Avatarium

The Fire I Long For

Nuclear Blast (2019)
Από τον Σπύρο Κούκα, 08/11/2019
Το μερικό πισωγύρισμα στις πιο doom μέρες του ντεμπούτου τους δεν φέρνει απαραίτητα την άνοιξη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πιστοί στο ανά δυο-τρία χρόνια δισκογραφικό ραντεβού με το κοινό τους, οι Avatarium του Marcus Jidell και της Jennie Ann Smith επιστρέφουν με την τέταρτη κατά σειρά κυκλοφορία τους. Απόντος πλέον του ιδρυτή του project, Leif Edling (ο οποίος, βέβαια, έχει συμβάλλει συνθετικά σε τρία τραγούδια και του νέου δίσκου), η μπάντα περνάει κι επίσημα πλέον σε μια νέα εποχή, στην οποία mainman πρέπει να θεωρείται ο πολυπράγμων Σουηδός κιθαρίστας και παραγωγός Marcus Jidell, γεγονός που έμοιαζε πως θα συμβεί αργά ή γρήγορα και από τα όσα αποκάλυπτε η (προ διετίας) τελευταία κουβέντα που είχαμε μαζί του.

Έτσι κι αλλιώς, πάντως, με τους Candlemass ενεργούς και σε απαρτία και πάλι (με τον Edling να ξεπερνά τα σοβαρά θέματα υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια και τον Johan Langquist να έχει επιστρέψει πίσω από το μικρόφωνο της μπάντας) και τους The Doomsday Kingdom να γεμίζουν τα κενά του προγράμματος του θρυλικού μπασίστα, οι Avatarium έμοιαζαν σαν μια περιττή πολυτέλεια, η οποία μάλλον θα παραφόρτωνε το έτσι κι αλλιώς βεβαρημένο χρονοδιάγραμμα του, παρά θα μπορούσε να δράσει ελεύθερα και δημιουργικά μέσα σε εκείνη full-time.

Το εντυπωσιακό, βέβαια, είναι πως σε αυτό τους το τέταρτο άλμπουμ, οι Avatarium επιχειρούν μια μικρή επιστροφή στα όσα έκαναν το ντεμπούτο τους να θεωρείται μέχρι και σήμερα το κορυφαίο τους δημιούργημα, με την ενίσχυση του doom χαρακτήρα των συνθέσεων και τη riff-οκεντρική τους δομή να είναι γεγονότα διακριτά από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις. Εντυπωσιακό διότι θα περίμενε κανείς να απομακρυνθούν ακόμη περισσότερο από τον doom ήχο, τώρα που η παρουσία του Leif Edling δεν δεσπόζει εντός της μπάντας, τη στιγμή που μάλλον συμβαίνει το αντίθετο, με τα όσα νέα στοιχεία παρουσιάστηκαν στα "The Girl With The Raven Mask" και "Hurricanes And Halos" είτε να υποχωρούν, είτε να μπλέκονται με επιτυχία και να εναλλάσονται με τα περισσότερο doom μοτίβα.

Στα επιμέρους ζητήματα που με προβλημάτισαν κατά την ακρόαση του δίσκου, η παραγωγή και μίξη του φαντάζει προβληματική στα αυτιά μου, ειδικά σε ό,τι αφορά τον ήχο την κιθάρα και το «βάθος» των τυμπάνων. Με τον Markus Jidell να αναλαμβάνει και πάλι τους συγκεκριμένους τομείς, ωστόσο, δεν είναι εύκολο να κρίνω ξεκάθαρα αν αυτός ήταν ο επιδιωκόμενος ήχος που ήθελε να πετύχει και κατά πόσο όντως κατάφερε αυτό που είχε κατά νου, μα, δεδομένα, ειδικά ο distorted ήχος της κιθάρας προβληματίζει, ειδικά σε ακροάσεις του δίσκου με ακουστικά.

Το δεύτερο και σημαντικότερο θέμα βρίσκεται στις πηγές έμπνευσης (και) των νέων συνθέσεων, ένας τομέας που είχε αρχίσει να δημιουργεί εντονότερα ερωτήματα ήδη απο την προηγούμενη δισκογραφική προσπάθεια της μπάντας. Τί να το κάνω αν, για παράδειγμα, το "Great Beyond" είναι μια πολύ όμορφη σύνθεση που βασίζεται στην αιθέρια ερμηνεία της Jennie Ann Smith, όταν «δανείζεται» ξεκάθαρα το main riff από το "Kashmir". Το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι απλώς ένα από τα αρκετά μέσα και στο νέο δίσκο, η ουσία του οποίου προβληματίζει όχι σχετικά με τις εκλεκτές επιρροές της μπάντας, αλλά για την «ανάγκη»(;) της να τις αποκαλύπτει όσο πιο εμφανώς γίνεται, κάτι που κρίνεται επιλήψιμο όταν συμβαίνει τόσο έντονα για δεύτερο σερί δίσκο.

Το έχω αναφέρει και παλαιότερα και θα το ξαναπώ, δίσκος που φέρει την υπογραφή του Leif Edling (έστω και τμηματικά) δύσκολα δεν θα παρουσιάζει ενδιαφέρον και το "The Fire I Long For" επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη δεκαετία ύπαρξης των Avatarium «κλείνει» μάλλον περίεργα, με τον «απογαλακτισμό» τους από την παρουσία του θρυλικού μπασίστα και με έναν δίσκο που για όσο διαρκεί τον απολαμβάνεις, μα όταν ολοκληρώνεται καταλήγεις να τον κατατάξεις ως μάλλον τον λιγότερο καλό από τους τέσσερις της μέχρι τώρα πορείας τους.

  • SHARE
  • TWEET