Architects

Δεύτερος δίσκος στη Century Media για τους Architects και τέταρτος συνολικά για τη μπάντα από το Brighton της Αγγλίας. Αν σκεφτεί κανείς ότι δημιουργήθηκαν το 2004, δεν είναι και λίγο πράγμα να έχουν τόσες κυκλοφορίες μέχρι τώρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ασχοληθεί με το σχήμα πριν το "The Here And Now" και μπήκα στον κόπο να ακούσω και το προηγούμενό τους άλμπουμ του 2009, μετά τα καλά λόγια που άκουσα γι' αυτό. Έτσι λοιπόν θα ξεκινήσω με μια σύγκρισή του τότε και του τώρα.

Οι Dillinger Escape Plan στιγμές του "Hollow Crown" αποτελούν περασμένα μεγαλεία. Η παρούσα κυκλοφορία είναι αρκετά πιο στρωτή και μελωδική. Ίσως θα έλεγε κάποιος και εύπεπτη. Είναι γεγονός πως το "The Here And Now" δεν κουβαλά την τρέλα του προκατόχού του. Οι συνθέσεις είναι σαφώς πιο πιασάρικες και radio friendly, τα φωνητικά έχουν καθαρίσει σε μεγάλο βαθμό και ο δίσκος είναι τίγκα στις μελωδίες και τα χορωδιακά φωνητικά.

Αυτό δεν κάνει το "The Here And Now" κατ' ανάγκη κακό. Είναι προφανές ότι στην προσπάθεια τους να αγγίξουν ένα ευρύτερο κοινό έκαναν κάποιος συμβιβασμούς, που δυστυχώς τους φέρνουν αντιμέτωπους με ένα κάρο μπάντες του λεγόμενου metalcore ιδιώματος. Και λέω δυστυχώς, γιατί τα αντίστοιχα στοιχεία του εν λόγω δίσκου δεν είναι τα δυνατά του σχήματος. Αντιθέτως, τα πιο 30 Seconds To Mars στοιχεία καθώς και τα πιο πειραματικά κομμάτια (βλέπε "Year In Year Out/Up And Away") έχουν ένα κάπως μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Είναι σχεδόν βέβαιο πως όσοι λατρέψατε το "Hollow Crown" μάλλον θα μισήσετε το "The Here And Now". Υπάρχει βέβαια μια μικρή, ελάχιστη πιθανότητα να μη γίνει αυτό, αλλά αυτό προϋποθέτει να έχετε ενασχοληθεί επισταμένως με τη δισκογραφία των Architects. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έναν κακό δίσκο, αλλά με μια αρκετά διαφορετική προσέγγιση, που στην τελική δεν είναι τόσο πρωτότυπη. Οι Bring Me The Horizon σαφώς και τα κατάφεραν καλύτερα από όλες τις απόψεις.