Arjen Lucassen's Star One

Ακούω και ξανακούω το νέο δίσκο του φίλτατου Arjen Lucassen και αναρωτιέμαι τι μου φταίει. Δε μπορεί να έχω ακούσει το δίσκο πάνω από 30 φορές και να μην έχω καταλήξει σε ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα. Από τη μια πλευρά θέλω να πω καλά λόγια και να εξάρω την αξιοπιστία που σου παρέχει με τις κυκλοφορίες του ο Arjen, αλλά δε με έχει κερδίσει απόλυτα. Από την άλλη, η εύκολη λύση είναι να πω ότι είναι μέτριο και να ξεμπερδεύω, αλλά ούτε αυτή είναι η αλήθεια που αναζητώ. Τελικά τι παίζει με το νέο δίσκο των Star One; Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε κάτω τα δεδομένα.

Οι Star One υπήρξαν το project του Arjen για να γράψει τραγούδια εμπνευσμένα από τις αγαπημένες του ταινίες επιστημονικής φαντασίας και δη ταινίες θρύλους όπως το "Star Trek", το "Star Wars" κλπ, επιστρατεύοντας μερικούς εντιμότατους φίλους, όπως τον Russell Allen (Symphony X), τον Damian Wilson (Threshold), τον Dan Swanö (Edge Of Sanity) και την Floor Jansen (ex-After Forever). Το αποτέλεσμα του "Space Metal" ήταν εντυπωσιακό, διαθέτοντας την αύρα του διπλού "Universal Migrator" των Ayreon, και επειδή ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, μιας και αποφάσισε να επαναδραστηριοποιήσει το project, η ομάδα είναι εδώ τουλάχιστον ως προς τα φωνητικά. Στο κομμάτι των μουσικών διατηρούνται οι γνωστοί συνεργάτες, με την προσθήκη του Gary Wehrkamp (Shadow Gallery) στα lead κιθαριστικά μέρη.

Το "Victims Of The Modern Age" ακολουθεί το μοτίβο του πρώτου album, με κάθε τραγούδι να αντιστοιχεί σε μια ταινία -πάλι επιστημονικής φαντασίας-, μόνο που αυτή τη φορά η υπόθεση δεν εξελίσσεται στο διάστημα, αλλά στη Γη. Μουσικά, ξεκινάει και τελειώνει εκεί που στεκόταν το "Space Metal" και ίσως αυτό είναι το θέμα που δε μου κάθεται καλά, αλλά μπορώ να το παρακάμψω για χάρη των συνθέσεων. Οι συνθέσεις, λοιπόν, είναι σίγουρα πιο εμπνευσμένες από το περσινό -κάπως απογοητευτικό- "Guilt Machine" και οι spacey ήχοι των πλήκτρων με φέρνουν πίσω 5-6 χρόνια, τότε που οι κυκλοφορίες του έπαιζαν σε ημερήσια διάταξη στο στερεοφωνικό μου. Το "Digital Rain" που ανοίγει το δίσκο είναι η καλύτερη σύνθεση του δίσκου, με τo a capella κλείσιμό του να είναι αυτό που περιμένω από τέτοιους ερμηνευτές. Το "Earth That Was" περιέχει τα ωραιότατα δίπολα των Wilson και Allen, ενώ το αργό tempo του "24 Hours" προσδίδει ατμόσφαιρα και πρόσφορο έδαφος στους ερμηνευτές να ξεδιπλώσουν την προσωπικότητά τους. Στις καλύτερες στιγμές θα συμπεριλάβω και το "Cassandra Complex" με τον up tempo ρυθμό του και τις ωραίες εναλλαγές στα φωνητικά και κυρίως το δυνατό refrain.

Η παραγωγή είναι στα πρότυπα του Arjen -δηλαδή υποδειγματική-  και τα lead είναι καλά, αλλά όχι εξαιρετικά, αφού ομολογώ ότι από τον Wehrkamp θα περίμενα λίγο εντυπωσιακότερα αποτελέσματα. Σε επίπεδο ερμηνειών, το βραβείο του MVP παίρνει σπίτι του ο Damian Wilson, που ακούγεται πιο φρέσκος από όλους, ενώ έχοντας σε τεράστια εκτίμηση τον Allen περίμενα αυτόν να ξανακλέψει την παράσταση, αλλά δε με εντυπωσίασε. Τα χαμηλά του Swanö είναι ως συνήθως αξιόλογα, αλλά σχετικά περιορισμένα, ενώ η φωνή της Jansen πάντα για υποστηρικτική μου έκανε, με όλο το συμπάθειο προς τους οπαδούς της. Συνολικά, του λείπει λίγη καινοτομία στις συνθέσεις και μερικές φρέσκες ιδέες που θα το διαφοροποιούσαν λίγο περισσότερο σε σχέση με το ντεμπούτο. Κάποια τραγούδια δε μπορώ να πω ότι μου λείπουν όταν τα προσπερνώ ή ότι προσθέτουν κάτι εξαιρετικό στην πλούσια συλλογή του Lucassen.

Να επισημάνω πως συγκρίνοντας την ακρόαση ενός -μάλλον άψυχου- ψηφιακού promo με την πρώτη ακρόαση του "Space Metal", συνοδευόμενη από εκείνο το εξαιρετικό digibook με στίχους και το bonus CD με extra υλικό, νομίζω ότι το "Victims Of The Modern Age" είναι αναγκασμένο να κριθεί υπό λάθος συνθήκες και δυσμενέστερους όρους. Θα περιμένω λοιπόν λίγο ακόμα να καταφτάσει το digibook στα χέρια μου και να ακούσω τα bonus tracks -ειδικά τον μεγάλο Tony Martin (ex-Black Sabbath)- για να δω αν θα ανέβει περισσότερο στην εκτίμησή μου. Μέχρι τότε, θα παραμένει ένα καλό album που αποτελεί ευχάριστο μεν άκουσμα, δε μπορεί όμως να πλησιάσει τους συγκλονιστικούς δίσκους που μας έχει προσφέρει στο παρελθόν ο δημιουργός του. Αυστηρή κρίση ενδεχομένως, αλλά τον πήχη εσύ τον τοποθέτησες εκεί ψηλά Arjen και όχι εμείς.