Αμερικάνικο κοινό αλλά ωστόσο παραμένει από τα highlights του album το οποίο όσο ‘confused’ αναφωνεί πως είναι ο Cuomo στο τραγούδι που αναφέραμε άλλο τόσο είμαστε και εμείς με τα δύο τελευταία τραγούδια "Half Italian" και "I’m A Wreck" όπου ίσως σε κάποια στιγμή αυτογνωσίας μας τραγουδά "I am in my head [...] Fake motherfucker" καθώς το φινάλε μετατρέπεται σε ένα σχεδόν heavy metal κρεσέντο.

Οχι να μην είμαστε τόσο αυστηροί με τον Bruno. To "Angel Miners & The Lightning Riders" είναι σαφώς ανώτερο από τον προκάτοχό του και σίγουρα έχει τις θετικές στιγμές του. Παραμένει ωστόσο δέσμιο μιας μετριότητας από την οποία μάλλον δυσκολεύεται να ξεφύγει ο καλλιτέχνης αποτέλεσμα μάλλον ότι προσπαθεί πολύ να αποδείξει κάτι που μόνο ο ίδιος ξέρει, χάνοντας έτσι ενέργεια από την ουσία που είναι η μουσική η ίδια.

  • SHARE
  • TWEET