Aspera

Αυτά είναι! Μια νέα ελπίδα για το μέλλον γεννήθηκε και έρχεται από τη Νορβηγία στον χώρο του progressive metal. Οι Aspera είναι εδώ να τοποθετηθούν ως ενδεχόμενο next big thing και ως συνήθως, αρωγός είναι ο κύριος αιμοδότης της progressive rock μουσικής εδώ και πάνω από 10 χρόνια, η Inside Out.

Ομολογώ πως έχω ιδιαίτερο δέσιμο με τις κυκλοφορίες της εν λόγω εταιρείας και πολλά από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα τα έμαθα είτε ανατρέχοντας στον κατάλογο της, είτε τσεκάροντας τις προτάσεις της. Το τέλμα στο οποίο έχει εισέλθει τα τελευταία χρόνια είναι στενάχωρο, με αποτέλεσμα αφενός τα μεγάλα της ονόματα να την εγκαταλείπουν και αφετέρου οι νέες προτάσεις της να είναι ολοένα και πιο σπάνιες. Βλέποντας μετά από καιρό την πρόταση των Aspera να φιγουράρει πρώτη στο site τους αναθάρρησα και τελικά το αποτέλεσμα είναι καλύτερο των προσδοκιών μου.

Φίλοι του progressive metal, είτε αυτό αφορά τους (πρώιμους) Pain Of Salvation, είτε τους Dream Theater, είτε τους Symphony X, αλλά και όσοι λατρεύετε μπάντες όπως οι Andromeda, σπεύσατε! Από τις πρώτες ακροάσεις ο δίσκος σού δίνει να καταλάβεις ότι έχεις να κάνεις με κάτι εξαιρετικό και παρόλα αυτά με κάθε ακρόαση τον εκτιμάς ακόμα περισσότερο. Όταν, δε, αντιλαμβάνεσαι ότι οι δημιουργοί του είναι μόλις 20 χρονών σε πιάνει δέος για την ποιότητα της μουσικής που περιέχει. Η τεχνική τους κατάρτιση είναι εξαιρετική, χωρίς να χρησιμοποιείται σε βάρος της μελωδίας και της συνοχής των τραγουδιών. Κύρια χαρακτηριστικά είναι οι τεχνικές κιθάρες και ο πρωταγωνιστικός ρόλος που έχουν τα πλήκτρα στις συνθέσεις, καθώς επίσης και τα εξαιρετικά φωνητικά.

Μέτριες στιγμές δεν υπάρχουν, ενώ ο δίσκος συνολικά σφύζει από έμπνευση. Στις καλύτερες στιγμές θα βρείτε το ομώνυμο "Ripples", το φοβερό "Do I Dare" που δείχνει και προσωπικό χαρακτήρα, το γεμάτο μελωδίες 8λεπτο "Between Black & White" και το "Catatonic Coma" με το "Images And Words" πέρασμα κάπου στη μέση του. Τα "Remorse" και "Torn Apart" είναι ακόμα δύο εξαιρετικές συνθέσεις με πλειάδα επιρροών που έχουν αφομοιωθεί άψογα. Τα κιθαριστικά θέματα θα σας φέρουν στο μυαλό Michael Romeo και John Petrucci, τα πλήκτρα θα σας θυμίσουν την τεχνοτροπία του Kevin Moore στους πρώτους δίσκους των Theater, ενώ τα φωνητικά παρουσιάζουν ποικιλία - χωρίς εμφανή αναφορά σε κάποιο πρότυπο όσον αφορά τις γραμμές που πατάνε. Το μόνο σημείο που επιδέχεται βελτίωσης είναι οι στίχοι, κάτι απόλυτα φυσιολογικό δεδομένης της ηλικίας των μελών της μπάντας, χωρίς όμως να μπορεί να χαρακτηριστεί κακή η στιχουργική τους προσπάθεια.

Το νέο αίμα είναι εδώ και δημιουργεί τεράστιες ελπίδες, αλλά πέρα από αυτές παρουσιάζει και ένα δίσκο που στέκεται δίπλα στις κυκλοφορίες των μεγάλων του χώρου, ως ίσος προς ίσο. Ήδη θέτει τη δικιά του υποψηφιότητα σε αυτά που θα ξεχωρίσουν στη χρονιά, ειδικά για τον χώρο του progressive, αφού αν βγουν τόσες καλές κυκλοφορίες, σε σημείο να αφήσουν τόσο πίσω το "Ripples" τότε θα μιλάμε για χρονιά ορόσημο. Το θέμα είναι αν σε μερικά χρόνια θα θυμόμαστε το "Ripples" ως τον δίσκο από τον οποίο ξεκίνησαν όλα, ή σαν ένα ακόμα χαμένο κεφάλαιο στο μεγάλο θησαυρό του underground progressive metal. Προς το παρόν εμπιστευθείτε άφοβα τους Aspera.