Atlantean Kodex

Δισκογραφική επιστροφή για μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες των λάτρεων του κραταιού επικού στοιχείου στο heavy metal. Καταρχάς, πριν προχωρήσουμε στα της μουσικής, οφείλουμε να τους βγάλουμε την ...περικεφαλαία για το δεύτερο σερί απίστευτο εξώφυλλο. Για την πρώτη τους δουλειά, "The Golden Bough", είχαν χρησιμοποιήσει τον πανέμορφο πίνακα "The Isle Of The Dead" του Ελβετού ζωγράφου του ρεύματος του συμβολισμού, Arnold Böcklin (1827-1901). Για το φετινό τους άλμπουμ, επέλεξαν τον μεγαλειωδώς μελαγχολικό πίνακα "Monk By The Sea" του πιο σημαντικού Γερμανού ζωγράφου του κινήματος του ρομαντισμού, Caspar David Friedrich (1774-1840). Αυτά, θα πει κανείς, είναι ανούσιες πληροφορίες καθότι δεν αφορούν το κυρίως πιάτο, ωστόσο είναι άξιες αναφοράς, αφού το ίδιο το συγκρότημα είναι που δίνει βαρύτητα σε αυτές τις λεπτομέρειες. Οι Atlantean Kodex επιλέγουν προσεκτικά τα artwork τους -όπως επίσης και τις μουσικές τους- για να βγάζουν προς τα έξω μια πληθωρική ατμόσφαιρα ηρωισμού, νοσταλγίας, σκοταδιού και όλων των λοιπών συστατικών που ορίζουν οι διδαχές του διπόλου Manowar-Bathory.

Ο τίτλος του δίσκου είναι για ακόμη μια φορά παρμένος από τίτλο βιβλίου και υπάρχει άμεσος δεσμός με τον τίτλο του ντεμπούτου: Το "The Golden Bough" αποτελεί μια άκρως επιδραστική, επιστημονική, συγκριτική μελέτη μυθολογίας-θρησκείας-ιστορίας του Sir James George Frazer (1854–1941). Από την ιδέα του ετοιμοθάνατου Βασιλιά-Θεού που υπήρχε εκεί, εμπνεύστηκε ο Robert von Ranke Graves (1895-1985), θέτοντας την αναλογία με τον ποιητή που υποφέρει για τη Θεά-Μούσα, στη δική του μελέτη για την ποίηση, τις τελετουργίες και τη θρησκεία στο βιβλίο του, "The White Goddess". Λαμβάνοντας αυτά υπόψιν, οι στίχοι των Atlantean Kodex, που μπορεί με μια γρήγορη ματιά να μοιάζουν με πεπλεγμένες αναφορές μυθολογικών και αποκρυφιστικών ονομάτων και ιστοριών, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Βέβαια, είναι γεγονός ότι δεν δύναται να βγάλει κανείς νόημα από τους στίχους αυτούς καθεαυτούς. Ούτε μπορεί κανείς να γνωρίζει αν όντως κρύβονται σαφώς δομημένες ιδέες πίσω από αυτούς ή πρόκειται απλά για σκόρπιες αναφορές που απλά εξυπηρετούν τα κλισέ του είδους. Φαντάζομαι, ως συνήθως, είναι ένα συμπέρασμα που ο κάθε ακροατής θα βγάλει εκ των υστέρων, αναλόγως αν βλέπει θετικά ή αρνητικά αυτό που έχει να προσφέρει το συγκρότημα.

Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύτηκα για κάποιες εβδομάδες σχετικά με τον εν λόγω δίσκο. Τους Atlantean Kodex τους αγαπήσαμε ήδη από το πρώτο τους EP, "The Pnakotic Demos". Όσο και να προσπαθώ συνειδητά να αποφεύγω το λάκκο του πρωτοδισκάκια, έχω την εντύπωση ότι, αν βάλεις στην άκρη την παραγωγή, ήταν ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει ποτέ, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είχε καμία μέτρια στιγμή. Βέβαια, είναι αδικία να συγκρίνεις ένα EP τεσσάρων κομματιών με ένα δίσκο οχτώ-εννιά κομματιών. Δεν είναι ότι δεν είχε το "The Golden Bough" τις κομματάρες του μέσα. Το "Pilgrim" μόνο του μπορούσε να σταθεί σε συλλογή με τα καλύτερα τέκνα των Manowar. Και οι πιο doom επικές στιγμές τους μας έκαναν πάντα να ξεθάβουμε τους θρήνους των Solstice. Αλλά σαν σύνολο, έχαναν κάποιους πόντους για τους εξής δύο λόγους: Πρώτον, οι Atlantean Kodex, στη μανία τους να ακουστούν όσο πιο λυρικοί, μεγαλεπήβολοι και επικοί γίνεται, πέφτουν ορισμένες φορές στην παγίδα της μονοτονίας στα πλαίσια ενός full-length. Δεύτερον -αυτό είναι κάτι που υποστηρίζω και πριν και αφ' ότου τους είδα live- ο Mark Becker έχει αξιοπρεπέστατη φωνή, σίγουρα, αλλά παραείναι αέρινος. Δεν έχει το πάθος, το σκίσιμο στη φωνή που θα μυρίσει σάπιο ξύλο και ατσάλι, απογειώνοντας έτσι τις συνθέσεις. Όταν πιο πολύ απ' όλους τους επικούς προσκυνάς τους Manowar -και όχι το άλλο άκρο- η αλήθεια είναι ότι χρειάζεσαι μια φωνή που να κάνει τη διαφορά, μα τον Adams!

Και αφού ξεμπερδέψαμε με τα πράγματα που κρατάνε πίσω τους Γερμανούς, ας φτάσουμε επιτέλους στην ουσία. Σε εποχές που ψάχνουμε το απρόσμικτο επικό συναίσθημα στο heavy metal με το μικροσκόπιο, οι Atlantean Kodex αποτελούν σίγουρα μια πολυτέλεια. Οφείλουν να (και σίγουρα θα) αγαπηθούν από το συγκεκριμένο κοινό, το οποίο μάλιστα τυχαίνει να βρίσκεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στη χώρα μας και έχει ακόρεστη δίψα για τέτοιες μουσικές. Ενώ οι δύο πρώτες συνθέσεις, μαζί με το πρελούδιο και το ιντερλούδιο, κινούνται στη βάση, ο δίσκος θα ανέβει σε κορυφές με το φοβερό "Twelve Stars And An Azure Gown" (σαφής αναφορά στη σημαία της Ευρώπης, την οποία ανέκαθεν ανέφεραν στους στίχους τους), το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και ταυτόχρονα την πιο προσβάσιμη στιγμή του. Εδώ είναι που τσιμπάμε και την αναφορά μας στην Αθήνα («There are shadows over Athens and Rome still lies in flames»). Από εκεί και πέρα, το άλμπουμ θα παραμείνει ανεβασμένο σε υψηλά επίπεδα, με το "Enthroned In Clouds And Fire" να ξεδιπλώνεται συννεφιασμένο και Bathory-ικό, πριν σαρώσει τα πάντα στο διάβα του το κύκνειο άσμα "White Goddess Unveiled". Με άλλα λόγια, ολόκληρη η ουσία της Άσπρης Θεάς κρύβεται στο δεύτερο μισό της και σίγουρα θέλει τις επαναλήψεις της για να σου δείξει τα μυστικά της.

Το "The White Goddess" δεν είναι το βήμα παραπάνω για τους Atlantean Kodex και σίγουρα δεν είναι ο δίσκος που μπορεί να ακουστεί από κάποιον που δεν είναι λάτρης του ήχου. Με πέντε κανονικές συνθέσεις, εκ των οποίων οι τρεις είναι εντεκάλεπτες, η μία δεκάλεπτη και η άλλη οκτάλεπτη, όλες εξ' αυτών βουτηγμένες μέχρι τα μπούνια στη χύτρα με τον επικό ζωμό, δεν θα μπορούσε να συμβαίνει και αλλιώς. Εντούτοις, σε καιρούς χαλεπούς για το είδος, οι Atlantean Kodex καταφέρνουν να ακούγονται πολύ παραπάνω από αξιοπρεπείς. Παρόλο που δείχνουν ότι δεν καταφέρνουν να γίνουν οι βασιλιάδες του ήχου για τη δεκαετία αυτή (παίρνοντας τον θρόνο από τους Doomsword των 00s), κρατούν το λάβαρο ψηλά με τιμιότητα και μας προσφέρουν στιγμές και συναισθήματα που μοιάζουν να έρχονται από το χρονοντούλαπο της metal μουσικής, άψογα συντηρημένα. Και γι' αυτό ακριβώς θα συνεχίσουμε να τους στηρίζουμε.