Arduini/Balich

Ακόμη ένα ενδιαφέρον project κάνει την εμφάνισή του, με τον Victor Arduini, κιθαρίστα των δύο πρώτων Fates Warning δίσκων και τον τραγουδιστή Brian Balich των Argus να ενώνουν τις δημιουργικές τους δυνάμεις. Κι αν ο δεύτερος έχει παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια σημαντικό έργο με τη βασική μπάντα του, ο Αμερικάνος κιθαρίστας είχε εν πολλοίς χαθεί από το μεταλλικό προσκήνιο, επιδεικνύοντας μονάχα ορισμένες guest εμφανίσεις (αλλά και τη μοναδική κυκλοφορία των - δικαίως λησμονημένων - Freedoms Reign) μετά τη φυγή του από τους Fates Warning, πίσω στα '80s.

Η προϊστορία των δύο μουσικών είναι γεγονός πως προϊδέαζε για το περιεχόμενο του πρώτου κοινού τους άλμπουμ, με το "Dawn Of Ages" να μπορεί να κατηγοριοποιηθεί υπό το είδος του progressive doom metal. Κι αν η έννοια του προοδευτισμού δίνεται με γνώμονα τον proto-progressive metal ήχο του μέσου των '80s, άρα περιορίζεται στην ατμοσφαιρική του ηχητική υπόσταση, ο doom χαρακτήρας κυριαρχεί φανερά.

Με τέσσερις από τις έξι συνθέσεις του δίσκου να ξεπερνούν τα δέκα λεπτά, το riffing να είναι βαρύ και αργόσυρτο και τις ερμηνείες του Balich αρκετά πομπώδεις και «καταδικασμένες», σαφώς μιλάμε για μια doom κυκλοφορία, η οποία βρίσκει στους Solitude Aeturnus αλλά και τους Black Sabbath ορισμένες από τις ηχητικές σταθερές της.

Κατά τα λοιπά, η guest εμφάνιση του Arduini στο "Suspended At Aphelion" των While Heaven Wept αφήνει κάποιες υπόνοιες ως προς την προέλευση κάποιων συγκεκριμένων εμπνεύσεων του "Dawn Of Ages", ενώ τα χαρακτηριστικά του leads έχουν, αναμενόμενα, έναν Fates Warning αέρα.

Κι αν οι επιρροές είναι εκλεκτές και δύσκολα θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι αδιάφορο, ο δίσκος εν τέλει δεν είναι τόσο απολαυστικός όσο πιθανόν θα μπορούσε. Αυτό οφείλεται κυρίως στη συνθετική μεγαλομανία των συντελεστών του, καθώς οι πολλές και πραγματικά ενδιαφέρουσες στιγμές του, καθώς και η άψογη απόδοση των δύο βασικών μουσικών, τελικά χάνονται λόγω του παρατραβηγμένου των χρόνων στα περισσότερα κομμάτια.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα επ' αυτού, το περίπου δεκαεπτάλεπτο "Beyond The Barricade", το οποίο και έχει τις ιδέες που θα μπορούσαν να το αναδείξουν σε μια μνημειώδη σύνθεση, αλλά το τράβηγμα του στο κρεβάτι του Προκρούστη, ώστε να πληροί τις προδιαγραφές του είδους, το οδηγεί στο να κουράζει αρκετά πριν ολοκληρωθεί. Ακόμη και το "The Wraith", η πιθανόν καλύτερη σύνθεση του δίσκου, θα μπορούσε να είναι δύο-τρία λεπτά μικρότερη, παρόλο που η κλιμάκωση της φαντάζει υποδειγματική, με το καταληκτικό instrumental "The Gates Of Acheron" να δείχνει τον δρόμο για μια πιο συμπυκνωμένη, ουσιαστική τραγουδοποιία.

Υπό άλλες συνθήκες, το "Dawn Of Ages" θα διεκδικούσε με αρκετές αξιώσεις μια θέση στις σημαντικές κυκλοφορίες της χρονιάς, αλλά για την ώρα αποτελεί ένα ντεμπούτο που αφήνει πολλές υποσχέσεις. Ελπίζω ειλικρινά αυτή η συνεργασία να συνεχίσει και να μας προσφέρει περισσότερες κυκλοφορίες στο άμεσο μέλλον, αφού με τη χαλιναγώγηση των χρονικών υπερβολών και το εκλεκτικότερο φιλτράρισμα των ιδεών που υπάρχουν, υπάρχουν όλα τα φόντα για κάτι πραγματικά μνημειώδες.