Avantasia

Ο Tobbias Sammet δούλεψε πολύ για να παίζει από τη θέση του ισχυρού πλέον. Έχει πάρει εδώ και χρόνια τα σκήπτρα του Ευρωπαϊκού, μελωδικού metal στα χέρια του και παρόλο που με τους Edguy έχει δείξει εγκλωβισμένος, υπάρχει το πάντα μεγαλόπνοο project των Avantasia να τον επαναφέρει σε υψηλά επίπεδα που του αρμόζουν.

Συνοπτικά, για όσους μπορεί να μη γνωρίζουν, οι Avantasia είναι το project μέσω του οποίου ο Toby δημιουργεί metal όπερες, γράφοντας ιστορίες φαντασίας και προσκαλεί διάσημους τραγουδιστές να αποδώσουν τους ρόλους των επιμέρους πρωταγωνιστών. Μέσα από τις εν λόγω δουλειές κατάφερε να «αναστήσει» μουσικά τον μεγάλο του ήρωα Michael Kiske, ο οποίος με τη σειρά του δεν έχει απουσιάσει από κανένα άλμπουμ των Avantasia, ενώ μια πλειάδα μεγάλων ονομάτων έχει συμμετάσχει σε κάποιο ή κάποια από τα προηγούμενα πέντε άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει.

Το νέο άλμπουμ, "The Mystery Of Time", σηματοδοτεί τον τρίτο κύκλο ζωής της μπάντας, τουλάχιστον στιχουργικά. Ο πρώτος περιλαμβάνει τα δύο πρώτα "Metal Opera", ο δεύτερος την τριλογία των "The Scarecrow", "Angel Of Babylon" και "The Wicked Symphony", ενώ τώρα ο Tobbias ένα ολόφρεσκο concept που και μόνο από το εξώφυλλο αντιλαμβάνεται κανείς πως πρόκειται για «παραμυθένια» ιστορία, με πολλές αλληγορικές αναφορές στη ζωή του Sammet, όπως συχνά συνηθίζει να κάνει. Δεν έχει σημασία να αναλωθούμε στην ιστορία, μιας και αυτή αφορά περισσότερο όσους σκοπεύουν  προμηθευτούν την πλούσια έκδοση που θα κυκλοφορήσει, θέλοντας να απολαύσουν μια πιο ολοκληρωμένη ακρόαση της μουσικής που περιέχει το άλμπουμ.

Στο καθαρά μουσικό περιεχόμενο, το στήσιμο θυμίζει αρκετά το "Scarecrow", με ιδιαίτερα πιο έντονο το ορχηστρικό στοιχείο, καθώς για πρώτη φορά ο Sammet επιστράτευσε μια κανονικότατη ορχήστρα να υποστηρίξει το έργο του (την German Film Orchestra Babelsberg). Οι συνθέσεις ισορροπούν μεταξύ mid tempo στιγμών, πιο γρήγορων power metal συνθέσεων και μπαλάντων, κάτι που ήταν αναμενόμενο σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν είναι πρόβλημα το ότι η μουσική προσέγγιση του άλμπουμ ακούγεται προβλέψιμη, παρά το ότι δεν ακούγεται αρκούντως εμπνευσμένη.

Από τους καλεσμένους που είχαν ανακοινωθεί, είχα κιόλας την αίσθηση πως αυτή τη φορά ο δίσκος έχει να κάνει περισσότερο με την νοσταλγία του δημιουργού του, παρά με οτιδήποτε άλλο. Ποιός αμφισβητεί την αξία τραγουδιστών όπως οι Biff Byford (Saxon), Joe Lynn Turner (Deep Purple, Rainbow), Ronnie Atkins (Pretty Maids) και Eric Martin (Mr.Big); Κανείς. Αλλά, εν έτει 2013 ποιός από αυτούς πραγματικά παίζει σε πρωταγωνιστικό επίπεδο; Ίσως μόνο ο Biff και γι' αυτό ξεχωρίζει σε σχέση με τους υπόλοιπους. Επίσης, από ένα σημείο και μετά καταλήγουν τετριμμένες σε ένα βαθμό οι συμμετοχές των Kiske και Catley, αλλά ας πούμε πως είναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν.

Κάπως ενδιαφέρουσες μπορούν να χαρακτηριστούν οι δεκάλεπτες συνθέσεις, όπως το "Savior In The Clockwork" και ειδικά το (τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ) "The Great Mystery" που έχει αρκετό πιάνο και εντυπωσιακή ενορχήστρωση, θυμίζοντας κάτι μεταξύ Meat Loaf και Trans-Siberian Orchestra. Στο δια ταύτα, όμως, κανένα δεν ακουμπάει καν το μεγαλείο του ομώνυμου από το "The Scarecrow", φερ' ειπείν. Τα πομπώδη, mid tempo "Spectres" και "Black Orchid" είναι συμπαθητικά, αλλά ως εκεί, με την παρουσία του Biff στο δεύτερο να δίνει κάτι παραπάνω, ενώ οι Kiske (Χ2) και Atkins αναλαμβάνουν κυρίως ρόλο στα πιο δυναμικά κομμάτια, σε ένα ύφος συνθέσεων που ο Sammet τα έχει καταφέρει πολύ καλύτερα στο παρελθόν. Το μελωδικό ντουέτο με την Cloudy Yang στο "Sleepwalking" είναι τελείως αδιάφορο, ενώ ο έμπειρος Martin είναι σαφώς πιο συμπαθητικός στην μπαλάντα του "What's Left Of Me". Ο Turner περνάει μάλλον απαρατήρητος, ενώ θετική πινελιά αποτελεί το πέρασμα του Arjen Lucassen στο σόλο του "The Watchmaker's Dream".

Αυτή τη φορά ο Rusell Gilbrook (Uriah Heep) έχει αναλάβει όλα τα τύμπανα στο άλμπουμ, ενώ συμμετέχει και ο γυρολόγος Bruce Kulick, συμπληρώνοντας τους «μόνιμους» Sascha Paeth και Miro, σε κιθάρα και πλήκτρα αντίστοιχα, τους κύριους υπεύθυνους δηλαδή για τον ήχο των Avantasia κι όχι μόνο. Η ποιότητα είναι εκεί και παρά τις αδυναμίες του, το "The Mystery Of Time" καταφέρνει και πάλι να ακούγεται πιο ενδιαφέρον από τις τελευταίες δουλειές των Edguy, αλλά αυτό δεν το αποτρέπει από το να αποτελεί την πιο αδύναμη δουλειά του project ως σήμερα...

Ας ελπίσουμε πως το "Mystery Of Time" θα αποτελέσει μόνο μια μέτρια παρένθεση και όχι το ξεκίνημα ενός παρατεταμένου συνθετικού ντεφορμαρίσματος, αντίστοιχου με αυτό των Edguy.