As I Lay Dying

Δύο μόλις χρόνια μετά το, κατά τα περιοδικά και λοιπά προωθητικά μέσα, ελπιδοφόρο "Frail Words Collapse", οι Αμερικάνοι As I Lay Dying μας προσφέρουν τον δεύτερο δίσκο τους. Ή μηπως είναι καλύτερα να πω τον πρώτο σοβαρό δίσκο τους; Είναι γεγονός οτι ο δίσκος αυτός είναι αμέτρητα επίπεδα πιο ψηλά από τον προκάτοχο του, πράγμα καλό και κακό. Εξηγούμαι, ακόμα μια φορά.

Όταν λέω κακό πράγμα, δεν εννοώ τίποτα παραπάνω από το φαινόμενο της έντονης προώθησης μιας μπάντας που δεν προσέφερε τίποτα καινούριο, απλά έπαιζε πολύ καλά αυτό που πουλάει στη σημερινή νεολαία. Δε νοείται δίσκος με τέτοια άθλια παραγωγή, ειδικά στα τύμπανα, να θεωρείται η εξέλιξη του Σουηδικού ήχου και του metal. Αυτός είναι ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο και δεν εκθείασα ποτέ το "Frail Words Collapse", διότι ήταν ένα δείγμα μιας μπάντας που θα προωθούταν υπερβολικά, θα έκανε περιοδείες με παρόμοια συγκροτήματα και θα συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο. Εδώ λοιπόν είναι που τελειώνει το άσχημο κλίμα του κειμένου αυτού και αρχίζουν οι χαρές. Χαρές αντλούμενες από τα όσα πήρα από το "Shadows Are Security". Δεν πήρα μόνο καλή μουσική, πήρα και ενδείξεις αντι-εμπορικής στάσης από τη μπάντα, που δεν πτοήθηκε από την εξαγοράσιμη επιτυχία ούτε έβγαλε ένα δίσκο γεννημένο από τις επιρροές των περιοδειών. Ο δίσκος επιτέλους παρουσιάζει το ποιοι είναι οι As I Lay Dying, όχι όπως τους ήθελε η Metal Blade (δηλαδή στον πρώτο δίσκο), αλλά όπως θέλουν οι ίδιοι να παίξουν.

Η βασικότατη διαφορά, όπως προανέφερα, πηγάζει από την παραγωγή. Αν και πάλι ο τραγουδιστής και ο κιθαρίστας ανέλαβαν τα ηνία των κονσολών, το όλο αποτέλεσμα, συνδυασμένο με τη μίξη του ειδήμονα Andy Sneap, είναι σαφώς ανώτερο του προκατόχου. Το πρόβλημα στις κάσες είναι ανύπαρκτο και ο ήχος γενικά είναι κρυστάλλινος. Ύστερα οι συνθέσεις είναι πιο ώριμες, στοιχείο εμφανέστατο στην καινοτομία στα riffs, στην αποφυγή επανάληψης, ανακύκλωσης και αντιγραφής και τέλος στην ποικιλία. Από τη μια οι συνθέσεις μοιάζουν αλλα διαφέρουν ταυτόχρονα στις λεπτομέρειες και στο ύφος. Μοναδικός αστερίσκος είναι η όμοια διάρκεια των συνθέσεων που δεν ξεπερνούν τα τρισήμιση λεπτά στη πλειοψηφεία τους. Συνεχίζοντας, η έλλειψη των εμπορικών στοιχείων που προείπα είναι πολύ ευχάριστη και στην περίπτωση μου λειτουργεί ως ανάσα ελπίδας από τη μάζα συγκροτημάτων από τις 50 πολιτείες. Αρχικά, ο δίσκος έχει μόνο δύο από τα εκνευριστικά και ανούσια breakdowns και όχι 3 ανά σύνθεση όπως συνηθίζεται. Ταυτόχρονα, τα δύο αυτά είναι τοποθετημένα σε πολύ καλά σημεία χωρίς να κόβουν τη σύνθεση στη μέση για να προσθέσουν δευτερόλεπτα στο δίσκο και δολλάρια στην τσέπη. Σειρά έχουν τα φωνητικά, τα οποία από τη μια είναι τα κλασσικά brutal που βροντοφωνάζουν ότι είναι από αμερικάνικη μπάντα, αλλά από την άλλη έχουν έναν τόνο που τα κάνει να ξεχωρίζουν και να υποδεικνύουν αμέσως την ταυτότητα της μπάντας. Μικρή λεπτομέρεια, αλλά άξια αναφοράς. Τέλος, ο δίσκος είναι μελωδικότατος. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι οι συνθέσεις έχουν δομή και δεν είναι 2 riffs στημένα πάνω σε ένα τυπικό rhythm section και έναν φωνακλά. Θα πει ότι είναι προϊόντα μουσικής παιδείας και ικανότητας και τέλος θα πει ότι είναι κομμάτια μιας ξεχωριστής εικόνας του αμερικάνικου ήχου, η οποία απαρτίζεται από δακτυλοδεικτούμενα σχήματα που δεν ξεπερνούν τον αριθμό των δακτύλων του ενός χεριού μας...

Αυτό που με χαροποιεί στο δίσκο είναι ότι επιβεβαιώνεται αυτό που πίστευα πως θα μπορούσαν να κάνουν οι As I Lay Dying από την αρχή. Να παντρέψουν άρτια την προσπάθεια που κάνουν εκκεντρικές μπάντες όπως Lamb Of God, Mastodon, Dillinger Escape Plan κλπ με το λεγόμενο μελωδικό Σουηδικό death. Είναι πασιφανές ότι αυτό προσπαθούν όλες οι μπάντες που είναι κλώνοι μεταξύ τους, αλλά λίγες ξεφεύγουν από το καταδικαστικό καλούπι που τις βγάζει απρόσωπες και βραχύβιες. Μπράβο λοιπόν στη μπάντα που θέλησε να καταφέρει κάτι μόνη της και να μην επαναπαυτεί στα διοικητικά και διαφημιστικά εργαλεία της βιομηχανίας. Όσοι είστε οπαδοί του είδους μην το αγνοήσετε, αξίζει την ακρόαση σας...