As I Lay Dying

Είναι αλήθεια πως τους είχα ξεγραμμένους τους As I Lay Dying. Μετά την κατρακύλα του frontman τους Tim Lambesis και τη φυλάκισή του, το όλο δράμα που ακολούθησε με την αποκήρυξη του από τη μπάντα αλλά και τη δημιουργία των ιδιαίτερα αξιόλογων Wovenwar από τα εναπομείναντα μέλη, φάνηκε πως είχε έρθει το τέλος ενός εκ των μεγαλύτερων συγκροτημάτων στο χώρο του metalcore.

Όμως, πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή (εντάξει, τα χρήματα παίζουν ένα ρόλο, ας είμαστε ρεαλιστές), και γίνονται τα αδύνατα. Κατά τα λεγόμενα της μπάντας, ο Tim έδειξε να αναγνωρίζει το κακό και τον πόνο που προκάλεσε, προσπάθησε να τους προσεγγίζει και να αποδείξει έμπρακτα τη μεταμέλειά του. Δεδομένου και του χριστιανικού background της μπάντας, νομίζω πως η έννοια της συγχώρεσης εδώ έχει μια πιο ιδιαίτερη σημασία.

Τα πρώτα δείγματα δόθηκαν με το φοβερό "My Own Grave", που έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής από το κοινό, κι όχι άδικα εδώ που τα λέμε. Μια πολύ επιτυχημένη κίνηση, που έδωσε βήμα στη μπάντα να ξανακουστεί μετά από χρόνια, ενώ σε συνδυασμό με τα βίντεο που κυκλοφόρησαν κι εξηγούσαν τη διαδικασία επανασύνδεσης της μπάντας, μπόρεσε να αλλάξει την κουβέντα προς το μουσικό κομμάτι και δίνοντας τουλάχιστον μια δεύτερη ευκαιρία στον Tim να δείξει πως οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν πραγματικά.

Πέραν λοιπόν του δράματος και του μοντέρνου "jump on the blame bandwagon" που αναπόφευκτα θα υπάρχει όπως άλλωστε επιτάσσει η μόδα της εποχής, έχουμε ένα δίσκο που για το συγκρότημα είναι ίσως αυτός που θα κρίνει το μέλλον της. Σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι σύνηθες το αποτέλεσμα να είναι δυνατό, ειδικά όταν το ψυχικό υπόβαθρο είναι γεμάτο από ζόρια, πόνο αλλά και ελπίδα. Το "Shaped By Fire", ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να δείξει πως το metalcore όχι μόνο δεν έσβησε, αλλά ζεί μια νέα εποχή αναγέννησης.

«Τα τραγούδια μοιάζουν», «Παρόμοιες συνθέσεις και μελωδίες» θα ακούσει κανείς σίγουρα γι' αυτόν τον δίσκο. Όχι απαραίτητα άδικα. Αλλωστε, ποτέ δε μιλήσαμε για ένα είδος πρωτοπόρο στην καινοτομία. Η ουσία όμως; Η ουσία είναι πως στο "Shaped By Fire" ξεδιπλώνονται μερικά από τα καλύτερα riff, ρεφρέν και breakdown που έχουν φτιάξει ποτέ οι As I Lay Dying. Μπολιάζοντας την εμπορικότερη, απροκάλυπτα πιασάρικη εμπειρία των Wovenwar με τις κλασσικές ριφάρες, τη μανιασμένη φωνή του Tim και το διαολεμένο drumming του Jordan Mancino, κι έχοντας καθαρά πρόθεση εξαγνισμού και απολογίας από πλευράς του στιχουργού, ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός.

Τα singles που κυκλοφόρησαν ήταν πραγματικά ένα κι ένα, με μια ιδιαίτερη προσωπική συμπάθεια στο "Redefined" που είναι αδύνατο να μη σου προκαλέσει όρεξη για κοπάνημα. Κάποια διάσπαρτα στοιχεία που είναι σχετικά νέα για τη μπάντα υπάρχουν, όπως οι κιθάρες στο "Οnly After We Have Fallen", θυμίζοντας While She Sleeps, ή το intro του "The Toll It Takes" που Djent-ίζει αρκετά σαν τεχνοτροπία. Φυσικά τα κοφτερά, μελωδικά riffs ξεπηδούν διαρκώς, με το "Wreckage" να με κάνει ήδη να φαντάζομαι το moshpit που θα ξεκινούσε με το καλησπέρα. Δεν μπορώ να παραλείψω το ρεφραίν του "Undertow", αλλά και το επιθετικό "Gatekeeper" που μέσα στην ομοιογένεια φαίνεται σχεδόν παράταιρο, έχοντας ξεκάθαρη thrash επιρροή.

Εν τέλει, τί έχουν να πουν οι As I Lay Dying εν έτει 2019; Θεωρώ το "Shaped By Fire" σαν μια ξεκάθαρη δήλωση αναγέννησης, με σαφέστατα καλοδουλεμένα κομμάτια, άκρως κολλητικά αλλά και γεμάτα ενέργεια και μουσικό βάθος. Κι αν έχω εκθειάσει τους Architects ως πρωτοπόρους στο να κρατήσουν το metalcore ζωντανό, δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω με την επιστροφή των Αs I Lay Dying και την ωμή, ζωώδη τους δύναμη, βλέποντας μια μπάντα αναγεννημένη από τις στάχτες της που δεν το βάζει κάτω.