Arena

The Unquiet Sky

Verglas (2015)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 28/05/2015
Βρετανικού progressive rock το ανάγνωσμα...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεν γίνεται να μην έχει κάποιος σε εκτίμηση την συνέπεια και το low profile των Arena. Όπως ανέφερα και στην προηγούμενη δουλειά τους, όμως, παραμένουν υπέρ του δέοντος «τίμιοι», κάτι που πλέον είμαι σίγουρος πως έχει επιπτώσεις στην δημοτικότητά τους. Συγκεκριμένα, ακόμα κι εγώ που είμαι σχετικά πιστός ακόλουθος της μπάντας, δεν έμαθα για  το νέο άλμπουμ της, παρά μόνο όταν αυτό κυκλοφόρησε.

Επί της ουσίας τώρα, δεν περίμενα να αλλάξουν πολλά πράγματα σε σχέση με το "The Sixth Degree Of Separation". Ο Paul Manzi αποδείχθηκε ταιριαστή φωνή για τις απαιτήσεις της μπάντας, ενώ το γεγονός πως βάρυναν τον ήχο τους λειτούργησε καλά σε συνδυασμό με τον σκοτεινό χαρακτήρα των concept που συνηθίζει να γράφει ο Clive Nolan. Συνεπώς, το "The Unquiet Sky" σε γενικές γραμμές ακολουθεί μια αντίστοιχη κατεύθυνση, ελαφρώς λιγότερο heavy ηχητικά.

Βασισμένο στιχουργικά στην ιστορία φαντασμάτων "Casting The Runes" του M R James καθώς και στην θρυλική ταινία "Night Of The Demon" του 1957, το νέο άλμπουμ των Arena επιχειρεί να μεταφέρει σε μουσικό επίπεδο το κλίμα μυστηρίου και τρόμου των έργων αυτών, μέσα από παραδοσιακούς -ξεκάθαρα βρετανικούς- progressive rock ήχους. Στο πλαίσιο αυτό, ο Nolan έχει για μια ακόμα φορά φορτώσει την παραγωγή με layers από πλήκτρα, συνθέτοντας ακόμα κι ένα μικρό κομμάτι κλασικής μουσικής για την εισαγωγή του άλμπουμ.

Για μια ακόμα φορά οι Arena κατάφεραν να γράψουν μερικά εξαίρετα τραγούδια, όπως το δυναμικό, εναρκτήριο "The Demon Strikes", το ατμοσφαιρικό "The Bishop Of Lufford", το πολύ πιασάρικο ομώνυμο, το "Time Runs Out" με την χαρακτηριστική μελωδία στα πλήκτρα και το ακουστικό "Unexpected Dawn". Όμως, ξεχωρίζει το εκπληκτικό μπαλαντοειδές "How Did It Come To This?", μια σύνθεση με απίστευτη μελωδία, η οποία παίρνει ήδη θέση για τις υποψηφιότητες των τραγουδιών της χρονιάς και αξίζει να την αναζητήσετε.

Από την άλλη πλευρά, οι υπόλοιπες συνθέσεις του άλμπουμ δίνουν την αίσθηση πως είναι λίγο συνηθισμένες και διεκπεραιωτικές, περισσότερο στοχευμένες στο να εξυπηρετήσουν τη ροή της ιστορίας, παρά να σταθούν ως αξιομνημόνευτες συνθέσεις. Κάποιες πιο «μεταβατικές» στιγμές, όπως το Floydίζον "Oblivious To The Night" ή το "Markings On A Parchment" με την εκκλησιαστικού τύπου χορωδία είναι ok, αλλά συνθέσεις σαν το "What Happened Before" και "Returning The Curse" δεν προσθέτουν κάτι ουσιαστικό στο συνολικό αποτέλεσμα.

Στα δυνατά χαρτιά του άλμπουμ οι μεστές και πειστικές ερμηνείες του Manzi και η πάντα αξιόλογη δουλειά του John Mitchell στις κιθάρες, όμως -ως συνήθως- το μεγάλο μέρος της δουλειάς (συνθετικά και ηχητικά) ανήκει στον Clive Nolan κι αυτός είναι που καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα. Το οποίο στην προκειμένη περίπτωση δεν παρεκκλίνει της ποιότητας που μας έχουν συνηθίσει οι Άγγλοι, αλλά όλως περιέργως αξίζει περισσότερο για συγκεκριμένα τραγούδια, παρά για το σύνολό του. Σε κάθε περίπτωση ακούστε οπωσδήποτε το "How Did It Come To This?".
  • SHARE
  • TWEET