Autopsy

Ήμουνα πολύ πιτσιρικάς για να θυμάμαι ακριβώς την ημερομηνία, αλλά θα την κάνω την ιστορική αναδρομή μου. Ένας από αυτούς τους ευλογημένους ανθρώπους που με μύησαν σε αυτή τη μουσική είχε τη φαεινή ιδέα να μου γράψει μια κασέτα επιλογών, που αυτή τη φορά δε θα είχε τραγούδια των Slayer και των Sodom, αλλά θα περιελάμβανε, σύμφωνα με τη γνώμη του, κάποια από τα σημαντικότερα death metal συγκροτήματα. Μέσα σε αυτά ήταν και ο Autopsy με το τραγούδι "Gasping For Air". Η εισαγωγή του, ο τρόπος που μπαίνουν τα φωνητικά, τα lead του σημεία, τα πάντα εν ολίγοις, μου ήταν αρκετά για να αγοράσω σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα τόσο το "Severed Survival", όσο και το "Mental Funeral". Το σοκ ήταν σοβαρό και κυρίως μόνιμο. Δύο άλμπουμ, τα οποία ακόμα και σήμερα θεωρώ αξεπέραστα μνημεία του death metal, πιστεύοντας ότι εσωκλείουν ιδανικά την ατμόσφαιρα αυτού.

Προφανώς και δεν είμαι ο μόνος που αναγνωρίζει την αξία των Autopsy και την προσφορά τους στον ακραίο ήχο, για αυτό και η προσμονή για το νέο τους άλμπουμ ήταν μεγάλη. Το περσινό "The Tomb Within" EP ήταν κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικό και τραγούδια όπως το "My Corpse Shall Rise" κόλλησαν στο στερεοφωνικό μου. Έτσι φτάσαμε στο 2011 και αφού μεσολάβησαν δεκαπέντε και βάλε χρόνια, οι Autopsy κυκλοφορούν το πέμπτο τους full length με τίτλο "Macabre Eternal".

Καλοί οι νεωτερισμοί, ακόμα καλύτεροι οι πειραματισμοί, αλλά να μην ξεχνάμε τα βασικά. Και το "Macabre Eternal" τα έχει. Σάπιο, αποκρουστικό και βασανιστικό, όπως κάθε death metal κυκλοφορία οφείλει να είναι, πολύ περισσότερο αν είναι των Autopsy. Η βαριά, αποπνικτική ατμόσφαιρα πλανάται απειλητικά πάνω από κάθε σύνθεση, κτισμένη με απλά και όμως τόσο δυσεύρετα υλικά. Πότε βαρύθυμα, πότε speedάτα riff, πρωτόγονα τύμπανα, φωνητικά του Reifert που δεν έχουν ανάγκη από ηλεκτρονική επεξεργασία για να ακουστούν brutal, στοιχειωτικά leads και γενικά ό,τι αγαπάμε στους Autopsy δηλώνει βροντερά το «παρών». Το death metal και το doom κυρίως και πολύ λιγότερο τα punkίζοντα θέματα ανταγωνίζονται ποιο θα βγει νικητής, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από μια εντελώς αρμονική συνύπαρξη. Η τραχύτητα και η ένταση συνεργάζονται  με τα ογκώδη mid tempo ή και τα αργόσυρτα περάσματα και τα απλά μεν, καλοβαλμένα δε, riff υπενθυμίζουν ότι δεν είναι μονόδρομος να αποτελούνται από 500 νότες το καθένα για να επιτευχθεί η απαιτούμενη λασπώδης ατμόσφαιρα. Αυτά είναι τα θετικά, τα οποία προφανώς και δεν είναι λίγα. Το αρνητικό της υπόθεσης είναι η παραγωγή. Δεν είναι κακή, δε μπορεί όμως να χαρακτηριστεί και επιτυχημένη. Κάπως ξερή, απρόσωπη, δε βοηθάει τους Autopsy να ακουστούν «πηγαδίσιοι» ως οφείλουν, κάτι που προσωπικά με χάλασε αρκετά.

Το "Sadistic Gratification", το οποίο ξεπερνάει τα 11 λεπτά (η διάρκεια όλου του δίσκου είναι πάνω από μία ώρα!), λογικό ήταν να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του και η αλήθεια είναι ότι είναι εξαιρετικό τραγούδι. Το "Hand Of Darkness", το "Dirty Gore Whore", το οποίο απογειώνεται από τη μέση και μετά, το "Deliver Me From Sanity", το "Spill My Blood" είναι πολύ καλά τραγούδια και συνάδουν στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ποιοτικότατο άλμπουμ. Μπορεί η σύγκριση με τα μνημεία του παρελθόντος να το φέρνει σε δυσμενή θέση, αλλά αυτό δεν αποτελεί το σωστό μέτρο για να βγουν συμπεράσματα. Αν βάλουμε το "Macabre Eternal" να σταθεί δίπλα στις κυκλοφορίες του σήμερα στο death metal, τότε η θέση που θα καταλάβει θα είναι περίοπτη. Δώστε του την προσοχή σας, όχι χάριν νοσταλγίας, αλλά αντικειμενικής αξίας.