Arctic Monkeys

Favourite Worst Nightmare

Domino (2007)
Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 04/01/2008
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τέσσερις έφηβοι από το Sheffield, με ελλιπή τριχοφυΐα και χοντροειδέστατη χάσκουσα επαρχιώτικη προφορά, εκτοξεύτηκαν στην κορυφή, χάρη σε ένα από τα δημοκρατικά θαύματα του διαδικτύου.

Πριν ακόμη οιαδήποτε δισκογραφική υποψιαστεί την ύπαρξή τους, πριν λουστραριστούν τα ακόρντα τους, πριν ζαχαρωθούν τα ρεφραίν, οι Arctic Monkeys κατέκτησαν δεκάδες χιλιάδες ζεύγη αυτιών, μέσω των δικτύων peer-to-peer. Το πρώτο τους άλμπουμ, από την ανεξάρτητη Domino, έμελλε να γίνει ο δίσκος πρωτοεμφανιζόμενης βρετανικής μπάντας που σημείωσε τις ταχύτερες πωλήσεις στην ιστορία. Με παραδόξως πλούσιο set list, έσυραν την ακμή τους σε ατελείωτες περιοδείες, όργωσαν τα φεστιβάλ και σάρωσαν ό,τι βραβείο υπήρχε.

Χωρίς να έχει ελαττωθεί το hype τους και με την απώλεια ενός κουρασμένου μπασίστα, το 2007, οι Arctic Monkeys παρουσίασαν τη νέα τους garageίζουσα indie δήλωση "Favorite Worst Nightmare", κατατροπώνοντας τα charts. Εγγύτερα στην ωριμότητα, ακόμη πιο εκθαμβωτικά ποιοτικοί και πάντα με μια διαολεμένη ζωτικότητα της ήβης. Ως προς τον ήχο τους, δεν υποχωρούν ούτε πιθαμή. Άγριοι ρυθμοί, φρενήρεις, τετράγωνα riffs με ακονισμένες γωνίες, slang στιχουργική λογοδιάρροια, αλλά και πιο ήπιες στιγμές, αγχώδεις σκοτεινές μπαλάντες, παίζοντας με τα όρια που έθεσαν οι Smiths.

Σα συνδικαλιστική υποχρέωση, σαν κοντάρι για το άλμα, τα καταιγιστικά "Brianstorm" και "D Is For Dangerous" κινούνται στο ύφος του πρώτου δίσκου. Βαρύ groove στο "Teddy Picker" και συνειδητοποιούμε πως η λιτότητα είναι οφθαλμαπάτη. "Balaclava", σπασμωδικές εξάρσεις που τεμαχίσουν τη μελωδία. "Fluorescent Adolescent" και ουσιώδης pop γραφή. Κέρινη ακινησία στην ατμοσφαιρική ηχώ του slide του "Only Ones Who Know". Ο ρυθμός επανέρχεται στο "Do Me A Favour" και απογειώνεται στο "This House Is A Circus". Δε θέλουν να επαναλάβουν το ίδιο ρεφρέν. Θέλουν να τοποθετήσουν δύο και τρία διαφορετικά, ανά κομμάτι. Φωλιά ιδεών, χωρίς επιτήδευση, "If You Were There". Έκκληση για ξεχαρβάλωμα του σβέρκου στο "Old Yellow Bricks". Κάτι από Ennio Morricone στο αποχαιρετιστήριο "505".

Η προσωπικότητα του τραγουδιστή και κιθαρίστα Alex Turner σίγουρα έχει στιγματίσει για πάντα τη νεαρή μπάντα, αλλά πρέπει να υπογραμμίσουμε το σημαντικό ρόλο των υπολοίπων μελών. Ο λογάς κιθαρίστας Jamie Cook είναι το στήριγμα της ροκιάς των «μαϊμούδων» και ο άρτι αφιχθείς μπασίστας Nick O'Malley (πρώην μέλος των The Dodgems) προσθέτει ένα διακριτικό groove παντού. H ουσιώδης παρουσία του Matt Helders στα ντραμς εμπλουτίζεται από απολαυστικούς φωνητικούς διαλόγους.

Δεν πρόκειται για «υποσχόμενη μπάντα». Δεν υποσχέθηκαν τίποτα. Ας αλαλάζουν τα πλήθη μπροστά στη νέα τους mania, ας σκίζουν τα ρούχα τους οι επικριτές. Οι κατά κόσμον Arctic Monkeys, όποτε συνδέουν τις κιθάρες στους ενισχυτές, βρίσκονται και πάλι σε κάποιο υπόγειο ή σε κάποιο γκαράζ μιας κρύας πόλης. Μπορεί να χαθεί τέτοια μαγεία;

«Assuming that all things are equal,
who'd want to be men of the people,
when there's people like you?»

  • SHARE
  • TWEET