Asking Alexandria

Με τις μόδες πάντοτε τα πήγαινα καλά. Από μικρός με ενδιέφερε πάντα το πιο φρέσκο, κυρίως γιατί ήταν κάτι το οποίο μπορούσα να ψάξω μόνος μου, καθώς ήταν επίκαιρο, και μιας που δεν είχα και κανέναν σχετικό να μου δώσει βάσεις για να ψαχτώ προς το πίσω, το πήγα προς τα μπρος. Οπότε να 'μαι, διανύοντας τη δεύτερη δεκαετία της ζωής μου, αναζητώντας πάντα καινούργια, επίκαιρα πράγματα, παρακολουθώντας στενά τα hypes, τις μόδες και τα λοιπά γραφικά.

Όταν οι Enter Shikari, λοιπόν, οδήγησαν το ιδιαίτερο αμάγαλμα της corίζουσας σκηνής με τον ηλεκτρονικό ήχο στο mainstream, είχα πάθει την πλακίτσα μου. Μου 'χε φάνει κάτι το αναζωογονητικό και πανέμορφο, παρά το ότι στα χαρτιά φαντάζει απαίσιο. Βέβαια, ο ήχος αυτός μετά αποδείχτηκε κουτί της Πανδώρας, χάρη στον οχετό που δημιούργησε στα πρόσωπα μπαντών όπως οι Brokencyde και οι Attack Attack!, οι οποίοι εμπορεύτηκαν την παρηκμασμένη emo σκηνή και τη μετάλλαξαν σε ένα κακόγουστο αστείο. Ε, ένα από αυτά τα αστεία είναι και οι Asking Alexandria. Η μόνη διαφορά είναι πως κανένας δε γελάει.

Εντάξει, ψέματα, κάπου στο τρίτο κομμάτι του δίσκου, "Closure", ανάμεσα από brutal φωνητικά και κάτι όμορφα κοφτοριφφάκια, κάπου στη μέση του κομματιού, σκάει ένα τελείως αψυχολόγητο trance beat. Αμέριμνος εγώ, δεν πρόσεχα πολύ τι άκουγα και ξαφνικά σκάλωσα. Ε, και με πιάσανε τα γέλια. Το θέμα είναι όμως πως είναι διαολεμένα πιασάρικο το σιχαμένο. Και γι' αυτό δε γελάει κανείς, γιατί από το τιποτένιο York της Αγγλίας βρίσκοντας στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, παίζοντας, κακά και πολύ κακά, στη national τηλεόραση, που λέει και η θεία απ' το Σικάγο, κάτι που δεν είναι και λίγο.

Προσωπικά, ο δίσκος ελάχιστα μου είπε, εκτός από ένα-δύο ενδιαφέροντα σημεία, το "Reckless And Relentness", not to be confused με το "Relentless Reckless Forever" των Children Of Bodom που κυκλοφόρησε τώρα κοντά, χαρακτηριζεται από άνοστα breakdowns και μέτριες φωνητικές μελωδίες και hooks. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι το πόσο καλύτερα είναι τα καθαρά φωνητικά του μπροστάρη τους, Danny Worsnop, εν συγκρίσει με τα br00tal, που είναι πιο ξεπερασμένα και από το techno τους. Δηλαδή, ακούγοντας τη στουντιακή εκτέλεση του "Someone, Somewhere", ε, σε πιάνει μια κάποια ανατριχίλα, κι ας είναι τίγκα πειραγμένη η όλη παραγωγή, άλλο ένα γενικότερο μείον στην κυκλοφορία.

Συνοψίζοντας, oι Αsking Alexandria κάπως κατάφεραν και έχουν σταθεί πολύ γερά στο χώρο, αφιερώματα, πρωτοσέλιδα και τέτοια δες, χωρίς όμως να μπορώ να καταλάβω το γιατί. Σε ένα genre που αργοπεθαίνει χρόνια τώρα, με ένα cd που δε θα σου προσφέρει τίποτα στη ζωή σου, όσο μίζερη και να 'ναι, και με ένα ήδη γερό fan base στην αντιπέρα όχθη του Ατλαντικού. Μαγκιά τους, αλλά κρίμας.